แด่....คม เจริญศรี
ผู้ชายคนนี้เป็นลูกของคุณอาผมแต่อายุมากกว่าผม 6 ปี ผมจึงเรียกเขาว่า “พี่เล็ก”
เราอยู่กันคนละบ้านครอบครัวใครก็ครอบครัวมันแต่มีเหตุบังเอิญที่ผมกับ "พี่เล็ก" จะต้องไปอยู่บ้านเดียวกันนอนเตียงเดียวกันกินอยู่พร้อมๆกันที่บ้านของคุณอาไพโรจน์ โรจนปัญญา ซึ่งเป็นคนที่เจ้าระเบียบและคร่ำเคร่งกับเรื่องความรู้
สาเหตุที่ผมกับพี่เล็กต้องถูกส่งตัวไปอยู่บ้านคุณอาเพราะผลการเรียนออกมาแย่พอๆ กันทั้งสองคน คุณพ่อคุณแม่ของแต่ละคนก็เลยจัดการส่งไปให้คุณอาอบรมนานเกือบ 3 ปี จนผลการเรียนดีขึ้นจึงได้กลับไปอยู่บ้าน
จากการที่ได้อยู่ร่วมกันมันทำให้เรามีความรู้สึกเหมือนกับว่า เราเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน พี่เล็กกลายเป็นไอดอลของผมไปโดยไม่รู้ตัว
“พี่เล็ก” เป็นคนรูปหล่อหุ่นสมาร์ทผิวขาวหน้าตากระเดียดไปทางฝรั่งสักหน่อยจึงมีผู้หญิงมารุมชอบผู้ชายท่าทางหยิ่งๆ คนนี้จนมากมายแต่ผมก็ไม่เคยเห็นพี่เล็กสนใจใครสักคน
ชีวิตของผมกับ "พี่เล็ก" มีอะไรเกี่ยวพันกันหลายร้อยเรื่องราวตั้งแต่เด็กจนโตผมจะมีแฟนเมื่อไหร่จะให้ "พี่เล็ก" เป็นคนพิจารณาว่าคนนั้นดีมั๊ยคนนี้ดีมั๊ยแล้วพี่เล็กก็ทำตัวเหมือนผู้ใหญ่ที่จะไปสู่ขอหรือระงับข้อพิพาทระหว่างผมกับผู้หญิงหลายๆ คน
"พี่เล็ก" จากบ้านเมืองไปอยู่นิวยอร์กตั้งแต่ปี ค.ศ. 1969 พอปี 1973 ถึงคราวที่ผมจะมาอเมริกาบ้างพี่เล็กรีบชวนผมไปอยู่นิวยอร์กทันทีแต่ผมและภรรยามีเพื่อนอยู่ทางแอล.เอ.มากกว่า อีกอย่างหนึ่งน้องสาวของภรรยาก็อยู่ที่แอล.เอ.มา 2-3 ปีแล้ว เราก็เลยตกลงใจว่าจะปักหลักกันอยู่ที่แอล.เอ. ตั้งแต่นั้นจนกระทั่งถึงบัดนี้
เวลา "พี่เล็ก" กลับเมืองไทยก็จะมาแวะเที่ยวหาผมที่แอล.เอ.เสมอ เรายังคงติดต่อกันอยู่ตลอดเวลาผมมีหน้าที่คอยส่งหนังสือต่างๆ ให้พี่เล็กอ่านที่นิวยอร์กทุกอาทิตย์
10 ปีที่ผ่านมา "พี่เล็ก" มีโรคประจำตัวคือมะเร็งที่ต่อมลูกหมากได้พยายามรักษาตัวมาตลอด จนเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา "พี่เล็ก" ก็จากไปอย่างสงบ
ผมขอใช้ตัวอักษรบรรทัดนี้ต่างธูปเทียนขอคุณอำนาจคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์สากลโลกจงน้อมนำดวงวิญญาณของ "พี่เล็ก" ไปสู่สุคติภพสรวงสวรรค์ชั้นฟ้าและจงสงบสุขในสัมปรายภพเทอญ