ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
เที่ยวกับเพื่อน ตอนที่ 14

เช้า เดินไปมองผ่านกระจกหน้าต่าง สโนว์ตกเป็นฝอยเต็มท้องฟ้า ถึงนิสัยจะรั้น ติดจะมั่นใจในตัวตน แต่ไม่ใช่ดื้อด้าน ดื้อด้านคือการได้รับการสั่งสอนให้เห็นทางถูก สว่างก็ยังไม่บรรลุความถูกต้อง ยังทำตัวไปในทางผิดที่ปฏิบัติมา แต่ดื้อรั้น เพียงแต่รั้นเพื่อตอบสนองนิสัย และรู้แจ้งว่าไม่ถูกต้อง ครับดื้อรั้นนานไป ก็เป็นเพียงชั่วคราว ถ้าให้กาเครื่องหมาย ก็จะกาความหมายที่ถูกต้อง สรุปดื้อรั้นก็เปลี่ยนนิสัยมาเป็นเป็นไปในทางถูกต้อง

เวลาสโนว์ตก สวยงาม เหมือนเกร็ดเพชร ร่วงหล่นมาจากฟากฟ้า ท้องฟ้าปราศจากแสงอาทิตย์ คงจะจำยอมให้ค่าของเพชรตกลงมาอนุเคราะห์คนยากไร้ จริงแท้สิ้นฤดูกาล สโนว์ที่ทับถมกลายเป็นแหล่งน้ำบริสุทธิ์ สำหรับคน สัตว์ พืชพันธุ์ บริโภค สร้างชีวิตให้มีคุณค่า คนโลกมากถึงกับกล่าวคำหยาบคาย นี่ดีนะ เจ้าเพชรสโนว์เอ๋ย ข้ายอมผ่อนปรนไม่ลักโค่นต้นไม้ ไม่งั้นความงามของเจ้าคงหมอง เพียงแต่ตกมาก็งามเพียงพื้นดินลานกว้าง ไม่ได้เกาะต้นไม้ขาวโพลน สูงดูสวยงาม สุดเสียบท้องฟ้า

เคยมีประสบการณ์ ถ้าอยู่ข้างนอกคงหนาว ต้องใส่เสื้อคลุม ตัว หัว ชอบเดินเหยียบ แตะ สโนว์ ปล่อยให้หล่นเกาะตามตัว ความรู้สึกสดชื่น อดคิดถ้าถอยหลัง 2-3 ปีโน้น เคยคลุกคลีเล่นสไลด์เลื่อนกับลูก ขับรถสโนว์โมบิลส์สนุก และยอมรับ เป็นความทรงจำที่สัมผัสติดอันดับสิบ ขอบคุณ หลังสโนว์ตกและหยุดหลายวัน ค่ำคืนเคยเดินไปโรงเรียน โรงเรียนขึ้นเนินเขา เคยหกล้ม เพราะชีวิตยังไม่ได้เปลี่ยนกายใจให้รับรองเท้าสำหรับเดิน และกางเกงกันอากาศหนาว

แต่วันนี้ ทุกอย่างโอเค สามารถ ตั้งรับ และปรับตัวได้ คงไม่โกรธกัน การปรับตัวถึงจะช้าบ้าง แต่ก็ปรับปรุง และสำคัญตั้งท่าเพื่ออนาคต

เปิดประตู เดินลงลิฟต์ เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา ยืนหน้าห้องอาหาร มีคนล่วงหน้าสองโต๊ะ รุ่นราวคราวใกล้เคียง เอาแผนที่วางบนโต๊ะ รุ่นราวคราวใกล้เคียง เอาแผนที่วางบนโต๊ะ เดินไปรินกาแฟ กลิ่นหอมติดจมูก ไม่อดใจ เดินซิบร้อนปาก ชีวิตผมชอบทำตัวตามสบายใช้มือหยิบของใส่ปาก หรือเดินกิน ความรู้สึกสบาย แต่เวลางานจะปิดปากแคะฟัน สาบานปิดปากเสมอ เคี้ยวอาหารไม่เปิดปาก และมีเสียง ไม่ถ่มน้ำลายเรี่ยราด ไม่ขากถุย จาม หาว ปิดปาก เวลาเรอรีบปิดปาก เสียงดังขอโทษ สาบานคำพูดทุกคำ ได้รับการปฏิบัติตามที่บอก ถ้าจะเอาคนยืนยันย่อมได้ แค่นี้คนเคยเป็นคนชอบพอ ที่มาจากอดีตชาติ หัวใจก็เต้นแซงจังหวะแล้ว

หยิบถ้วย เร่ไปที่ซีเรียลอย่างหวานกรอบ รินนมใส่ ความอ้วนแค่สองเปอร์เซ็นต์ หยิบกล่องน้ำผึ้งติดมือมาสองกล่อง ผ่านถาดเบคอน หยิบวางพาดถ้วยซีเรียล 2 อัน เดินมาที่โต๊ะ ซิบกาแฟก่อน ขมหอมรสดี อดคิดไม่ได้ ตอนอยู่เมืองไทย กาแฟหลายร้านคั่วเองพันธุ์อลาบิก้า และคั่วเมล็ดมะขามเข้าไปด้วย รสนิ่ม กลิ่นหอม ถูกปาก แต่ที่นี่คงไม่เสริมประเภทอื่นเข้าไป อเมริกาถ้าเสริมต่อสิ่งที่แจ้ง แล้วไม่แจ้งถ้ารู้เดือดร้อน ใครๆ ก็รุมตุบทั้งนั้น เสียเงิน เสียชื่อ หมดตูด แต่ถ้าบ้านเรา ศาลสั่งคดี ฆ่า ทำร้ายบินหาย ไปนั่งพุ้ยข้าวและปลาที่ประเทศเพื่อนบ้าน กฎหมายและเจ้าหน้าที่รู้แต่ทำตัว ตำรวจจับผู้ร้ายตอนเป็นเด็กๆ เพราะติดนิสัยคิดว่าเล่นๆ แบบเด็ก

หยิบเบคอนใส่ปาก เออ อร่อย มัน กรอบ คนที่เคยพูดว่ายิ่งเคี้ยวยิ่งมัน ยิ่งอร่อยเข้าตามทาง เผลอไม่ถึงชั่วโมง เพื่อนๆ ทะยอย ถือโอกาสเดินรอบสอง อาหารเลือกตัก และบริการตัวเอง จะกินมากหรือน้อย ตักมาแล้วไม่ชอบจะเหลือทิ้ง ราคาจ่ายเป็นอย่างเดียวฟรี เขาจึงสอนลูกหลานตั้งแต่เด็ก ของที่ตักมาตักแต่น้อย พอกิน อย่าให้เหลือ ทำลายทรัพยากรดูแล้วน่าเกลียด อนาคตเขาจะเพิ่มค่ากิน เพราะทุนเพิ่ม

หลายสิบปีก่อน คนขายยังจำได้เปิดร้านบุฟเฟ่ใหม่ เสิร์ฟกุ้งน้ำจืดตัวใหญ่เผา คนแห่ตักหลายตัว หลายคนอิ่มท้อง จนเรอ กินอย่างเดียว เพราะคิดว่าราคากุ้งแพงของดีกินมากกำไร น่าสงสารความคิด จะอร่อยราคาถึงจะแพง นักโภชนาครอบครัว บอกว่าควรกินอาหารเป็น กินประเภทกากใบบ้าง ชีวิตจะได้ยืนยาว เห็นทีกระทรวงศึกษาควรรณรงค์สอนความใหม่ ที่ให้ประโยชน์กับชีวิตประจำวัน กินให้ถูกอย่าเอาปากและความรู้สึกเป็นนาย เห็นไหมกินอาหาร จ่ายเงินเอง ยังตามมาสอน เสียงดังคล้ายกระซิบ ถ้ากินไม่ถูกต้องต่อสุขภาพก็จะตามมาบ่น ต่อว่าต่อไป

เสียงคุยของเพื่อนๆ เสียงหัวเราะ ยิ้ม บ่นถึงความสุขและพอใจ การคุยเป็นการสื่อความรู้สึกออกจากตัว และรับกลับมาได้รวดเร็วทันใจ พอถึงวันนี้พวกเราจะใช้เสียงสื่อสาร แต่ต่างระวังจะกวนคนอื่น เราต่างฝึกมาจ๊ะ ยิ่งเดี๋ยวนี้ก็สั่งสอนลูกหลาน มารยาทพูดข้ามโต๊ะคนอื่น คำว่าข้ามหมายถึง โต๊ะข้างเคียงด้วยจ๊ะ

ทุกคนพร้อม ต่างยื่นมือ ลั่น โก ทุกคนลุกจากโต๊ะ มากคนกกักตุนของกินติดกระเป๋า ต่างลุกไปยังกระเป๋า ลากเป็นแถวเดินไปยังรถ สโนว์เกาะเต็ม หน้าที่สุภาพบุรุษ โดยปกติความรู้สึกนี้อยากทิ้งขว้าง แต่ชีวิตจริงยิ่งยาวนาน ยิ่งติดตัวเป็นกาว ถ้าไปไหนๆ กับเพื่อน ความเป็นสุภาพชนสอนให้ทำตัวเสมอ ลูกหลานเห็น รับรู้ ซืมซับ ถึงเวลา การแสดงออกในทางที่ดี เป็สุภาพบุรุษ สุภาพสตรี ไม่ต้องบ่นทุกวัน ซึ่งคนผู้ใหญ่จะพูดว่าบ่น พร่ำสอนปากเปียกปากแฉะ ลูกหลานก็ยังไม่ทำตาม รู้ไหมครับเพราะอะไร เด็กๆ เรียนรู้ได้ด้วยการสัมผัส เมื่อผู้ใหญ่รอบตัวไม่เคยแสดงน้ำใจ กระตือรือร้น เพียงแต่แบมือ เด็กคงจะแบมือตาม

ความยิ่งใหญ่ของชีวิตเด็กได้รับ เรียกว่าโดยตรงคือการมีเมตตา และกรุณา เอื้อเฟื้อหยิบให้ เด็กที่พ่อแม่สร้างวีรกรรมพัฒนาก้นบึ้งของความคิด คือพ่อแม่นำลูกไปสู่กระบวนการให้ อย่างนำของเล่น ไปบริจาคที่วัดเพื่อขายเอาเงินมาพัฒนาวัด เขาจะรู้ว่าของเล่นที่เขาเล่นที่วัด แปลก และตรงตามอายุ หลายคนก็บริจาคมา ความภูมิใจระหว่างคนให้กับคนรับถึงจะแตกต่างจากความรู้สึก แต่ความรู้สึกของคนรับเราก็สอนให้มีความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ได้เสมอ เล่นอย่างมีคุณค่า พอเราโต เบื่อหน่ายก็บริจาคต่อ กลายเป็นผู้บริจาคเต็มตัว

เป็นเด็กเกือบทุกเช้า จะยืนข้างแม่ใส่บาตร ชอบเวลาพระท่านยืนรับของสงบ พอรับให้ศีลและพร คำอวยพรของท่านย่อมเป็นจริง มีอำนาจ ต่อชีวิตเสมอ ลองสงบความคิดรำลึกและปฏิบัติ เพียงเริ่มสิ่งดีงามที่กระทำ ก็ประกายแสง เหมือนแสงแดดยามเช้าตอนนี้ อบอุ่น ไล่ความหนาวเย็นออก และยิ่งรับไว้เวลาผ่านไม่นาน ความรู้สึกดีๆ จะวกกลับมาเป็นส่วนของชีวิต

เราโจ๊กสัปดนกันบ้าง ถ้ามานอนในรถหลายคืนของความหนาว หลายอย่างของร่างกายที่อาศัยน้ำอาจจะเย็นแข็ง หรือยืนฉี่ยามหิมะหยุด และหนาวเย็น จนน้ำแข็ง น้ำที่ฉี่พอไหล ออกอาจจะแข็งเป็นแท่งในอากาศ ต่างหัวเราะแล้วพรรคอย่างว่า ยังใช้งานได้เปล่า ถึงใช้งานสำคัญไม่ได้ พวกเราก็หมดเวลาแล้ว ต่างหัวเราะ

รถเคลื่อนตัว กู๊ดบาย แล้วเจอกันใหม่ ต่างพูดว่า โรงแรมนี้ สะดวกสบาย ราคายุติธรรม ชอบอาหาร ไข่แบบสแกมเบิ้ล ผสม ครีมและชีสอร่อย เราขับขึ้นสาย 90 มุ่งหน้าตะวันตก วิ่งตามดวงอาทิตย์ ความอบอุ่นตามธรรมชาติ อยู่กับเราตลอด รอบทางงดงาม ต้นไม้ยังมีสโนว์ขาว รถวิ่งขวักไขว่ ชีวิตคนปัจจุบัน รถถือว่าเป็นตีนมือที่ขาดไม่ได้ คนเคยไปมากับรถ พอรถเข้าอู่บ่น แล้วชีวิตเราจะอยู่ได้อย่างไร

ขับรถไม่นาน ก็ถึงเมือง Bellevue มองเห็นโรงแรมที่จองไว้ ตัวสีแดง อู๊ดนายทะเบียนสั่งพลขับ (ติ๋ม) เราออกจากฟรีเวย์ เลี้ยวขวาบนสะพาน เดี๋ยวเดียวก็ถึง โรงแรมนี้ไม่มีอะไรเด่น แต่สำคัญอยู่ดาวทาวน์ของเมือง ธุรกิจคอมพิวเตอร์ คนพลุกพล่าน ใช้เงินทุกอย่างแย่งกันกินกันใช้ แต่พอดูราคาโอเค

ผมเคยฟังคนรวยจริงๆ เป็นฝรั่งมาทานข้าวที่ร้านคุยกัน เขาบอกว่าชอบใช้ชีวิตแบบชาวบ้าน อยู่ง่าย กินง่าย ไม่ต้องเลือกระดับ โรงแรมระดับนี้ ห้องรับแขกมีไวร์แลส เก้าอี้นวม หนังสือ สนทนากับคนแปลกหน้า ร่วมโรงแรม รับรู้ สิ่งที่เขาไปและสัมผัส จะเผยความรู้สึกความเป็นคนปกติที่ชีวิตคนต้องสัมผัสออกมา

เหมือนกับชีวิต เกิดมากับความร่ำรวยมีแม่นม คนอุ้ม รับใช้ จะเอาอะไร กินอะไรรีบหยิบ บริการตักอาหารใส่ปาก แต่ถ้าเราปฏิบัติกับลูกหลาน ในชีวิตในอเมริกา คำว่าสอนให้เด็กช่วยเหลือตัวเอง เด็กเพียงขวบ ผลไม้ หรืออาหาร ตัดชิ้นเล็กๆ ให้เขาหยิบทานเอง จะเลอะเทอะ สกปรก เด็กจะรู้สึกภูมิใจ และชอบ เป็นการสอนให้ช่วยตัวเอง ถ้าสังเกตตอนแรกๆ นิ้วเล็กคีบอะไรใช้เวลา และหกออกขอบจาน พอหลายอาทิตย์ผ่านไปทุกสิ่งดีขึ้น เพราะลูกหลานพัฒนาตัวเองกล้ามเนื้อของนิ้วมือ สมองสั่งงาน ชอบอะไรหยิบจับต้อง

คงเหมือนเด็กเริ่มหัดคลาน จะปรับตัวเอง คลานช้า จนกระทั่งรู้จักโก้งโค้งและเพิ่มความเร็วมากขึ้น

แคชเชียร์บอกว่า ตึกเราอยู่อีกด้าน พร้อมกับแผนที่ ติ๋มขับรถอู๊ดบอกประเดี๋ยว ก็ถึงตึกจอดรถ ลากกระเป๋า ต่างกระตือรือร้น รับรู้หน้าที่ ห้องอยู่ใกล้กันเดี๋ยวจะติดต่อ หาอาหารกลางวันทานกัน ต่างยิ้ม อดขอบคุณหัวหน้าทัวร์ นิต้า (นิด) บอกว่าเก็บคนละ 400 เหรียญ ทุกอย่างรวมค่าเช่ารถ ผ่านด่าน ลงเรือ ค่าอาหาร ค่าน้ำมัน และสารพัดที่เป็นกิจกรรมร่วม ทุกคนได้รับผลประโยชน์ เป็นความสะดวก พอคืนรถนั่งบวกลบคูณหาร เหลือคืน ขาดของเพิ่ม แต่งวดนี้หัวหน้าทัวร์บอกว่ายิ้มได้ เงินเหลือ แบ่งกลับ ดีใจไหม

ผมชอบคำว่าเหลือกลับ และดีใจไหม ชีวิตคนรู้จักคิดรู้จักพูด ที่เรียกว่า ทางบวกชีวิตจะยิ้มและสุข เหมือนกับลูกพูดว่าพยายามเรียนให้ได้เกรดดีขึ้น คนเป็นพ่อแม่ก็อมความสุขเต็มจิตใจแล้ว