ลมหายใจของวัยทอง

จริตสราญ
เวลาที่เหลืออยู่....

7 เดือนที่ผ่านมาของปีนี้

มีผู้คนในวงการ...นอกวงการ

ทยอยจากลากันไปอย่างน่าใจหาย...น่าเสียดาย

ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่า...เขาไปสบายแล้ว

เรื่องเกิด..แก่..เจ็บ..ตาย เป็นสัจธรรม...อันธรรมดาก็จริงอยู่ แต่ทุกครั้งที่มีคนดีๆ ที่เรารู้จักจากไป ก็รู้สึกเศร้าได้ทุกทีเหมือนกัน....ยิ่งได้ข่าวงานศพของเพื่อนฝูง....คนเคยรู้จัก....คนที่ศรัทธา ทั้งที่อยู่ห่างคนละฟากโลก ระหว่างประเทศไทยกับอเมริกา ทยอยอำลาไปคนแล้ว...คนเล่า..... ยิ่งกระทุ้งใจให้เตือนตัวเองได้สำนึกไว้ทุกนาที.... คนต่อไปอาจถึงคิวเป็นเรา...ก็ได้ แล้วยังบังอาจ...ฉวยโอกาสฝากเตือนเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ แฟนคลับของวัยทองว่า...

ลมหายใจของเวลาที่เหลืออยู่นี้...มันการันตีไม่ได้เลยว่า ระหว่างเรากับเพื่อนหรือคนที่เรารักและเคารพ ใครจะเป็นฝ่ายไปก่อนกัน....เวลามันเดินทางตามธรรมชาติอย่างรวดเร็ว...ไม่อ้อยอิ่งรอใครด้วยนะ เราจึงต้องรีบทำเวลา...เป็นต้นว่า....

ใครไม่เคยบอกรักคู่ชีวิตเลยสักครั้ง ทั้งที่อยู่ด้วยกันมาจนผมหงอก...ผมร่วงจนเกือบหมดแล้ว ก็จงรีบๆ บอกซะเลย....ตอนที่ยังมีเสียงพูดออกนี่แหละ....

ใครที่โกรธเคืองเพื่อนที่คบกันมาน้าน...นาน ตั้งแต่สมัยยังไม่มีลูก....จนลูกมีหลาน ซ้ำลืมไปแล้วว่า...โกรธแค้นใจกันด้วยเรื่องอะไร.... ให้อภัยกันเสียเถอะ...โธ่เอ้ย...ทิฐิไปใช่ว่าจะถูกล๊อตเตอรี่ซะเมื่อไหร่ ? อีกไม่กี่ปีข้างหน้า ก็ต้องจากกันไปอยู่แล้ว..ว..ว..

ใครที่ไม่เคยคิดดี...ทำดีมาก่อนเลย จงรีบกลับตัว...กลับใจละลายพฤติกรรมเน่าๆ ทิ้งเสียให้หมด...ในเวลาที่เหลืออยู่นี่แหละ อย่างน้อยๆ ก็ได้ชะลอบาปให้น้อยลงในชาตินี้ แล้วไปใช้เวรกรรมที่ทำมา....ในชาติหน้าเอาละกัน

ใครเป็นลูกหนี้ใคร ...ก็รีบทยอยใช้หนี้ให้เขาเสีย ไม่ต้องให้เขาผิดใจตามไปทวงต่อในชาติหน้า...อ้อ...ถ้าคิดว่าไม่มีปัญญาใช้ให้ในชาตินี้แน่นอนละก้อ รีบสารภาพไถ่บาปแบบคนกล้ากับเจ้าหนี้เขาไปซะดีๆ ... ดีกว่าต้องหลบๆ ซ่อนๆ หนีหนี้ไปตลอดชีวิต ปัญหาเรื่องเงินทอง...ไม่เข้าใครออกใครนั้นเป็นเรื่องจริง ขนาดพี่น้องคลานตามกันมา...ยังปลดชีวิตกันได้เลย แต่...การกล้าเผชิญกับความจริงอย่างซื่อตรง บางทีมันไม่เลวร้ายอย่างที่คิดไว้หรอกนะ...ขอบอก !

ใครใจเสาะกลัวโรคภัย ... ไม่ยอมพบแพทย์ตรวจเช็คสุขภาพ เพราะกลัวแพทย์ตรวจพบโรคร้าย...ที่เข้ามาสร้างรังอยู่ในร่าง โดยเฉพาะโรคฮิตของมะเร็ง...ไม่ว่าจะเป็นส่วนไหนของร่างกายทั้งเพศหญิง...เพศชาย...คุณมะเร็งสามารถเล็ดลอดเข้าไปได้หมด...อย่างไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น สมัยก่อนตอนเยาว์วัยมักได้ยินแต่ว่า...มะเร็งเต้านม...มะเร็งปากมดลูก มะเร็งลำเอียงจะฮิตพิชิตร้ายแต่เพศหญิง มาถึงยุคปัจจุบัน...คุณมะเร็งเธอพัฒนาให้ความเสมอภาค... ผู้ชายโดนมะเร็งพรากชีวิตไปเป็นว่าเล่น... รุดหน้ายิ่งกว่าผู้หญิง เพราะส่วนใหญ่ไปฝังตัวอยู่ในลำไส้...ในต่อมลูกหมาก ที่กว่าจะรู้ตัวก็เข้าไประดับ 3-4 แล้ว ฉะนั้น...ขอวอนอย่าลังเล...อย่าผัดวันประกันพรุ่งกับการเช็คอัพสุขภาพ...หากรู้ (แต่ต้นๆ) ถือว่าโชคดี....ไม่ว่าจะเจอโรคอะไร รู้เร็วได้รักษาเร็วก่อนที่จะสายเกินแก้ อย่าลืมว่าที่นี่...แอล.เอ. มีแพทย์ที่เชี่ยวชาญทุกสาขาโรคภัย อย่าปล่อยเวลาให้ผ่านไปวันๆ กับความใจเสาะ...กลัวเจอโรคนั่น...โรคนี่... เลือกเอาละกันระหว่าง...เจอหมอก่อนเจอโรค หรือ...จะเจอหมอตอนมีโรค...ที่แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว !!

ดูฉันเป็นตัวอย่าง... (ขอโชว์ออฟหน่อยเหอะ...)

ต่อสู้กับโรคภัยมาเนิ่นนานถึง 17 ปี...จนกลายเป็นเพื่อนกัน ซ้ำควบคุมให้มันอยู่ในขอบเขตจำกัด...เมื่อกำจัดมันไม่ได้ราบคาบ ไม่ยอมให้มันแผลงฤทธิ์ลุกลาม และเมื่อแพทย์ได้วิจัยว่าโรคภูมิแพ้ ข้ออักเสบของฉันมันกลายเป็นเรื้อรังไปแล้ว ยังไงๆ ร่างกายก็กลับไปสู่สภาพเดิมไม่ได้อยู่ดีละ...ก็เลยต้องทำใจ...จำเป็นต้องทำตัวให้เป็นมิตรกับโรคภัยที่มีอยู่ ฟังดูเหมือนว่าง่ายเน้อะ...แต่ว่ายาก..ก.. อยู่พอสมควรเชียวละ

ข้อสำคัญ...ต้องมีความตั้งใจเด็ดเดี่ยว ในการสร้างเกราะล้อมใจให้เข้มแข็ง... สู้..สู้..สู้ หากคิดจะอยู่ ต้องอดทน ถ้ายอมให้ความอ่อนแอทั้งหลายแหล่ พังเข้ามาได้ละก้อ...เป็นเสร็จแน่ทั้งกายและใจ... ตายก่อนกำหนด !

ความจริง....มนุษย์วัยทองได้ผ่านร้อนผ่านหนาว ลิ้มลองมาทุกรสชาติของชีวิตแล้ว ประมาณว่าน่าจะตายวัน...ตายพรุ่ง...ก็ย่อมได้ หากแต่บางคนร้องค้าน...ยังค้า...ยังไม่พร้อมจะไป... ยังมีห่วง...ยังมีภาระ...ยังไม่หมดหน้าที่...ยังไม่ได้ทดแทนบุญคุณ หรือด้วยเหตุผลสั้นๆ ง่ายๆ...กรูยังไม่อยากตาย..(โว้ย)

คนแต่ละคนย่อมมีเหตุผลส่วนตัว...ที่เป็นส่วนตัว ซึ่งเราต่างต้องให้ความเรสเป็คในกันและกัน... สำหรับฉัน...มีเหตุผลที่คอยย้ำบอกตัวเองตลอดเวลา...ยังไปง่ายๆ ไม่ได้ ยังอยากทำหน้าที่โชเฟอร์...ขับรถพาแม่ไปตลาด...ไปช็อปปิ้ง...ไปกินข้าว...ไปพบแพทย์...ไปไหนๆ ในรัศมีที่สามารถพาไปได้ และ...ฉันยังอยากรอโอกาสได้เห็นหน้าหลาน ซึ่งอาจไม่ได้เลี้ยงก็ตาม ก็รอ..รอ..รอยู่นี่ละ 5 ปีมาแล้ว ที่ลูกชายคนเดียวของฉันสละโสดไปกับสาวสวยเชื้อสายฝรั่งเศส...จนป่านนี้ก็ยังไม่มีลูกซะที อยากจะเห็นนักว่าลูกผสมกะเหรี่ยงไทยกับปารีเซียน มันจะน่ารักน่าชังขนาดไหน ??

เท่านี้เองแหละ......เหตุผลส่วนตัวที่เป็นพลัง ให้ฉันยังคงอยู่......มีลมหายใจควบคู่ไปกับ......โรคประจำตัวทุกวันนี้

แต่...จะให้อยู่ค้ำฟ้าเกินความจำเป็น ก็ไม่เอาด้วยหรอกนะคะ อย่างที่มีคนทำนายทายทักว่า...ถึงจะมีโรคภัยอยู่กับตัว...ก็อายุยืนยืดถึง 90 ปีเชียวนะ โหย...ไม่ชอยเล้ย...นึกฉุนขัดแย้งอยู่ในใจ...จะให้อยู่ไปทำไมฟะ... ให้ตะบันน้ำกินเรอะงั้ย หยดน้ำผึ้งลงไปมันก็ไม่รู้รสแล้วละคู้น..น ขนาดว่าปัจจุบันนี้แค่ 60 ฝ่าๆ ข้า(พเจ้า) ยังเดินไม่ค่อยจะตรงทาง บาลานซ์รูปทรงองค์เอวให้ดูดีไม่ได้เล้ย...คุณเอ้ย...ขืนอายุยืนประมาณนั้น มิต้องจ้างคนคอยหามแคร่หรอกเรอะ (ก็มันนั่งเวลล์แชร์ไม่ได้แล้วนี่หว่า) ตอนนั้น...คงได้แต่นอนนิ่งๆ เพียงอย่างเดียว กระดูกกระเดี้ยวของอนาโตมี่มันหมดสภาพผุกร่อนไปหมดแล้วนะซี้...

ไม่ละค่ะ...หากต้องมีชีวิตยืนยาวอยู่สภาพนั้น...เป็นภาระของผู้คนรอบตัว ให้เดือดร้อนละก้อ...ยืนยันล่วงหน้าได้เลย...ว่าจะเชิญตัวเองปลีกวิเวกไปนอนตายตาหลับแบบ Sleeping Beauty (ไม่ต้องมีเจ้าชายมาจู...จุ๊บให้ฟื้น) ในที่เงียบๆ คนเดียวดีก่า !

ดังนั้น...เวลาที่เหลืออยู่ในปัจจุบัน จึงสำคัญมาก สำคัญกว่า อดีตที่ผ่านมา..หรือ..อนาคตที่ยังมาไม่ถึง

มามะ...มาทำเวลาที่เหลืออยู่ ให้มีคุณค่ากับตัวเองกันดีกว่า... ใครที่เคยเอ่ยปาก...หรืออยากจะทำอะไรให้ใครแล้วยังไม่ได้ทำ...ก็รีบจัดการเสียนะคะ และ...ใครที่เปรยมา อยากพาใครไปเลี้ยงข้าวมาเนิ่นนาน...จนลืมไปแล้ว ก็ขอให้ นึกได้ ขึ้นมาในบัดนาวเลยนะคะ...อย่ามัวลังเล นับว่าโชคดีนะ...ที่ยังมีเวลาเหลืออยู่ ให้ได้อิ่มอร่อยด้วยกัน...

เอ้า...รีบนัดวันกันซะนะ...ตัวเอง !