เห็นมา เขียนไป

เห็นมา เขียนไป วันที่ 6 กรกฎาคม 2562

…ไม่ใช่เรื่องแปลกที่รัฐบาลจะถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรง จากเหตุการณ์รุมทำร้าย จ่านิว นายสิรวิชญ์ เสรีธิวัฒน์ นักกิจกรรมทางการเมือง ที่เกิดขึ้นหน้าปากซอยบ้านตัวเอง ย่านบางชัน กทม.

เพราะนอกจากเป็นการลงมืออย่างอุกอาจ กลางวันแสกๆ ยังเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างเป็นระบบ

ไล่ตั้งแต่มีคนตามมาจากในซอย พร้อมกับมีคนดักรออยู่ข้างหน้า ประกบจนหนีไปไหนไม่รอด แล้วจึงใช้อาวุธที่คล้ายกับ ‘ดิ้ว’ อันเป็นที่นิยมของกลุ่มคนมีสีลงมือก่อเหตุ

ใช้เวลาเพียงสั้นๆ ลงมือสำเร็จ แล้วก็ขี่จยย.หลบหนีไป ด้วยสภาพปิดบังใบหน้ามิดชิด

ไม่เพียงแค่นั้นยังเป็นการดักทำร้ายจ่านิว เป็นหนที่ 2 ในรอบเดือน

และไม่แปลกที่ทุกคนจะจับจ้องไปที่เรื่องการเมือง เพราะจ่านิวก็เป็นนักเคลื่อนไหวต่อต้านคสช.อยู่ตลอดตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษา

แน่นอนว่าฝ่ายที่เห็นขัดแย้ง ก็ยังพุ่งเป้าไปที่การสร้างสถานการณ์กันเอง เพื่อจ้องทำลายรัฐบาล หรือคสช.

รวมทั้งการสร้างข่าวเท็จ ข่าวลวง ไม่ว่าจะเป็นปัญหาเรื่องหนี้นอกระบบ จนครอบครัวจ่านิวต้องย้ายบ้านหนี

หรือกระทั่งอ้างกันเป็นตุเป็นตะว่าจ่านิวจำหน้าคนลงมือได้ว่าเป็นคนของนักการเมืองคนดัง

ดังนั้นสิ่งที่รัฐบาล และคสช.ต้องเร่งดำเนินการก็คือทำให้ทุกอย่างคลี่คลาย

จับตัวไอ้โม่งที่มีพฤติกรรมลอบกัด ดักทำร้ายประชาชนมาดำเนินคดีให้ได้

อย่าให้ชาวบ้านเขาต้องระแวง อยู่ในสภาพความหวาดผวา และคิดว่ารัฐบาลไม่สามารถคุ้มครองประชาชนให้ปลอดภัยได้

ไม่ใช่ว่าเวลามีม็อบ หรือการแสดงออกที่สวนทางรัฐบาล เจ้าหน้าที่ยืนกันเต็มถนน หรือกระทั่งบุกตามไปถึงบ้าน อุ้มกันไปพูดคุยในค่ายก็ทำได้หมด

เก่งกับประชาชนกันเหลือเกิน!??

แต่พอมีอาชญากรรมแท้จริง กลับกระจอกงอกง่อย สืบอะไรก็ไม่ได้ สอบอะไรก็ไม่เป็น หาตัวคนผิดกันไม่ได้

มันจะยิ่งเสื่อม ยิ่งพังกันทั้งหมด