ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
อุดมวัย (Gerontology) ตอนที่ 7

พอจวนจะค่ำ พ่อแม่ก็พาลูกเดินออกจากที่เด็กเล่น ปลายทางคือบ้าน ที่ไหนๆ ก็อบอุ่นไม่เท่าบ้าน เด็กๆ มีห้อง มีการ์ตูนจากทีวีดู เด็กติดการ์ตูน คนสร้างจะสร้างจากเค้าโคลงชีวิตจริงที่สนุก ท้าทาย มีเพื่อนต่างๆ การ์ตูนที่ดีต้องไม่เป็นการต่อยตีฆ่ากัน ใช้อาวุธประเภทปืน มีด ทำร้าย เพราะเด็กเห็นย่อมเป็นส่วนหนึ่งติดอยู่กับความทรงจำ การ์ตูนดีๆ ย่อมเป็นเรื่องสร้างสรรค์ คงเหมือนการเรียนคือความท้าทาย บ้านเด็กมองอบอุ่นมีพ่อแม่รัก มีขนมอร่อยๆ มีข้าวทาน มีเตียงนุ่น ผ้าห่ม แม่เข้มงวดก่อนนอน ตื่นเช้าต้องแปรงฟัน เด็กๆ อาจไม่ชอบ แต่แม่บอกว่าดูตาซี ฟันหลายซี่หลุดเพราะตอนตาเด็กๆ ทานของหวานแล้วไม่แปรงฟัน เมื่อมีสิ่งสกปรกฟันเริ่มมีหินปูน สกปรก สุดท้ายถ้าดูแลไม่ดีก็ต้องถอนฟันแม่บอกว่าฟันจำเป็น เวลาลูกยิ้ม ฟันทำให้น่ารัก ลูกชอบกัด ฟันช่วย แม่บอกว่ารักษาฟันให้อยู่ไปตลอดไม่ยากเลย เพียงทำความสะอาดบ่อย อย่างน้อยตื่นนอนและก่อนนอน จะยิ่งดีถ้าทำความสะอาดทุกครั้งหลังทานอาหาร ฝึกให้เป็นนิสัยนะลูก ใช้แปรงสีฟันบีบยาสีฟันลงบนแปรง จุ่มน้ำนิดให้เปียก แล้วแปรงนานหน่อยสนุกออก

ผม ยาย และหลาน เดินออกจากพาร์คเป็นกลุ่ม หลานชาย 3 คน 4,6,8 ขนาดสูงต่ำ และความสมบูรณ์ไล่เลี่ย จะเล่น หัวเราะ ปล้ำ และทะเลาะกัน ครับอยู่บ้านบ่อยครั้งถ้าพี่ทั้ง 2 ต่อทอย คนเล็กไม่ได้รับความสนใจ คนเล็กจะพังของ คงเรียกร้องความสนใจมีบ้าง ต่างถอดเสื้อปล้ำ มองดูหลาน ความรู้สึกต่างสนิทกัน รักใคร่ สามารถเล่นสนุกช่วยเหลือดูแลกันได้

ตอนผมมีลูกคนแรก คุยกับภรรยา มีคนเดียวพอแล้ว เราอยู่ในอเมริกาต้องทำงานทุกวัน และต้องดูแลลูกมีหลายคนคงไม่มีปัญญาดูแล ส่งเรียน แต่พอมีจริง อดคิดถึงชีวิตของลูกไม่ได้ ในต่างแดน ญาติพี่น้องตามสายเลือด ผมหมายถึงความผูกพันใกล้ชิดเติบโตบ้านเดียวกัน หัวเราะ ร้องไห้ ถูกลงโทษ กิน เที่ยว เดินไปโรงเรียนด้วยกัน โตขึ้นสามารถพึ่งพาช่วยเหลือ มีลูกหลานใกล้ชิด คลุกคลี

สุดท้าย 9 ปี ตกลงทำงานหนักขึ้น มีลูกอีกคน ถึงจะอายุต่างกัน 9 ปี แต่ก็ใกล้ชิด รักใคร่ และเกื้อกูล พอถึงวันนี้ ทุกปีน้องชายจะบินไปหาพี่ น้องพูดกับเพื่อนๆ ภูมิใจในตัวพี่ พี่สาวเป็นหมอ พี่สาวก็ภูมิใจในตัวน้อง พูดกับเพื่อน น้องขยัน มานะ อดทนจนเรียนจบปริญญาเอก

ระหว่างเดินภายในพาร์ค รอบๆ ทางเดินมีต้นไม้อายุยืนมากมาย ช่วงนี้ต้นไม้เมืองหนาวใบจะออกเขียว เขียวอ่อนเต็มต้นมากต้นเป็นประเภทเดียวกัน ความรู้สึกเวลาเดินทุกที่ ที่มีต้นไม้ใหญ่ ต้นไม้เล็ก ให้ใบให้ดอก จะสดชื่น ความคิดจะคิดแต่ความสุข ต้นไม้เมืองหนาวจะผิดกับเมืองร้อน พอเข้าฤดูสปริง (ใบไม้ผลิ) ใบจะดก หนาเต็มต้น

แปลกเมืองหนาวการปลูก ดูแลต้นไม้ลำบากกว่าเมืองที่ธรรมชาติมีความสมบูรณ์จากฝน อย่างไทยต้นไม้พร่องตาลงไปเยอะ ตอนเป็นเด็ก หมู่บ้านจะผสมปนเประหว่างบ้านและต้นไม้ เติบโตควบคู่กับบ้านอย่างกอไผ่ มะขามเทศ มะขาม มะกรูด มะนาว ขี้เหล็ก ริมฝั่งจะมีต้นสโนว์ยืนตัวลีบ ต้นกลมสูง ปลายยอดมีใบเล็กๆ เต็ม ดอกสีเหลืองเต็มต้น ดอกสโนว์ทำขนมได้ ผัดจิ้มน้ำพริกอร่อย สโนว์จะป้องกันตะหลิ่งไม่ให้พัง ปลาจะอยู่อาศัย และสำคัญความงามมีมากมาย ร่มเย็นเกิดกับใจ แต่ปัจจุบันหมู่บ้านกลายเป็นบ้าน ต้นไม้ถูกตัด จะมีปลูกก็น้อย ความคิดของคนอยู่ร่วมระหว่างคนกับธรรมชาติ ความคิดกลวงทางความคิด

อดคิดทำไมความเจริญทางวัตถุมากมาย การเรียนรู้ ต่างรู้ว่าธรรมชาติต้นไม้ แหล่งน้ำอากาศ จิตใจของแต่ละคน คือผลรวมความสุขที่จะมีแต่ละนาที แต่ทุกคนต่างมองข้ามไขว่คว้าสิ่งไกลตัว ได้มาด้วยหนี้สิน เป็นภาระการดูแล ที่ว่าให้ความรู้ ความเพลิดเพลิน และกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็น และมองโลกกว้างไกลทันเหตุการณ์เป็นเพียงความคิดที่สัมผัสและรับรู้ เป็นความพอใจจริงหรือ แล้วความสงบทางใจล่ะ จะเห็นขาดวิ่น ส่วนเฉลี่ยของสังคม คนมีจิตใจกระด้างก้าวร้าวเห็นแก่ตัวมากขึ้น ขาดความเกื้อกูล

ตกเย็น คนเดินสวนกันหนาตา เมืองใหญ่ๆ อย่างนิวยอร์ก ชิคาโก้ คนอาศัยตึกสูงๆ อยู่ในเมือง การสร้างป่าในเมืองจึงเป็นสิ่งดีงาม เช้าเดินไปทำงาน สัมผัสกับธรรมชาติ เลิกงานหรือเสาร์และวันอาทิตย์กลายเป็นสถานที่เดินเล่น บาร์บีคิว เล่นกีฬา เป็นความจริงที่ว่า ร่างกายคนรู้จักแยกงานในหน้าที่ วันทำงานรีบเดิน มีเวลาเข้ายิมส์พอวันหยุดกายและใจอันเดียวกัน แต่งตัวหลวมๆ เดินสบาย ปล่อยกายใจ ไม่รีบเร่ง สถานที่ไม่ไกล คืออยู่ในบริเวณเดียวกัน

เห็นตัวเมืองสร้างตึกสูงหลายชั้น มากห้องใช้เป็นที่ทำงาน เป็นศูนย์การค้า และที่พักพิง (บ้าน) ด้านหลังตึกสร้างสวน มีต้นไม้ยืนต้น มีทางเดิน โต๊ะนั่ง จะเอากาแฟ แซนวิช หรือปิ่นโตใส่ข้าวราดพะแนงเนื้อ นั่งกับพื้น ตักกิน

สถานที่สร้างเพื่อความผ่อนคลายใช้เป็นที่พักผ่อน จะเดิน หรือโยคะ บ้างหลายคนจะนั่งหลังพิงกำแพง เหยียดเท้าใต้เงาต้นไม้ มีกาแฟยี่ห้อสตาร์บัคส์วางใกล้ๆ

ครับผม ความพอใจ สามารถหาได้เสมอ และผู้บริหารงาน สามารถพัฒนาปัญญา เป็นปัญญาสร้างผลงานส่วนรวม ความสุขที่ทุกคนได้รับ ถึงไม่ออกจากปากคำว่าขอบคุณที่สร้างสิ่งดีๆ ให้กับมวลชน แต่พฤติกรรมความสุขสงบย่อมส่งกระแสความพอใจ มันคือสิ่งดีๆ ออกจากความบริสุทธิ์จากใจ ถึงผู้สร้างสรรค์ ถ้าจะเรียกเป็นคำร่วมสมัย คือ “บุญกุศล” ที่คนสร้างได้รับ ย่อมเป็นคำพูดใกล้เคียงกับคำว่าบุญมากที่สุด

ทางเดินภายในสวนก่อนถึงถนนใหญ่ จะมีนักดนตรี หลายคนมีอุปกรณ์ให้ความบันเทิงกับคนสัญจร ครับความสุขเล็กๆ น้อยต่างหยิบยื่น ข้างหน้านักดนตรีมีผ้าวางบน มีเหรียญ แบงค์วาง หลายคนคิดไม่ใช่ค่าตอบแทน ครับเสียงดนตรี เงินเล็กน้อยที่วาง ต่างเกื้อกูลตอบแทน สิ่งที่ได้รับคือความสงบของใจ และมันจะยิ่งมหัศจรรย์ ความสุข ความพอใจที่ได้รับ เพียงยืนรับฟัง ดึงสิ่งสัมผัสสู่จิตใจ ทุกสิ่งใจจะตัดและกั้นทุกสิ่ง ยอมรับสิ่งเดียวคือ ความสุขจากเสียงเพลง ท่าทาง สิ่งรอบๆ ตัวเป็นความสุขสงบ “มวลร่วม” ครับไม่มีอคติ ไม่มีการโฆษณาชวนเชื่อ และสำคัญไม่ทำตามแบบอย่างที่ถูกสังคมชักจูง ลาก และบอกบุญ

หลายคนเข้าใจคำว่าบุญแตกต่าง บุญเกิด ความคิด การกระทำ เป็นสิ่งบริสุทธิ์และสำคัญต้องเกิดจากพัฒนาใจ การได้รับผลบุญ จะแสดงออกด้วยความสุข ความเข้าใจ และสำคัญจะยืนอยู่ในความคิดถูกต้อง แต่ถ้าทำแล้วเดือดร้อนหวังผลจะได้รับ เป็นมูลค่าของสิ่งนึกระลึกย่อมไม่ใช่บุญ

จูงหลานมายืนหยุดตรงทางแยกถนนขอบคุณทุกเมืองจะเหมือนกันจะสร้างตรงมุมถนนสี่แยกซึ่งมีไฟห้ามรถ ห้ามคน และอนุญาตให้เดินหรือทางข้ามกลางถนน ไม่มีไฟ สิ่งที่เหมือนกันคือความปลอดภัยของคนเดินข้าม และมารยาทของคนขับรถและคนเดินข้าม รู้จักกฎข้ามถนน ใส่ใจและตื่นตัวในการข้ามถนน