การใช้บริการ Access/Taxi Transportation ที่ผ่านๆ มาของฉัน จะเป็นในช่วงกลางวัน...ไม่ว่าจุดหมายปลายทางจะใกล้ หรือไกล หากรู้ตัวว่า...ช่วงนั้นไม่สะดวกกับการขับรถ เพราะเวลากลางวันแสกๆ มองเห็นอะไรได้ชัดเจน หากเกิดการผจญภัยชนิดใดขึ้นมา ยังพอคิดหาทางแก้ปัญหา...ช่วยตัวเองได้บ้าง มีสมองกับไม้เท้าเป็นอาวุธรองรับ

แต่..มีประสบการณ์หลังพระอาทิตย์ตกดินไปแล้วอยู่ครั้งหนึ่ง ที่ขนลุกและจำได้ไม่ลืมเลือน หลายปีก่อน ตอนที่ต้องไปดูแล P&M Lost & Found ร้าน Antique ที่เมือง Chatsworth ปิดร้านตอนเย็น 6 โมงครึ่ง...ซึ่งฤดูกาลนั้นมือค่ำรวดเร็วมาก อากาศเย็นลงตามลำดับ รถแวนสีขาวคันใหญ่ที่ส่งมารับฉัน..ดูโคลงเคลงโหวงเหวง อ้างว้างชอบกล.. เพราะมีผู้โดยสารคนเดียวคือ..ฉัน

คุณโชเฟอร์เฒ่าผมสีดอกเลาบอกว่า จะต้องไปรับผู้โดยสารอีกคนที่เมือง Mission Hills นำไปส่งจดหมายเมือง Van Nuys...แล้วจึงถึงคิวไปส่งฉัน รับรู้แล้วบอกตัวเองว่า... ถึงบ้านช้าหน่อยไม่เป็นไร...คิดบวกเอาไว้ว่า ได้มีโอกาสนั่งเอ็นจอยแสงสียามราตรี เปลี่ยนบรรยากาศเสียบ้าง เพราะตั้งแต่ถือป้ายวัยทองมาหลายปี ไม่เคยออกไปไหน กับใครหลังตะวันลับฟ้าเลย...

เปล่านะคะ...อย่าเข้าใจผิดคิดว่าเซ็งกับชีวิตวัยนี้ หรือโหยหาความตื่นเต้น...เร้าใจใดๆ.. ได้ผ่านพบ อิ่มตัวมาหมดทุกรสชาติแล้ว และ...พอเพียงพอใจกับปัจจุบันที่เป็นอยู่ อย่างลงตัว !

ทว่า...อารมณ์บรรเจิดของฉัน สุดุดหยุดลงทันที... ตอนคุณโชเฟอร์จอดรถลงที่...หน้าประตูเหล็กดัดขนาดใหญ่ของสุสานหนึ่ง ท่ามกลางบรรยากาศรอบๆ ตัวเงียบสงัด...มือสลัว..และวังเวง มีเพียงสปอร์ตไลท์ดวงเล็กส่องพุ่งตรง พอให้เห็นเลขที่ชัดเจน ของสถานที่บนกำแพงเสาหิน..ข้างประตูเหล็กเท่านั้น.

บรื้อ..อ..อ ขนลุกขึ้นมาโดยอัตโนมัติ หนาวขึ้นมาได้งัยไม่รู้...ทั้งที่ในรถเปิดฮีทเตอร์อุ่น ! แอบถามตัวเองในใจว่า..มารับใครกันที่สุสาน ที่ฝังศพตอนค่ำมืดอย่างนี้ (วะ)

บรือร์...บรือร์...หรือคุณผีมีเดทจะออกเที่ยว ! และถ้าผู้โดยสารที่ขึ้นมา ต้องมานั่งเคียงคู่กับฉันล่ะ..จะรับได้ไหม ? และถ้า...โชเฟอร์เฒ่าคนนี้หันหน้า กลับมาให้ดูชัดๆ เป็นผีล่ะ...จะทำงัยกัน ? เฮ้ย...หยุ๊ด...หยุด...หยุดคิดอุบาทว์ ให้หวาดผวาเสียทีเถอะ แล้ว…ก็ได้ยินโชเฟอร์บ่นพึมพำ ว่า...เลขที่ถูกต้องตามที่ออฟฟิศจัดคิวมาให้ เขาไม่ได้มาผิดที่ ครั้นจะเข้าไปถามใครก็ไม่ได้...เพราะประตูสุสานปิดแล้ว... โชเฟอร์ยังพยายามโทรเข้าไปหาผู้โดยสาร ที่จองคิวให้มารับ..แต่ปลายทางเงียบไม่รับสาย (เออ...หรือว่า...เขาอยู่ในหลุม...ไม่สะดวกลุกขึ้นมารับสายอะป่าว !!!)

ฉันเปิดหูฟัง...แต่ปิดปากเงียบไม่กล้าออกความเห็นใดๆ นั่งตัวแข็ง..แข่งกับจังหวะเต้นรัวๆ ของหัวใจ ด้วยเพลงที่ไม่รู้จัก. บรรยากาศอึดอัดอึมครึม...ไม่อภิรมย์เอาจริงๆ ใครไม่ได้สัมผัสกับโมเมนท์นี้...ด้วยตัวเอง ไม่มีวันรู้หรอกว่า...มันสุดเกร็ง..กลัวโคตรๆ..ไม่กล้าแม้แต่ขยับตัว. หลับตาภาวนา ขอให้ผ่านพ้นไปเร็วที่สุดเถิด.

อึดใจต่อมา คุณโชเฟอร์เฒ่า (คงปอดแหกเหมือนกันหละ) ลดความอดทน สตาร์ทรถขับออกไปจอด..ฝั่งตรงข้ามสุสาน เพราะตามกฏเขาต้องรออย่างน้อย 5 นาที หากผู้โดยสาร NO SHOW จะต้องรายงานศูนย์...ให้รับรู้ว่า ได้มาตามเวลาแล้วแต่ไม่พบผู้โดยสาร ทางศูนย์จะตรวจเช็คอีกรอบ เมื่อติดต่อไม่ได้..จึงจะให้ยกเลิกโดยปริยาย ซึ่งโชเฟอร์ไม่มีสิทธิ์ ยกเลิกคิวรับ/ส่งผู้โดยสารด้วยตัวเอง.

เย้..เย้..เย้ รีบๆ พาฉันไปจากตรงนี้เสียทีเหอะ อยากกลับบ้านจะแย่แล้ว ป่านนี้แม่คงเป็นงง..ทำไมยังไม่ถึงบ้าน. นึกถึงประโยคที่เพื่อนฝูงมักเยินยอว่า...เป็นหญิงแกร่ง..เก่งกล้า วันนี้..ขอบอกอย่างเต็มปากเต็มคำ อย่างชัดเจนว่า... “กรู...ไม่เก่ง และไม่กล้าแล้วโว๊ย ย ย...”