เหตุที่...ฉันเป็นวัยทองที่สังขารไม่สมบูรณ์.... มีดวงตาคู่ที่ดูแจ่มแจ๋ว...ทว่าโฟกัสจริงๆ ได้แค่ข้างเดียว... มีขา..มีแขน..มีมือ 2 ข้าง และสิบนิ้วมือ/เท้าเหมือนมนุษย์ทั่วไป แต่..สมรรถภาพการใช้งานด้อยพลัง...ไม่เท่าเทียมกับคนอื่น. มันจะสลับกันป่วย..สลับกันแผงฤทธิ์ ควบคู่ไปกับโรคประจำตัว อาการปวดนั่น..เจ็บนี่ มีตลอด 25 ปีที่ผ่านมา จนชินชาไปแล้ว. วันไหนตื่นขึ้นมา...สบายดีไม่เจ็บปวดติดขัดตรงไหน...นั่นคือ...ตายแล้ว !

ถึงวันนี้...ก็ยังดื้อด้านมีลมหายใจอยู่อย่างคงกระพัน...ใจยังสู้ไม่ยอมให้โรคอะไร.ต่อมิอะไร มามีอำนาจเหนือเราเสมอ...เตือนตัวเองให้คิดบวกเข้าไว้ว่า...ดีเนอะมีโรคภัยเข้ามาอาศัยร่าง ทำให้เราได้ทดสอบความแกร่ง และอดทนมีดีกรีระดับไหน ha ha ha ดังนั้น..เมื่อต้องเดินทางไปเยี่ยมเยียนเพื่อนฝูงที่อยู่ไกล..หรือเส้นทางที่ไม่ชำนาญ โดยเฉพาะฟรีเวย์ จะไม่เสี่ยงขับรถเป็นอันขาด..ทางเลือกที่ดีที่สุดคือใช้บริการ Access Transportation ซึ่งเป็นองค์กรหนึ่งที่รัฐบาลเกื้อหนุน..ให้กับผู้สูงอายุ และผู้ไม่สมประกอบทั้งสุขภาพและร่างกาย โดยจะต้องสมัครเป็นสมาชิกเสียก่อน..จึงจะใช้บริการขององค์กรนี้ได้.

Access Transportation… มีอยู่หลายเขต EAST WEST CENTRAL SAN FERNANDO ใครอยู่ใกล้เขตไหน..ก็ใช้บริการของเขตนั้น... และต้องโทรจองรถมารับ ล่วงหน้าภายใน 24 ช.ม. เมื่อมีผู้ใช้บริการมากมาย Access จำเป็นต้องมี Taxi มาร่วมบริการ. ซึ่งเป็นบริการ SHARE PASSENGER…ต้องแชร์พื้นที่นั่ง. คุณไม่มีวันรู้เลยว่า จะต้องนั่งร่วมทางไปกับใคร... ต้องทำใจให้ได้อย่างเดียวพอ !!

หากคุณดวงไม่ดี อาจได้สัมผัสกับโชเฟอร์ หรือผู้โดยสารไม่น่าอภิรมย์. ผู้ร่วมทางต้องนั่งหายใจ รูจมูกเดียวไปตลอดทาง อย่างไม่มีทางเลือก. ผู้โดยสารบางคน คงไม่ได้อาบน้ำมาเป็นวีค..เหม็นมาก. ชายเฒ่าผู้นิยมเสพสุรา..กลิ่นฉุนมากทั้งเหล้าบุหรี่...พ่นลมหายใจออกมา ฟุ้งกระจาย... สาวใหญ่อาร์มิเนียน สามีเป็นหุ้นส่วนบริษัทน้ำหอมสินะ นางฉีดมาซะครึ่งขวด..ให้เวียนหัวเล่น หนุ่มใหญ่รู้ว่าโชเฟอร์ชาติเดียวกัน..เอ้า..เว้าภาษาชาติกำเนิด..ข้ามหัวกันไปมาเป็นที่หนุกหนาน.

ครั้งหนึ่ง..ได้ร่วมโดยสารไปกับวัยทีนหนุ่ม Autistic…

ก่อนเปิดประตูเข้าไปนั่ง...คุณโชเฟอร์กล่าวสุภาพเกริ่นว่า ไม่ต้องตกใจกลัวพฤติกรรมแปลกๆ ของเด็กหนุ่มคนนี้ เขาไม่ทำร้ายใครการันตี และจะส่งเขาที่จุดหมายระยะทางไม่เกิน 15 นาที รับรู้แล้ว..ฉันจึงเข้าไปนั่งเคียงข้าง หันไปส่งยิ้มมิตรภาพให้เขา แทนคำทักทาย ซึ่งเขาแยกยิ้มกว้างตอบ ตามด้วยเสียง อ้อแอ้..อ้อแอ้..ฟังไม่ออก กลับไปให้โชเฟอร์แทน ที่ดูเหมือนจะเข้าใจกันดี...น่าจะเคยรับ-ส่งกันเป็นประจำ

ฉันนึกชื่นชมโชเฟอร์ที่ให้ความเป็นมิตรที่ดีกับเด็กออติสติก คนนี้ ลึกๆ นึกเวทนา ที่เขาต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ สงสารคนเป็นพ่อแม่ ที่จะต้องดูแลให้ความรักเป็นพิเศษ เราโชคดีแค่ไหนแล้ว..มีลูกเต้าสุขภาพสมบูรณ์ทุกประการ.

วู๊ยย..วี้ดดด..วี๊ยยย.. จู่ๆ เขาส่งเสียงวี้ดว้าย..กรี๊ดๆ แสบแก้วหู ผู้โดยสารด้านหน้า ตกใจมากได้แต่ร้อง..โอมายก็อด..OH MY GOD เหมือนท่องคาถา วัยทีนหนุ่มโยกตัวไปมาอย่างแรง ชูมือขึ้นโบกซ้าย-ขวาผ่านหน้าฉันไปมา... ไอ้หย๋า...เกิอะไรขึ้นเนี่ยะ ใจฉันเต้นตูมตาม...เกร็งด้วยความกลัว ก็ถ้า.เอามือที่ยกโบกเอื้อมมาบีบคอฉันล่ะ ใครจะช่วยทันกัน คุณโชเฟอร์มองเห็นพฤติกรรมของทั้ง 2 ฝ่าย จากกระจกมองด้านหลัง บอกน้ำเสียงอ่อนโยน...ให้เขานั่งดีๆ อย่าส่งเสียงดัง รับรองจะส่งเขาถึงที่ก่อนเวลาเข้าเรียน นั่นแหละ...เขาหยุดโยกตัว..เลิกเสียงวี้ดว้าย..หัวเราะร่าเอิ้กอ้ากอย่างดีอกดีใจ ปรบมือทุกครั้งที่ รถหยุดรอไฟเขียว...กับป้ายสต๊อปไซด์

สงสารอ่ะ...สงสารตัวเอง ที่ต้องควบคุมสติ ไม่ให้เกร็งเกินกว่าเหตุ ตลอดระยะเวลาแค่ 15 นาที รู้สึกเหมือนมันนาน..ยังกับชั่วโมงเชียวละ

เมื่อถึงจุดหมาย...ส่งเขาเข้าโรงเรียนไปแล้ว...ใจฉันเริ่มเต้นจังหวะปกติ. คุณโชเฟอร์นิสัยดีมีมารยาท ยังกล่าวขออภัยแทนอีกด้วย...เอ๊ะ..รึว่าเป็นญาติกัน !

ประสบการณ์ที่ลืมไม่ลงอีกครั้งหนึ่งคือ ทริปไปบ้านเพื่อน เมืองโพโมน่าที่จองรถมารับ 10 โมงเช้า เดาเอาว่าวีคเอนด์คงมีผู้ร่วมโดยสารน้อยคน ปรากฏว่า โชเฟอร์อาร์มิเนียนรายงานต้องไปรับ-ส่งอีก 2 ราย ส่งคนแรกที่เมือง BURBANK แล้ว ไปรับอีกคนที่ HOLLYWOOD เอามาส่งที่ ARCADIA และจะส่งฉัน เป็นคิวสุดท้าย เพราะจุดหมายไกลกว่าใคร.

คิดในใจว่า..เอาวะ..นั่งชมวิวไปชิล ชิล ยังไงก็ถึง POMONA ก่อนเที่ยง...แน่นอน ! เปล่า...คิดผิดค่ะ

ส่งคุณลุงผมขาวลงที่ ARCADIA แล้ว...ไอ้คุณโชเฟอร์หันมาบอกว่า...ขอแวะเข้าออฟฟิศ ที่เมือง EL MONTE แป๊บนึง ฉันเห็นว่าเป็นเส้นทางที่ต้องผ่านไป POMONA อยู่แล้ว จะบ่นให้เปลืองอารมณ์ไปทำไมกัน...เราไม่ได้ถือกุญแจรถเองนี่นะ..

อย่างดีก็แค่...สบถอยู่ในใจ !

….TO BE CONTINUE….

รออ่านต่อวีคหน้านะคะ