ปี 2518 วงบางกอก17 กลับจากใต้หวันครั้งที่สอง คุณสมชายลูกเจ้าของร.ร.พรพิงค์ เชียงใหม่ขอร้องให้ไปเล่นเป็นเวลาสามเดือน เพื่อให้แฟนเพลงชาวเชียงใหม่ได้ชมบ้าง

ไม่มีปัญหาคืนแรกคนแน่นเอียดกว่าจะได้นอนเกือบสว่าง

รุ่งขึ้นบ่ายค่อนเย็นไปหาซื้อของใช้ที่ยังขาด ที่ห้างตันตราภัณฑ์ กับ น้าไข่ เพื่อนร่วมห้องสองคน

ขากลับฝนตกแบบไม่ลืมหูลืมตา ติดแหงกอยู่ที่หน้าห้างพร้อมกับผู้คนอื่นๆซึ่งกระดิกไปไหนไม่ได้เลย ยืนเรียงกันตั้งแต่บันไดชั้นบนจนถึงชั้นล่าง ผมยืนอยู่ขั้นสุดท้ายท่ามกลางฝนที่ตกอย่างบ้าเลือด

ทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังทุกสรรพสิ่งที่ผ่านไปมา

จนกระทั่ง

มีสามล้อคันหนึ่งฝ่าสายฝนเข้ามาจอด สาวหนึ่งก้าวฉับๆลงจากรถ..ทันทีที่เธอเงยหน้ามาให้เห็นเต็มตา ใจผมแทบหยุดเต้น

“คนอะไร สวยชิ๊ปเป๋ง”

ฉับพลันเมื่อเธอเห็นหน้าผม เธอตาเบิกโพลง พร้อมอุทานออกมาว่า”โอ๊ะ” กางแขนทั้งสองยื่นออกมาข้างหน้า

ปฏิกริยาของผมตอบบสนองโดยพลัน ร้อง”โอ๊ะ”ไปเหมือนกันพร้อมยื่นแขนทั้งสองออกไป

เรียกว่า กอดเป็นกอดกัน

“พี่โตมาถึงเมื่อไหร่คะ”

ผมเสียวสันหลังวาบไปทั้งตัว เมื่อมีเสียงผู้ชายที่ยืนถัดขึ้นไปอีกสองขั้นตอบสวนมา

“เครื่องลงเมื่อตอนบ่ายครับ”

ทั้งพี่โต และ คนสวย ไม่ได้มีความรู้สึกเลยว่าผมยืนอยู่ตรงกลาง แต่สายตาของผู้คนนับร้อยที่ยืนติดฝนอยู่ตรงนั้นเห็นเหตุการณ์หมด..

ฟ้าน่าจะผ่าลงมากลางกบาลผมซะตอนนั้นให้รู้แล้วรู้แร่ดไป..ไม่น่าจะปล่อยให้มาซ่าส์ได้อีกจนถึงบัดนี้..