ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
สตมวาร 100 วัน ตอนที่ 8

ท้องแสดงอาหารหิว อาการแตกต่างของแต่ละคน หลายคนเสียดท้อง มีคลื่นไส้ หลายคนท้องร้องเสียงดังจ๊อก อดคิดระบบร่างกายแสดงพฤติกรรมได้ทุกประเภท เมื่อมีอาหารแปรปรวนทางความคิด ครอบครัวไม่อบอุ่น แสดงออกทางหน้าตา อาจเศร้าหมองครับเมื่อแสดงออกให้เห็น สาเหตุของโรคเริ่มลุกลาม แม้แต่จุกเสียดแน่นหน้าอก

ถ้าหิวตอนเช้า ตื่นนอน จะเดินไปที่เหยือกน้ำ ดื่มสองแก้ว เพื่อนสนิทอยู่เท็กซัสเคยเป็นนักเรียนทุนในเมืองไทยด้วยกัน อยู่หอตื่นเช้าเขาจะเป็นคนแรกเสมอ ถือช้อนและส้อมมายืนเข้าแถวรอเวลา 7:00 AM โรงครัวเปิด จะมีแม่ครัวตักอาหารใส่ถาดหลุม ในถาดมีสามหลุม เพื่อนคนนี้เป็นนักกีฬา ตื่นแต่ตี 4 ออกวิ่งทุกวัน เมื่อวิ่งเสร็จ ร่างกายทำงาน ท้องว่างมาหลายชั่วโมงหิว และอีกอย่างกินก่อน หมดก่อน ยังไม่อิ่มท้อง ความรู้สึกถ่ายเทสู่ใจ ถือถาดเปล่าเดินต่อท้ายของรอบสอง ของเหลือไม่ว่ากัน คนตักอาหาร คุ๊กอาหาร ดูแลเมนู ชื่อ “ทับทิม” ปกติ กลางวันถาดอาหารจะตักเรียงเป็นกฎ เอาได้ถาดเดียว แต่มีบ้าง ร้องเป็นเพลง “ถ้าพี่ทับทิมไม่มอง น้องๆ จะหยิบสองถาด” เพื่อนคนนี้แนะ เช้าตื่นนอนดื่มน้ำสองแก้วก่อนเพราะน้ำช่วยระบบร่างกาย และสมอง

ตอนเช้าที่บ้านส่วนมากผมจะมีของกินประจำ มีเค้กปอนด์ชิ้นหนึ่งทาน 4 วัน ถึง 5 วัน ตัด 1 ใน 5 เข้าเตาอบเล็ก เปิดไฟอ่อน เดินทำธุระไม่นาน เสียงเตาอบตะโกน “กริ๊ง” แสดงว่าใช้ได้ ระหว่างนั้นจะทำกาแฟ เปิดกาน้ำร้อน อ้าปากงวยกา เวลาน้ำเดือดจะได้ไม่ร้อง เอากาแฟ “พีท” ตักพูน 3 ช้อนชา ใส่ในถ้วยพลาสติก ซ้อนกับก้นถ้วย เป็นรูเล็กๆ จากทองแดง รินเต็ม น้ำร้อนจะชะรสจากเม็ดกาแฟ แล้วค่อยหยดลงแก้ว

ผมใช้แก้วกาแฟ แก้วรูปแกะ เป็นรูปดอกไม้ ชอบมากมีหลายใบ ในตลาดถึงบอกก็ไม่มีขาย ลูกค้าตอนนั้นอายุ 70 ปี ผัวเมีย รักใคร่ เมียและตัวผม และลูกๆ เหมือนญาติ มีของเก่าจะนำมาให้เสมอ เพราะหมดเวลาใช้ ทั้งสองเพิ่งเสียชีวิต 3-4 ย้ายไปอยู่ตะวันออก ติดทะเล ไปอยู่กับลูกที่เป็นหมอ แต่ซื้อบ้านอยู่เอง ครับความรู้สึกเหมือนพ่อแม่ รักใคร่ดูแล ผมมีอะไรแปลกๆ ของกินจะซื้อติดมือไปฝากด้วยเสมอ ตอนหมดลมหายใจอายุประมาณ 100 ปี อายุยืน

ชีวิตคนอายุยืน ถ้าดูประวัติจะมีความเป็นอยู่ ออกกำลังกาย เดินเข้ายิมส์ ออกกำลังใจ ไม่คิดมาก ถึงจะมีปัญหาก็คนนี่ครับมีเรื่องมาสะกิดให้คิดทุกข์ได้ตลอด ถ้ายึดคำสอนของศาสนา คิดหาสาเหตุ และแก้ทุกข์ของชีวิตที่เป็นทุกข์รายวัน ไม่วุ่นวายซับซ้อนหรอกครับ และที่สำคัญ ชอบทานอาหารประเภทผัก และเลือกปลอดสาร องค์กรสุขภาพ ผักบล๊อกเคอลี่กินได้ อย่างน้อยอาทิตย์ละ 5 ครั้ง ครั้งละประมาณทัพพี ความจำจะไม่เสื่อมเกินวัย สุขภาพดี ถ่ายคล่อง จะเชื่อหรือไม่คงไม่เกี่ยวกับผม ผมถึงไม่บ่อยจะผัดบล๊อคเคอลี่กับปลาอินทรีย์เค็มถวายพระ ท่านชอบ ผมเปิดเตาต้มน้ำ พอเดือดใส่บล๊อคเคอลี่เดี๋ยวเดียว ตักใส่อ่างน้ำเย็นถ้าเติมน้ำแข็งได้ก็จะดี ผักจะกรอบ สีเขียวสด เชิญเถอะขอรับ เรียนรู้ ผมชอบเปิดดูลุงชื่อเป็บเป้ ทำอาหารในทีวี เกือบทุกอย่างใช้มือจับ แม้แต่คุ๊กเสร็จ บ่อยครั้งใช้มือจับ และไปกับไวน์ด้วยทุกครั้ง ผมได้ท่ารินไวน์ รอท่านึกถึงอาหารที่เห็นในทีวี ซิบไวน์ รู้สึกสบายสบาย

ที่ตระกร้าของแม่บ้าน จะมีสารพัดถั่ว หมอสุภัคร์ สุขกสิกร ไปไหนๆ ในรถจะมีถั่วอัลม่อน (Almond) อยู่กับรถเสมอ หิวหยิบทาน หลายคนชอบถั่ว วอลนัท (Walnut) อย่างเมียผมชอบ Pistachios ถั่วเม็ดเท่าถั่วลิสง อบกับเกลือทะเล ปากอ้าแม่บ้านนั่งดูทีวี แกะถั่วคงจะลืมบ้างเอาเนื้อโยนลงถังขยะ เอาเปลือกใส่ปาก บ่นพรึม ทำผิดได้อย่างไร หรือนายไพฑูรย์บ่น ผมคงจะเป็นลูกไล่ในความคิด หลายคนชีวิตไม่เคยใช้บริการของร้าน “เทรดเดอร์โจ” ราคายุติธรรม ถั่วทุกประเภทมีขาย แม้แต่ “แค๊ชชูนัท” เม็ดทานตะวัน ประเภทผลไม้แห้ง ใส่ถุงเยอะ ราคายุติธรรม กล้วยหอมขายใบละ 19 เซ็นต์

เห็นคนเข้าแถว แถวสั้น มากคนนั่งโต๊ะ มีกล่องอาหารวางตักเคี้ยวตุ้ย ต่างยิ้มลงความเห็นได้พอใจ อาหารกล่องแตกต่าง มากประเภทร้านอาหารและคนมีเมตตาได้ร่วมมือกัน ทำมาถวายพระและแจกฟรีให้คน ขอขอบคุณล่วงหน้า คนมีเมตตาฝึกจนเป็นอุปนิสัยของชีวิตจะอยู่ในส่วนไหนของโลกย่อมได้รับความรัก มีคนเอาเป็นแบบอย่างของชีวิต ลูกหลานเติบโต เรียนรู้พฤติกรรมของจิตมีเมตตา จะเอาตามเป็นแบบอย่าง นั่นคือการเรียนการสอนที่ได้ผล เดี๋ยวนี้การเรียนที่ไม่ได้ผล ครูสอน เด็กท่องจำเพื่อคะแนน ไม่มีความซึ้งรับเข้าไว้ในใจ แล้วลงมือปฏิบัติ คนทั่วไปจึงเอะอะบอกเป็นเสียงเดียว การศึกษาไร้น้ำยา ยิ่งยุควัตถุ ครูไม่สนใจเนื้อหาใหม่ๆ สอนจำเจซ้ำซากไม่มีใหม่แล้วจะเอาความแปลกใหม่มาจากไหน ผมย่อมหมายถึงสิ่งที่ค้นคว้าและวิจัยคนไทยที่เป็นพ่อแม่ ลูกอยู่ชั้นสองและสามยังอ่านไม่ได้ ถึงได้คำยากตอบ “บ่อรู้” ผมมองหน้าตัวเองในกระจก ใครคือคนรับผิดชอบ

ของกินมีให้เลือกมากมาย และยิ่งฟรี ตัวได้รับการฝึกสอน ชีวิตคนกินไม่มาก และยิ่งตอนนี้อาหารชอบพอถึงจะวางตรงหน้า เมื่อทานไม่มากก็ต้องฝึกให้ตักพอประมาณ หมดจานยังอยากทานต่อก็เดินไปตักใหม่ คงเหมือนกล่องอาหารวันนี้ ผมเดินผ่านกล่องอร่อยๆ หลายกล่อง เลือกหยิบกล่องหมูแดดเดียวมากับข้าว แม่บ้านเลือกข้าวราดหน้าหมูสับผัดกะเพราและไข่ดาว อาหารจานที่แม่บ้านเลือกยอมรับเป็นอาหารชอบทานมาตั้งแต่เด็ก แม่ชอบทำทุกสิ่ง จะพริก ใบกะเพรามีที่สวนครัวริมตลิ่งชายน้ำ

ตอนนี้ผมกลับบ้านทีไร เห็นตลิ่งว่าง น้องๆ น่าจะทำสวนครัว ดินติดริมน้ำ สมัยแม่จ้างคนทำลาด และถมหินก้อนใหญ่ๆ 3 คันรถ ที่ดินเรียกว่าตลิ่งไม่เคยพัง เมื่อคลื่นจากเรือมากระทบชายฝั่ง ตอนเป็นเด็กปลูกถั่วฝักยาว พ่อทำค้างวางไม้ไผ่ ทำสูงประมาณ 4-6 ฟุต ทำเอนลาด เวลาถั่วฝักยาวโตจะเลื้อยออกใบสีเขียวออกควักยาว ห้อยระย้า ผมชอบนั่งหลังจากกลับจากโรงเรียนอ่านหนังสือ แม้แต่ทำการบ้าน

ชีวิตคน ถ้าชอบชีวิตธรรมชาติบางครั้งไม่ต้องไปไกล รู้จักเดิน มองรอบๆ สิ่งแปลกตามีมากมาย สามารถเรียนรู้ได้ ได้กล่องอาหารเดินสุดโต๊ะ มีกล่องขวดน้ำ ครับอเมริกา น้ำดื่มที่ขายไม่แพง มากคนนิยมดื่มน้ำขวด ผมกับแม่บ้านยังชอบน้ำก๊อกใช้ที่ใส่น้ำ มีเครื่องกรอง ครับถึงเครื่องกรองน้ำจะแยกสารเคมีไม่ได้ ผมเชื่อใจข่าวสารบอกว่าน้ำประปาในท่อสะอาด ปราศจากสารอันตรายต่อสุขภาพ ถ้าสามารถใช้ได้ทุกกรณี

มีกล่องขนมเปี๊ยเป็นขนมโปรด ยิ่งไส้ในไส้ถั่วไส้ฟัก และมีหมูบ้าง รสถูกปาก ครบความต้องการ เดินมานั่ง ร่วมโต๊ะกับเพื่อนเก่า รู้จักคุ้นเคยกันมานาน ยังจำครอบครัวกันได้ ผมถามแล้วแม่บ้านล่ะ เพื่อนเล่าเลิกกันนานแล้ว เอาแต่ตื่นเช้าแบกถุงกอล์ฟไปสนุกกับเพื่อนๆ ไม่ค่อยได้ช่วยงานบ้านเมีย เพราะคิดว่างานบ้านเป็นงานของแม่บ้าน มากสิ่งที่ทำไม่ช่วยเหลือ เอาแต่ชีวิตตัวเอง สะสมนานวัน เมียบอกว่าถึงจุดของความอดกลั้น ขอเลิก ข้าเพิ่งรู้คุณค่าของชีวิตอยู่คนเดียว ถูกทอดทิ้ง เหงาและว้าเหว่ ผมถามแล้วทำไมไม่หาใหม่ ข้าอายุมากคุณสมบัติมากอย่างไม่มีอะไรมีคุณค่าให้คนที่อยากใช้ชีวิตร่วมสนใจ

แต่ก็เป็นความจริงอย่าง ทุกสิ่งทุกอย่างจะด้อยหรือเด่น ย่อมเป็นที่สนใจ ถ้าไม่ละความพยายามวันหนึ่งคงสมหวัง