“เกิดมาเป็นคนไทยน้องเอ๋ยจำไว้หมั่นทำบุญตักบาตร วันโกนวันพระอย่าได้ขาดทำบุญตักบาตรให้ทุก ๆ วัน นี่ก็จวนวันพระน้องจ๊ะแกงเนื้อมัสมั่น หูฉลามนั้นสำคัญ สาเกต้มน้ำตาลอย่าลืมเอาไป

เกิดชาติหน้าจะได้สวย ผลบุญคงช่วยให้เจอะกันทุกชาติ อธิษฐานทำใจให้สะอาด เวลาตักบาตรอย่าได้นึกถึงใคร ตั้งใจให้มันดี น้องถือทัพพี พี่จะถือขันให้ อย่ามองดูพระเดี๋ยวพระท่านจะอาย มองหน้าพี่ไว้คนเดียวก็พอ”

เพลง “ วันพระอย่าเว้น” ของครูสุรพล สมบัติเจริญ ฟังตั้งแต่เด็ก ๆ จนย่างเข้าวัยหนุ่มแตกพาน ฟังจนคุ้นหูจำได้โดยไม่ต้องท่องจำพอถึงเทศกาลเข้าพรรษาวัดในหมู่บ้านจะเปิดเพลงนี้ทุกวันโกนตอนเย็น ๆ ดังลั่นทุ่ง เป็นการเตือนว่าพรุ่งนี้เป็นวันพระแล้วนะ ผมเรียนโรงเรียนวัด โตมากับข้าวก้นบาตรพระ ตอนเด็ก ๆ ก็ชอบวันโกนวันพระ (วันโกน คำนี้น่าจะมาจากคำว่า..ปลงผม คือพระโกนหัว) โรงเรียนวัดจะปิด ตอนนั้นยังไม่รู้จักวันเสาร์-อาทิตย์ด้วยซ้ำ เรียนกันบนศาลาวัด ห้องเรียนกั้นด้วยกระดานดำแบ่งชั้นป.1 ถึง ป. 4 เสียงครูนักเรียนลอดไปห้องเคียงข้างได้ยินสบาย เรียนกันรู้เรื่องบ้างไม่รู้บ้าง วันโกนวันพระโรงเรียนปิด ครูก็เกณฑ์นักเรียนจัดศาลาให้โล่งโถงช่วยทำความสะอาดพอเช้าวันพระก็เอาบาตรของพระไปเรียงไว้บนโต๊ะเรียนหนังสือนั่นแหละได้เวลาประมาณแปดโมงเช้า เด็กวัดก็ตีระฆังให้สัญญาณ หลวงพ่อเจ้าอาวาสก็จะนำหน้าพาพระลูกวัดขึ้นศาลา เดินเป็นแถวด้วยอาการสำรวม นั่งเรียงตามลำดับอาวุโส ในเทศกาลเข้าพรรษาวัดบ้านนอกมีพระเณรหลายสิบรูป พอพระเริ่มสวดอิติปิโส ฯ ญาติโยมประสก-สีกาก็เริ่มตักบาตรส่วนของคาวหวาน นั้นได้จัดใส่ถ้วยชามเรียงรายไว้หน้าพระ พอพระสวดพาหุง-มหากา (มหาการุณิโก)จบ พวกเด็กวัดก็ยกบาตรไปประเคนพระ และท่านก็เริ่มฉัน ส่วนพระธรรมกถึกก็เริ่มแสดงธรรม วัดแถวชนบทพระเทศน์ต้องอ่านคัมภีร์ใบลานว่าตามตัวหนังสือทำนองธรรมวัตร เสียงเนิบ ๆ ชวนง่วงเหงาหาวนอน หาพระที่เก่งโวหารปฏิภาณยากนัก ไม่มีมุขหรือเทคนิคเหมือนพระเทศน์สมัยนี้ อย่างท่านมหาสมปอง ท่าน ว.วชิรเมธี แฟนคลับ(แม่ยก) มากันตรึมสมัยนั้นขนาดพระเทศน์ไม่ดังบรรดาแม่ยกแม่สาววัยกำดัดยังชม้ายชายตาฟังหลวงพี่เทศน์ แล้วก็ซุบซิบ ๆหัวร่อคิก ๆ คัก ๆ ไม่รู้ว่าซาบซึ้งในรสพระธรรม หรือซึ้งในองค์พระเทศน์กันแน่ พูดถึงตรงนี้ทำให้นึกถึง..นิราศเดือนของนายมี (หมื่นพรหมสมพัสร) กล่าวไว้ในนิราศเดือนแปดว่า..

ฟังสำนวนกระทบกระเทียบเปรียบเปรยของนายมีแล้ว คิดดู..ไม่ว่ายุคสมัยใด พระหนุ่มกับสีกาก็เหมือนน้ำตาลใกล้มด ถ้าใจไม่เด็ดเดี่ยวจริง ก็ไม่สามารถจะข้ามพ้นโอฆะสงสารได้ อุแม่เจ้า อุแม่เจ้า..ผ้าเหลืองมันร้อนน่ะซี ดูซิ..เราเชื่อมั่นและโมทนาสาธุกับท่าน..มิซูโอะ ว่าท่านเป็นพระดีปฏิบัติมุ่งตรงต่อพระนิพพาน ได้หลุดพ้นจากบ่วงมาร พ้นจากเครื่องพันธนาการแล้ว ก็ยัง(สึก)กับมาติดบ่วงอีก.. อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ผมว่าจะพูดเรื่องเข้าพรรษา ไปมัวเมาท์กับอดีตเมื่อวัยหวาน ยังไม่เข้าเรื่องสักที มาคุยเรื่องสาระโยชน์จาการเข้าพรรษาดีกว่า

เข้าพรรษาปีนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ 22 กรกฎาคม ส่วนวันเข้าพรรษาจริงคือวันอังคารที่ 23 กรกฎาคม นับทางจันทรคติ ตรงกับวันขึ้น 15 ค่ำเดือน 8 และวันแรม 1 ค่ำเดือน 8 วัดไทยในอเมริกาทำบุญกันตั้งแต่วันอาทิตย์ที่ 21 กรกฎาคม ส่วนพระสงฆ์ก็อธิษฐานเข้าพรรษากันตามกำหนดวันจริงตามพุทธบัญญัติ

ตามธรรมเนียมประเพณีชาวพุทธ วันเข้าพรรษาหรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า “วันอาสาฬหบูชา” คือตรงกับวันขึ้น 15 ค่ำเดือน 8 ดังกล่าวแล้ว.วันอาสาฬหบูชา มิใช่วันเข้าพรรษา แต่เป็นวันที่พระพุทธองค์ทรงแสดง “ธัมมจักกัปวัตนสูตร” เนื้อหาสาระของ ธัมมจักกัปวัตนสูตร ณ ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน พอสรุปได้ใจความถึง อริยสัจจ์4 คือ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค เมื่อแสดงธรรมจบ พระโกณฑัญญะ ได้ดวงตาเห็นธรรม บรรลุพระอรหันต์ เป็นพระสงฆ์องค์แรกในโลก และได้เป็นประจักษ์พยานแห่งการตรัสรู้ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และในวันนี้ เป็นวันที่พระรัตนตรัย คือพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ อุบัติในโลกครบถ้วน

ส่วนวันเข้าพรรษาจริงคือ..วันแรม 1 ค่ำเดือน 8 จะต้องทำพิธีอธิษฐานเข้าพรรษา พระสงฆ์ต้องทำสังฆกรรมเปล่งวา“อิมัสมิงอิมัง เตมาสังวัสสังอุเปมิฯ แปลว่า ข้าพระเจ้าขออธิษฐานอยู่ในอารามแห่งนี้เป็นเวลาสามเดือน” และตลอดเวลาสามเดือนคือตั้งแรม 1 ค่ำเดือน 8 จนถึงแรม 1 ค่ำเดือน 11 พระจะออกไปค้างอ้างแรมที่อื่นไม่ได้แม้แต่สักคืนเดียว ถ้าไปและกลับมาไม่ทันราตรี รุ่งแจ้งตะวันแดงมีอันว่าพรรษาขาด ไม่ได้พรรษา ไม่ได้รับอานิสงส์กฐิน จะไปจริง ๆ ต้องมีเหตุสำคัญ เรียกว่า สัตตาหกรณียะ ไปได้เพียงเจ็ดราตรีเท่านั้น

วัดไทยในอเมริกาทำบุญเข้าพรรษากันในอาทิตย์ที่ 21 กรกฎาคม ญาติโยมก็มาทำบุญตักบาตรกัน จะเอาตรงตามวันหยุดนักขัตฤกษ์อย่างเมืองไทยไม่ได้ ส่วนในพิธีกรรมอธิษฐานพรรษา พระท่านก็ทำกันตามพระวินัยบัญญัติตามกำหนดวันจริง

การเข้าพรรษามีผลานิสงส์มากมาย ท่านที่ปรารถนาบุญกุศลก็จงขวนขวายในการทำคุณความดี ไม่ได้บวชลูกชาย ก็บวชใจตนเองได้ เช่นการตั้งใจจะถือศีล 5 อย่างเคร่งครัด งดการไปในที่อโคจร คือแหล่งอบายมุข เสพสิ่งเสพติดให้โทษ หยุดเที่ยวเตร่เฮฮา พระที่วัดท่านจะเทศน์เป็นประจำว่า..ให้มาวัดที่มีพระสงฆ์ จะได้บุญกุศลไม่มีโทษ อย่าไปวัด..วัดดวง..วัดดวงคือวัดอะไรก็คิดเอาเอง

ส่วนผมและแม่บ้านถือปฏิบัติติดต่อกันเป็นเวลา 20 ปีแล้ว ตั้งแต่ลูกสาวเพิ่งเกิด ตอนนี้ลูกสาวผมอายุ 21 ปีแล้ว ถ้าเป็นผู้ชายคงได้อุ้มผ้าไตร เห็นชายผ้าเหลืองพระลูกชาย คือรับเป็นเจ้าภาพกัณฑ์เทศน์มหาชาติ เวสสันดรชาดกเป็นเจ้าภาพเวียนจนครบ 13 กัณฑ์ บางปีมีพระเทศน์แหล่ ได้ทั้งบันเทิงธรรมบันเทิงใจ และเข้าพรรษานี้ตั้งใจจะทำเพิ่มเติมเสริมบารมี..ถ้ามีโอกาสจะขอถือศีลภาวนาที่วัดสักคืน อยากจะทำทั้งพรรษา แต่คงยากเพราะต้องทำงาน และร้านอาหารก็ไม่ได้หยุดวันพระวันโกนเสียด้วย ทำบ้างตามโอกาสจะมีให้ เป็นศิริมงคลแด่ชีวิต และปีนี้อายุก็ใกล้เลขหกแล้วครับ ทำก่อนที่จะแก่ นั่งก็โอย ลุกก็โอย มีศรัทธาแต่ไม่มีแรง ก็ป่วยการ

คุยเรื่องพ่อเป็นตัวอย่างหน่อยซิ..อย่าว่านินทาเลย พ่อผมปกติก็ชอบดื่มเหล้าเป็นนิจ ดื่มไม่มากประมาณว่า พอเป็นกระสายยา ทำให้เจริญอาหารพอเหล้าเข้าปากความยากหายไป บวชพรรษาเดียวคุยได้ว่าจบนักธรรมเอก อย่างนี้ก็มี ก็ไม่มีปัญหาอะไรร้ายแรง ลูก ๆ ก็ทำใจถือว่าเป็นความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ออกจะเบื่อบ้านเป็นบางครั้งบางครา พอถึงวันเข้าพรรษา พ่อจะเลิกดื่มเด็ดขาดเป็นเวลา 3 เดือน เข้าวัดทุกวันพระ ทำอย่างนี้ก่อนผมบวชเสียอีก ถือศีลภาวนาตลอดวันหนึ่งคืนหนึ่ง ได้พักใจได้ความสงบ ไม่รู้สึกเลยว่า..พ่อเปรี้ยวปากอยากดื่มเหล้า นี่เป็นเพราะอานิสงส์แห่งศีล สมาธิ ปัญญา ที่ได้รับการอบรม และอานิสงส์ของสัจจะ คือเกรงว่าจะเสียสัตย์ ลูก ๆ รู้สึกได้เลยว่าตลอดเวลา 3 เดือนบ้านเรานั้นประดุจดังสวรรค์วิมานแมน

อุแม่เจ้า..พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ พอออกพรรษาไม่เท่าไร พ่อผมก็ดื่มเหล้าอีก ผมถามพ่อว่า ทำไมต้องดื่มอีก พ่อตอบว่า..ที่อธิษฐานไว้ก็ทำครบแล้วลูกเอ๋ย ก็ขอดื่มอีกเป็นไร นี่ก็เป็นปกติของคนบ้านนอก มีธรรมเนียมปฏิบัติกันอย่างนี้สืบ ๆ กันมาถึงไม่ชอบก็ไม่รู้จะว่าอย่างไร

เอาละครับ.. แม้จะอดไม่ได้ตลอดไป ผมว่าเข้าพรรษา 3 เดือนนี้ อดเหล้าเอาบุญกันก็ดีนะครับ ใครทำได้ ขออนุโมทนา..สาธุ ฯ