เรื่องอ่านเล่น กินรำทำเพลง The Series

กิน ซีรี่ส์ 7 กินรำทำเพลงที่เชียงใหม่ไทยแลนด์

ก่อนอื่นต้องขอขอบพระคุณพี่แมว-เพ็ญวิภา โสภาภัณฑ์ แห่งคอลัมน์ “กินรำทำเพลง เดอะซีรี่ส์” เป็นอย่างยิ่งที่ไว้วางใจให้มาเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นเรื่องเป็นราวค่ะ เพราะจริงๆ ไม่ใช่นักเขียนแต่เป็นนักคุยเสียมากกว่าคือชอบโม้เรื่องราวชนิดที่สาระไม่แต่สาระแนมีค่ะ เนื่องจากชอบเอาเรื่องคนอื่นที่ผ่านการขออนุญาตแบบมีมารยาทมาเขียนเวียนไปให้อ่านสนุกใจไปเรื่อยๆ ค่ะ

ครั้งนี้ดีใจเป็นอย่างยิ่งที่มีคนไว้วางใจโดยเฉพาะพี่แมวที่มีดีกรีเป็นถึงนักเขียนชื่อดัง มีรึจะปฏิเสธเลยรีบยินดีและร่วมวงสนทนาด้วยทันทีค่ะ แต่หากมีอะไรไม่ถูกใจขออภัยก่อนนะคะ ขอเริ่มดีกว่า..

การมาเยือนเชียงใหม่ของพี่ๆ ทั้งสาม อันได้แก่ คุณแดง-กิ่งกาญจน์ สมิตามร เกียว หรือคุณแดงของเรา คุณตู่-ดรุณี สิงห์พัฒนกุล แห่งช็อกโกแลต วิลล์ สถานที่อันลือชื่อที่ต้องห้ามพลาดไปชมหากมาไทย และ คุณเพ็ญวิภา โสภาภัณฑ์ หรือพี่แมว หรือป้าแมวของเรา ว่าไปจริงๆ แล้วมีพี่คนเดียวที่มาเยือนคือพี่แมว ส่วนสองท่านนั้นคือเพื่อนเพราะอายุเท่ากัน เมื่อมีแขกมาเยือนก็ต้องให้เกียรตินิดค่ะ

คนเชียงใหม่เขานิยมพูดกันว่า “ยินดียิ่งแล้วแขกแก้วมาเยือน” หากมีเพื่อนมาเที่ยวไม่ได้ใช้คำว่ามาเยี่ยมนะคะ เพราะไม่ได้ป่วย แต่มักใช้คำว่าเยือนค่ะ ดังนั้นเมื่อมีแขกมาจึงต้องพาเที่ยว และเราก็ได้เที่ยวกันหลากหลายรูปแบบ ตั้งแต่ กิน นอน พร เที่ยว พรนี้คือเข้าวัดนะคะ รับพรจากพระค่ะ เที่ยวนี่คือชมธรรมชาติที่ยอดฮิตตอนนั้น โดยได้พาไปชมสวนดอกไม้ยอดนิยมอันลือลั่นที่ผุดขึ้นมากยิ่งกว่าดอกเห็ด ยิ่งกว่าสวนดอกทิวลิปที่เนอเธอร์แลนด์ แรงกว่าสวนฮิตาชิของญี่ปุ่น

สวนที่ผุดมารุ่นหมาดๆ นี้ก็สวนดอกไม้แม่ริมนี่แหละค่ะ ปลูกดอกไม้ต่างๆ หลากสี เช่น ดอกมากาเร็ตสีม่วงอ่อนแก่ถมเต็มพื้นที่ ดอกหงอนไก่สารพัดสีสารพัดพันธุ์ลือลั่นสนั่นทุ่ง ชนิดปลูกจนลืมข้าว แต่เด็ดก็ตรงที่มีหลายสวนแบ่งรับทรัพย์กันกระจุยสร้างรายได้กระจายให้ชุมชนแบบตั้งตัวไม่ติดคิดไม่ทันกันเลยทีเดียวเชียว

แต่ก็ยังดีที่ยึดถือคติที่ว่า “น้ำขึ้นให้รีบตัก” เลยตักกันเพลินเกินใจห้าม เรียกว่าหาที่จอดรถยังไม่เจอ แล้วไงคราวนี้โชคดีก็ตามมาเพราะโควิดมาเยือนเตือนแบบเงียบๆ เรียบร้อยเกือบทุกสวน แต่ยังดีมีหลายสวนที่ยังอยู่ได้ชื่นตาแต่ไม่ชื่นใจเท่าไรนักเพราะเชียงใหม่มีฝุ่นซ้ำกระหน่ำซัดอีกละลอก เศร้าไม่เสื่อมคลาย.. กว่าจะถึงเรื่องหลักที่รับเรื่องมาเขียนเกริ่นมายาว ...คือแบบว่า ของดีต้องมีโฆษณานำร่อง เริ่มอีกรอบละกัน

พี่แมวขอให้เขียนช่วงที่ไปกินขนมที่ตลาดโต้รุ่งเพื่อจะได้เข้ากับซีรี่ส์เรื่อง “กิน” และเป็นร้านขนมที่พี่และเพื่อนติดใจมากด้วย ทีแรกก็ชักลังเลนิดๆ กลัวมีคนว่ารับแขกบ้านแขกเมืองทั้งทีทำไมพาไปกินที่ตลาด แต่รู้ไหมคะ ว่าขนมร้านนี้ดังมาก ใครมาเชียงใหม่ต้องมาแวะ ดาราเอย เซเลบเอย คนดังต่างๆ มากมาย เห็นเจ้าของร้านถ่ายรูปลงเฟซบุ๊กไม่เว้นแต่ละวัน ชนิดที่โควิดที่ว่าแน่ยังแพ้ร้านนี้เลยอ่ะค่ะ

จะเป็นร้านอะไรนั้นพี่แมวเขาขอให้จบตรงนี้สำหรับฉบับนี้ เพื่อความตื่นเต้นและตื่นตัวที่จะรออ่านคอลัมน์นี้ในฉบับต่อไป (แต่จริงๆ แล้วหมดเนื้อที่ที่มีในฉบับ เพราะเรามีรูปประกอบสวยๆ (แน่นอนว่าเป็นรูปของพวกเราสามคนเท่านั้น!) แนบมาให้ชม พบกับติ๊กใหม่ฉบับหน้านะคะ


ขอบพระคุณค่ะ

รศ. จารุนันท์ เชาวน์ดี


Note

(ฉบับนี้ได้รับเกียรติมาบันทึกเรื่องราวสนุกๆโดย อาจารย์ ติ๊ก-รศ. จารุนันท์ เชาวน์ดี อาจาย์จากคณะมนุษยศาสตร์ ม. เชียงใหม่ ที่เคยไปอบรมเชิงปฏิบัติการวิธีทำ “สวยดอก” ตำรับเชียงใหม่ให้กับสภาวัฒนธรรมไทยฯฟรีมอนต์ ที่วัดพุทธานุสรณ์เมื่อสี่ปีที่แล้ว ทั้งอาจารย์และพวกเราต่างก็มีความผูกพันที่ดีต่อกันตั้งแต่บัดนั้น และเมื่อต้นเดือนธันวา พ.ศ. 2563 คณะกินรำทำเพลงสองคนได้ไปเที่ยวจังหวัดเชียงใหม่ เราได้รับการต้อนรับ ได้กินอาหารอร่อยๆ ทุกมื้อจาก อาจารย์ติ๊ก ซึ่งอาจารย์เป็นคนคุยสนุกแถมยังมีฝีมือการเขียนแบบสนุกๆ สุดบันเทิงในเฟสบุ๊กของอาจารย์ ก็เลยได้ความคิดขอฝีมือระดับเทพมาให้แฟนๆ ไทยแอลเอได้อ่านกัน ประมาณสมบัติผลัดกันชม คือต่อไปนี้ใครมีฝีมือในการเขียนสนุกๆ ก็จะขอเชิญมาช่วยกันเขียนนะคะ )