สวัสวัสดีปีใหม่นะคะท่านผู้อ่านที่รักและเคารพทุกท่าน ผู้เขียนอาจจะเป็นประเภทเขียนๆ หยุดๆ ก็ต้องขออภัยไว้ณที่นี้ด้วย เนื่องจากว่าระยะหลังอายุมากขึ้นร่างกายอ่อนล้า ต้องใช้อารมณ์ในการเขียนถ้าหากว่าเขียนไม่ดีดิฉันก็ไม่ค่อยอยากจะเขียน บทเขียนบทล่าสุดก็จะเป็นเกี่ยวกับเรื่องกินรำทำเพลงซึ่งได้เขียนไปจบบทเกี่ยวกับการกิน คราวนี้จะมาถึงการรำก็ชะงักเอาไว้นานมากจนกระทั่งมีเหตุการณ์ที่จะมากระตุ้นให้เขียนอีกครั้งหนึ่งก็คือในช่วงปีใหม่นี้ ได้มีโอกาสพบกับคุณครูนาฏศิลป์ท่านหนึ่งซึ่งผู้เขียนคุ้นเคยมากมาตั้งแต่สมัยลูกยังเล็กๆ อยู่ แล้วเพื่อนๆ กับดิฉันก็ไปได้วิชานาฏศิลป์มาจากท่านผู้นี้มากมายไม่มีวันลืม ขอขอบคุณ ขอแสดงความนับถือ ขอคารวะอาจารย์ท่านนี้ ซึ่งมีจิตเมตตามอบความรู้ให้โดยไม่ได้คิดเงินทองแต่อย่างไรเลย ท่านผู้นี้ก็คืออาจารย์กังวาล เกิดผล ครูนาฏศิลป์ตลอดกาลของวัดไทยแอลเอ ซึ่งในแวดวงนาฏศิลป์ไทยในสหรัฐอเมริกานี้ ไม่มีผู้ใดไม่รู้จักอาจารย์ค่ะ

ปฐมบทแห่งการได้รู้จักกับอาจารย์กังวาลนั้นเริ่มเมื่อสมัยดิฉันได้ร่วมกิจกรรมช่วยสอนนาฏศิลป์ให้กับวัดมงคลรัตนารามที่ South San Francisco เมื่อสี่สิบกว่าปีก่อนโน้น วัดมงคลรัตนารามถือเป็นวัดไทยวัดแรกในรัฐแคลิฟอร์เนียภาคเหนือ มีพระเดชพระคุณหลวงพ่อมงคล หรือพระมงคลเทพโมลี เป็นผู้ก่อร่างสร้างวัดและภายหลังวัดย้ายมาอยู่ที่เมือง Berkeley ในปัจจุบัน

โดยเมื่อดิฉันเข้าไปร่วมด้วยช่วยสอนตามคำชักจูงของเพื่อน “จิ๋ว-สุวัฒนา วรรณรักษ์ ที่เราเป็นศิษย์รำสำนักเดียวกันมาตั้งแต่เมืองไทยนั่นคือ เราเป็นศิษย์นาฏศิลป์สัมพันธ์ และครูใหญ่ฝ่ายนาฏศิลป์ของวัดมงคลในตอนนั้นก็คือ คุณเพลินใจ หรือ ดร.เพลินใจ กุนฑีกาญจน์ ศิษย์ ครูสัมพันธ์ พันธ์มณี เช่นกัน เป็นครูใหญ่ฝ่ายนาฏศิลป์นี้ตั้งแต่วันที่สร้างวัดมงคลจนปีปัจจุบันนี้ และมีเพื่อนรุ่นน้องอีกท่านมาช่วยสอน คือคุณปุ๊ก-ศิริพร จมะวัตร และมี “พี่แป้น” อัปสร วัฒนสมบัติ ช่วยด้วยอีกแรงหนึ่ง

สอนไปสอนมามีโอกาสไปเที่ยววัดไทยแอลเอ ซึ่งก็น่าจะสี่สิบกว่าปีมาแล้ว ได้ไปเห็นการแสดงอันอลังการณ์ของนักเรียนวัดไทยแอลเอ เกิดความทึ่งในความสามารถของนักเรียน มีรำที่เรียนยาก มีโขน แล้วแสดงโดยเด็กไทยที่เกิดในอเมริกา ประทับใจสิคะ รออะไร ไปเสาะถาม ก็ได้รับการแนะนำให้รู้จักอาจารย์ที่ฝึกสอน ก็คือ อาจารย์กังวาล หรือ ”ครูแป๋ว” บัดนั้น วันนั้น ได้รู้จักได้รับความกรุณามอบวิชาจากอาจารย์ ผ่านการไปเรียนที่แอลเอด้วยตัวเองบ้าง ผ่านวีดิทัศน์ที่ครูแป๋วมอบให้บ้าง จากนั้นเราก็ได้มีโอกาสแลกเปลี่ยนการแสดงกันระหว่างวัดไทยแอลเอ และวัดไทยในซานฟราน พวกเราไปแอลเอร่วมพิธีครอบครูนาฏศิลป์เมื่อครั้งวัดไทยแอลเอจัด ทางเรานำการแสดงไปโชว์ ซึ่งไม่มีวันลืม เรานำ กระทบไม้ ไปร่วม

ด้วยความที่พี่สาวของสามีดิฉันทำงานเป็นพยาบาลอยู่ที่แอลเอ ช่วงหยุดเรียนฤดูร้อน ลูกสาวสองคนของดิฉันจะไปอยู่กับคุณป้า และคุณป้าของหลานท่านนี้ พี่นารถอำนวย โสภาภัณฑ์ (ปัจจุบันเสียชีวิตไปแล้ว) ก็จะพาลูกสาวทั้งสองของดิฉันซึ่งตอนนั้นยังเป็นเด็กอยู่มิดเดิลสคูล ไปฝึกเรียนรำกับอาจารย์ที่บ้านถึงสามภาคฤดูร้อน จึงนับว่า “ครูแป๋ว” เป็นครูรำที่วางพื้นฐานที่ดียิ่งให้กับลูกสาวทั้งสอง

จากนั้นทางอาจารย์ก็นำคณะไปแสดงที่เบย์แอเรีย ตั้งแต่งานของวัดมงคลที่เซาท์ซานฟราน และจนกระทั่งดิฉันและเพื่อนๆ ร่วมกันก่อร่างสร้างวัดใหม่ที่ฟรีมอนต์ คือวัดพุทธานุสรณ์ ในปัจจุบัน และเวลาเรามีงานแสดงสำคัญๆ ครูแป๋วก็จะขับรถพาลูกศิษย์จากแอลเอมาร่วมแสดงให้บ่อยๆ เราห่างเหินกันไปเมื่อดิฉันและครอบครัวย้ายกลับไปอยู่ประเทศไทยสิบกว่าปี

เรื่องราวของการ “รำ” ของชาวเรา บานไม่รู้โรย มีอีกมากมาย ก็จะค่อยๆ ทยอยเล่าไปเท่าที่อารมณ์จะสามารถพาไปได้นะคะ โปรดติดตามโอกาสหน้านะคะ

เพ็ญวิภา โสภาภัณฑ์

บันทึก