เปิดเบิ่ง

วิรัช โรจนปัญญา
เปิดเบิ่ง วันที่ 18 มีนาคม 2560

ผมทำงานหนังสือพิมพ์มานมนาน แน่นอนที่สุดที่ต้องมีคนรู้จักผมบ้างไม่มากก็น้อย บางคนก็ชอบบางคนก็เกลียดมันเป็นเรื่องธรรมดา

อาชีพและหน้าที่การงานของผมทำให้มีคนติดต่อกับผมมากพอควร ทั้งมาหาโดยตรงและทางโทรศัพท์ จะพูดไปแล้วทางโทรศัพท์ค่อนข้างจะมากหน่อย วันๆ มีหลายรายทั้งเรื่องธุรกิจและเรื่องส่วนตัว เรียกว่าพูดโทรศัพท์มากจนหูชาไปข้างหนึ่ง

ผมเปลี่ยนเครื่องโทรศัพท์ใหม่เพราะชอบลูกเล่นต่างๆ ที่เขาทำเพิ่มขึ้นทุกวัน ดังนั้นโทรศัพท์จึงกลายเป็นของที่ขาดไม่ได้สำหรับผม มีทั้งความสุขและความทุกข์ผสมปนเปกันมาในโทรศัพท์

ผมเคยขับรถชนท้ายรถคันอื่นเพราะสมองมัวแต่หมกมุ่นกับเรื่องที่กำลังพูดกันอยู่ในโทรศัพท์ถึงสองครั้ง ถูกตำรวจจับเสียค่าปรับไป 160 เหรียญ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมเลิกใช้โทรศัพท์ในขณะขับรถอย่างเด็ดขาดจนถึงปัจจุบันนี้

เคยขับรถเกือบชนคนเดินข้ามถนนตาย โน..ไม่ใช่ความผิดของผม เป็นเพราะคนเดินข้ามถนนตรงทางม้าลายแต่ไม่มองรถของผมที่กำลังแล่นถึงเส้นทางม้าลายแล้ว มัวแต่พูดโทรศัพท์จนลืมมองรถที่เกือบชนโดยไม่ได้ตั้งใจ ยังไงๆ ผมก็ต้องเป็นฝ่ายผิดอยู่ดีนั่นแหละ ใครเขาจะรู้ว่าคนเดินข้ามถนนนั้นมันไม่ได้มองรถเลย ไม่รู้พูดธุรกิจสำคัญอะไรมากขนาดนั้นถึงขนาดลืมตายกันทีเดียว

สดๆ ร้อนๆ เมื่อคืนนี้เอง เลิกจากทำงานขับรถกลับบ้านตอน 3 ทุ่มบนถนน Santa Fe Avenue ที่ค่อนข้างจะขาดแคลนไฟฟ้า ถนนค่อนข้างมืดกว่าถนนอื่น จู่ๆ ก็มีเด็กสาวเดินข้ามถนนที่ไม่ใช่ทางม้าลายโดยเดินพูดโทรศัพท์ชนิดไม่เหลือสายตาเหลือบมามองรถสักนิด ผมเบรครถสุดชีวิตด้วยความตกใจ รถหยุดห่างจากเธอเพียงนิดเดียว เธอหันมามองผมพร้อมทั้งเอ่ยคำขอบคุณ

F...ck you.

แล้วเดินต่อไปโดยไม่เหลียวมามองผมแม้แต่น้อย.