ไลฟ์สไตล์
จอมพล
เอกลักษณ์ร้านอาหารไทยในแอลเอ

อาหารไทยนั้นติดอันดับอาหารยอดนิยม ๑ ใน ๑๐ ของโลก ยิ่งนับวันคนต่างชาติก็ยิ่งนิยมอาหารไทยมากขึ้นๆทุกที ทำให้มีร้านอาหารไทยเปิดขึ้นทุกหนทุกแห่งในโลกนี้ ที่เป็นอาหารไทยแท้ๆนั้นก็มี ที่ดัดแปลงเอาใจคนท้องถิ่นก็มี ที่ทำไม่เป็นแล้วอ้างว่าเป็นอาหารแบบฟิวชั่นก็มีมาก

ถ้าจะว่าไปร้านอาหารไทยในต่างแดนทั่วโลกนี้ จะหาที่อร่อยและเหมือนอาหารไทยแท้ๆ ก็คงไม่มีที่ไหนดีไปกว่าไทยทาวน์แอลเอ เรียกได้ว่าถ้าใครอยากทานอาหารไทยรสชาดไทยก็ต้องมาที่ฮอลลีวู้ดนี้ ผู้เขียนเองก็อาศัยอยู่ในแอลเออย่างมีความสุข อยากจะทานอะไรก็ได้ทานสมใจ แล้วก็เหมือนเมืองไทยอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

อย่างเช่น ถ้าอยากทานโจ๊ก ปาท่องโก๋ ต้มเลือดหมู แล้วก็ข้าวขาหมูข้าวมันไก่อร่อยๆ ก็ต้องไปทานที่สยามซันเซ็ท ถ้าอยากทานขนมกุ๋ยช่ายอร่อยฝีมือป้าบัวลอยก็ต้องไปซื้อที่แล็คซี แล้วแวะทานก๋วยเตี๋ยวเป็ดสุดยอดอร่อยกว่าเมืองไทยที่ร้านก๋วยเตี๋ยวติดกันกับตลาด ถ้าอยากทานข้าวต้มเครื่อง เป็ดพะโล้ ไส้พะโล้ ยำรวมมิตรข้าวต้มยามดึกก็ต้องไปร้านเรือนแพ อยากจะทานน้ำพริกกะปิปลาทู มีเครื่องครบครันทั้งมะเขือยาวชุบไข่ทอด ชะอมชุบไข่ทอด มะเขือเปาะ ตามด้วยแกงส้มไข่ชะอมก็ต้องขึ้นไปชั้นสองตลาดสีลม ร้านอาหารไทยแลนด์พลาซ่า เวลาไปไหนมาไหนก็ได้ยินแต่คนชมว่าไก่พิโรธร้านข้าวต้มฮอลลีวู้ดนี้แซ่บเหลือหลาย ส่วนคนชอบก๋วยเตี๋ยวก็ต้องไปทานก๋วยเตี๋ยวพิษณุโลกร้านป้าอ๊อด หรือใครอยากจะทานส้มตำปลาร้า ซุปหน่อไม้รสจัดจ้าน ตามด้วยต้มแซ่บกระดูกหมูก็ต้องไปอีสานสเตชั่น นี่เป็นแค่กระสัย ร้านอาหารไทยยังมีอีกมากจาระไนยไม่ถ้วนทั่ว เรียกว่าไม่มีอดกันเลยทีเดียว ลืมอาหารเมืองไทยแท้ๆไปได้ เพราะที่แอลเอนี้อร่อยกว่าเสียด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตามอวยกันถึงขนาดนี้ ผู้เขียนเองก็ยังเห็นว่าร้านอาหารไทยในแอลเอนี้ ก็ยังคงทำร้านอาหารแบบไทยๆอยู่นั่นเอง และมีเอกลักษณ์ที่ไม่ยอมตามมาตรฐานชาวบ้านชาวเมืองอเมริกันเขา บางทีคิดเล่นๆก็อดอมยิ้มไม่ได้ ความที่ว่า คนไทยทำอะไรตามใจคือไทยแท้ นั้นใช้ได้ทุกโอกาส ลองมาดูกันว่าเอกลักษณ์ของร้านอาหารไทยในแอลเอนี้ ที่คนอเมริกันเห็นแล้วงง เพราะร้านอาหารของเขาไม่ทำกันแบบนี้ มีอยู่ ๑๐ ประการดังนี้

๑. เครื่องลางของขลัง
เอกลักษณ์ของร้านอาหารไทย ร้านไหนร้านนั้น จะพยายามจัดให้สวยงามทันสมัยอย่างสากลอย่างไรก็แล้วแต่ เราจะรู้ได้ทันทีว่าเจ้าของร้านเป็นคนไทย ก็แค่ดูที่หิ้งทั้งหลายว่ามีสิ่งศักดิ์สิทธิ์บูชาไหม แล้วไม่ใช่มีอย่างสองอย่าง บางร้านเรียกสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาเป็นร้อย มีตั้งแต่พระพุทธรูป พระฉายาลักษณ์ของรัชกาลที่ ๕ เทพเจ้าฮินดู อย่างพระพิฆเนศ เจ้าแม่อุมา หรือแม้แต่พระศิวะ เรื่อยไปจนถึง นางกวัก น้องกุมารทอง อีเป๋อ หรือศิวลึงค์ ทำให้มองเห็นเป็นที่น่าสะพรึงกลัว มีการถวายน้ำ เหล้า น้ำหวาน บางร้านถวายอาหารด้วย บางร้านมีของเล่นเด็กให้น้องกุมารเรียบร้อย เงยขึ้นไปบนเพดานมีธงจรเข้ ธงนางเงือก มีลอบหวายห้อย มีปลาตะเพียนเงินปลาตะเพียนทอง สารพัดจนจารไนยไม่ถ้วน ถ้าเข้าร้านไหนแล้วไม่เจอของศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้นับว่าไม่ใช่ไทยแท้ เพราะคนไทยแท้ต้องเล่นของ และถือคติไม่เชื่ออย่าลบหลู่ เป็นเอกลักษณ์ประจำชาติของคนไทย

๒. โต๊ะเจ้าของร้าน
เข้าไปทานอาหารไทยร้านไหน จะต้องเห็นโต๊ะที่เจ้าของร้านมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ด้วยเสมอ ส่วนมากจะเป็นโต๊ะที่อยู่ใกล้กับเคาน์เตอร์เก็บเงิน โต๊ะเจ้าของร้านนี้เป็นโต๊ะศักดิ์สิทธิ์ แขกจะมานั่งไม่ได้ สงวนไว้ให้เจ้าของร้านและบรรดาพนักงานหรือญาติของเจ้าของมานั่งเม้าท์เท่านั้น บนโต๊ะก็จะมีหนังสือพิมพ์ที่อ่านแล้ว อาหารที่ทานเหลือ ขนมหรือผลไม้ บางทีก็เป็นโต๊ะที่พนักงานใช้นั่งพับกระดาษเช็ดปาก หรือตักพริกน้ำปลาใส่ถ้วยพลาสติก คือเป็นที่เตรียมอาหารหรือที่พักวางของ แต่ดันมาอยู่ในห้องอาหารที่ใช้รับแขก อันนี้มีเฉพาะร้านไทย ให้ไปดูร้านฝรั่งอื่นๆไม่เห็นใครเขามีโต๊ะเจ้าของร้านแบบนี้

๓. สารพันของประดับร้าน
ร้านอาหารไทยมีไม่กี่ร้านที่มีคอนเซปในการจัดร้าน คือมีการออกแบบและมีดีไซน์ มีการคงคอนเซ็ปท์ไว้ไม่เลอะเทอะ ที่เห็นเด่นที่สุดในแอลเอตอนนี้คือร้านอัศวาอยู่บนถนนซันเซ็ท ร้านนี้จัดร้านสวย มีคอนเซ็ปท์ และตั้งใจทำ อาหารก็อร่อย ถึงแม้จะแพงไปนิดแต่ก็ขายคุณภาพและการจัดร้านที่สวยงาม เรียกว่าไม่มีตกสไตล์เลย ส่วนร้านอื่นๆก็พยายามจะทำให้สวย แต่การจัดร้านให้สวยของคนไทยนั้น ไม่มีดีไซน์ หรือพยายามดีไซน์เองตามมีตามเกิดตามรสนิยมแบบไทยๆ นั่นก็คือประโคมของแต่งแบบไทยๆเข้าไป โดยบางทีก็ไม่ได้คิดว่ามันจะเข้ากันไหม บางร้านก็ใช้ดอกไม้พลาสติกตบแต่งแล้วใช้ไฟคริสต์มาสพันเอาไว้เป็นที่งงงวยต่อลูกค้าว่าเป็นศิลปะแบบไหน บางร้านก็ใช้ตุ๊กตุ่นตุ๊กตาแบบไทยมาประดับวางไว้จนแน่นร้านไปหมด บางร้านก็ติดรูปเจ้าของร้านสมัยสาวๆ รูปใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่ม บางร้านก็ติดคำพังเพย อย่างเช่น “ความอร่อยนั้นไม่ใช่อยู่ที่ลิ้น แต่อยู่ที่ใจต่างหาก” เป็นทำนองว่าถ้าฉันทำไม่อร่อยก็เป็นเพราะจิตใจคนกินไม่ดี อะไรทำนองนั้น

๔. ข้าวของมากมาย ไม่มีระเบียบ
คนไทยส่วนมากเป็นคนชอบเก็บของ ไม่ทิ้งของ มีอะไรก็เก็บก็วางไว้ระเกะระกะ ถ้าเข้าไปร้านอาหารไทย มองเข้าไปหลังเคาน์เตอร์ หรือชะโงกมองในครัวจะเห็นการจัดเก็บของที่ไม่มีระเบียบ ถ้าละเอียดหน่อยจะเห็นฝุ่นจับตามตุ๊กตุ่นตุ๊กตา ดอกไม้พลาสติกที่วางไว้ตั้งแต่สองปีที่แล้ว ถ้วยรางวัล กล่องยา ขวดเหล้าเก่าๆ สเตอริโอที่เสียแล้วไม่ยอมทิ้ง หรือลำโพงเก่าๆที่วางไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว กฏหมายของอเมริกันนั้น ความสะอาดเป็นเรื่องสำคัญ ตามร้านอาหารจะมีกฏบังคับอย่างเคร่งครัดแล้วมีพนักงานเจ้าหน้าที่มาตรวจ ร้านอาหารไทยส่วนมากจะไม่ได้เกรดเอ อย่างดีก็ได้แค่บี เพราะความสกปรกและการปล่อยปละละเลยไม่ทำความสะอาด เวลาเจ้าหน้าที่ไม่มาตรวจก็ทำกันตามสบาย พอเจ้าหน้าที่มาก็ขวนขวายล้างเก็บให้มันพอผ่านๆไป การรักษาความสะอาดอย่างเคร่งครัดนั้นไม่ปรากฏในร้านอาหารไทยทั่วไป

๕. ห้องน้ำไม่สะอาด
การที่จะหาร้านอาหารไทยที่ห้องน้ำสะอาดเอี่ยม มีกลิ่นหอม ในแอลเอนั้น หาได้ยากเต็มที ส่วนมากร้านก็ดูดีแต่ห้องน้ำกลับสกปรก บางทีไม่มีกระดาษเช็ดมือบ้าง ไม่มีสบู่บ้าง ดูแล้วเหมือนไม่ค่อยใส่ใจที่จะทำความสะอาด ร้านอาหารไหนที่ห้องน้ำสกปรกเราจะรู้ได้เลยว่าห้องครัวห้องอาหารก็มักจะสกปรกไปด้วยเช่นกัน ร้านอาหารฝรั่งหรือร้านอาหารญี่ปุ่น เราจะเห็นเขามีกระดานแขวนไว้ในห้องน้ำ พนักงานจะหมุนเวียนกันเข้ามาทำความสะอาดทุกๆ ๑ ชั่วโมง ใครทำเสร็จก็จะลงชื่อว่ามาทำชั่วโมงนี้แล้วเพื่อป้องกันไม่ให้ห้องน้ำมีโอกาสที่จะสกปรก

๖. พนักงานเสิร์ฟไม่มีมาตรฐาน
ร้านอาหารไทยก็เหมือนร้านอาหารจีน คือมักจะเอาญาติโกโหติกาเข้ามาทำงานที่ร้านเป็นการช่วยเหลือกัน บางคนอายุมากแล้ว บางคนก็พูดภาษาไม่ได้ แล้วคิดว่างานเสิร์ฟเป็นงานง่ายๆ แต่แท้จริงแล้วการทำงานเสิร์ฟนั้นต้องใช้ทักษะหลายประการ ต้องทำงานคล่อง รวดเร็ว แต่ก็ต้องยิ้มแย้มแจ่มใสไปในเวลาเดียวกัน ผู้เขียนพบว่าร้านอาหารไทยหลายร้าน ใช้พนักงานที่ไม่ได้รับการเทรนอย่างถูกต้อง อย่างเช่น ต้องให้เวลากับลูกค้าในการดูเมนู บางร้านพนักงานปราดเข้าไปถามว่าจะทานอะไรทั้งๆที่ลูกค้ายังไม่ได้เปิดเมนูด้วยซ้ำ เวลาลูกค้าทานอาหารหมดแล้วก็ไม่เก็บจานออกไป เวลาเสิร์ฟก็มักจะไม่ดูว่าอะไรเป็นอาหารเรียกน้ำย่อย อะไรเป็นอาหารหลัก อย่างเช่นแขกสั่งเปาะเปี๋ยะทอด ซึ่งเป็นอาหารเรียกน้ำย่อย แต่พนักงานกลับเอาอาหารจากหลักของเขามาเสิร์ฟก่อน บางครั้งมากันหลายคน สั่งอาหารคนละหลายๆอย่าง แม่ครัวก็ทะยอยทำอาหารออกมา พนักงานเสิร์ฟก็ไม่มีการเสียเวลารอให้อาหารเรียกน้ำย่อยเสร็จก่อนแต่อะไรเสร็จก็มาวางแผละให้ลูกค้าพยายามเดาเอาว่ามันทำจากอะไร

๗. ไม่รับบัตรเครดิต
พวกสถานประกอบการธุรกิจของคนเอเชียน ไม่ว่าจะเป็นคนจีนหรือคนไทย ก็มักจะหลีกเลี่ยงภาษีด้วยการไม่รับบัตรเครดิต การรับแต่เงินสดนั้น ถึงแม้จะดูเหมือนทำธุรกิจฉลาดแต่จริงแล้วไม่ฉลาดเลย เพราะลูกค้าปัจจุบันนี้เขาไม่พกเงินสด ถึงแม้บางร้านจะมีตู้เอทีเอ็มในร้านให้ลูกค้ากดเงิน แต่ไม่มีใครอยากจะเสีย ๒ เหรียญกดเอทีเอ็มเพื่อจะมากินอาหาร จึงทำให้เสียลูกค้าไปเสียมากกว่าการประหยัดเรื่องภาษีอย่างที่นึกไม่ถึง นี่เป็นตัวอย่างทั้ง ๗ ประการของร้านอาหารไทยในแอลเอ เอาเป็นว่าอ่านกันเล่นๆสนุกๆอย่าคิดมาก เขาทำกันมาอย่างนี้ และก็ไม่จำเป็นต้องไปเลียนแบบฝรั่ง อยู่กันตามใจเป็นไทยแท้อย่างนี้ ขี้โกงหน่อยๆ สกปรกเลอะเทอะบ้าง แต่คนไทยก็เอาฝรั่งอยู่ตรงความมีมิตรจิตมิตรใจ ซึ่งเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของคนไทย ฉะนั้นร้านไทยจึงยังขายดีทั้งๆที่ต่ำกว่ามาตรฐานร้านอาหารดีๆทั่วไป