ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 15 สิงหาคม 2563

มานั่งรอน้ำเดือด ที่โต๊ะหน้าบ้าน ชอบโต๊ะอ่านเขียนหนังสือตัวนี้ คงจะเป็นเพราะบรรยากาศรอบๆ มีต้นไทร ซึ่งปลูกในบ้าน ต้นไทรโดยความเป็นปกติ ต้นจะมีรากชอนไชโผล่เหนือดิน รากที่ผมกล่าว ลงความเห็นเหมือนลำต้นเล็กๆ เพียงความแตกต่างระหว่างเรียกลำต้นกับราก ลำต้นอาจเล็กหรือใหญ่ แล้วแต่ประเภท แต่จะงอกงามเหนือดิน และลำต้นตรง สำหรับรากของไทรที่ผมเห็นเติบโตเหนือดิน รูปร่างคดโค้ง ดูสวยงาม ต้นไทรที่ประทับใจผมที่ชอปปิ้งของไวกิกิ ฮาวายในมอลล์ แม้แต่ถนน ภายในเมืองมากที่ มีต้นไทร ราก ลำต้น กิ่งก้าน ดูน่ามอง นอกจากเห็นต้นไทร ยังมองเห็นการอนุรักษ์ ทะนุบำรุง ช่วยกันมองเห็นคุณค่าของธรรมชาติ นั่งมองลอดหน้าต่าง ดูคน ดูรถ เพลิน ครับ การมองดูสรรพสิ่งที่สายตาเห็นรถ หูได้ยินเสียง และกลิ่นควัน เห็นคนสูงอายุ รุ่นเดียวกับผม หญิงชาย คนคุยกัน ครับคงจะออกกำลัง คนสูงอายุ เพียงมีระบบ ยึดมั่น ดูแลตัวเอง ออกกำลังเดินยืดเส้นสาย ระบบร่างกายยังจะรับใช้ ไม่บ่น เมื่อย เส้นตึง ปวดบวม ทุกวันจะเห็นคนสูงอายุหลายคู่เดินคุย มากรายจูงหมา เดินลงถนน 3-4 บล็อก มีร้านกาแฟแถวบ้าน มีคนญี่ปุ่น แต่คนเดินอายุมาก จะเป็นประเภท คนฝรั่ง คงจะเป็นพฤติกรรม พัฒนากันมา อดคิด การทำงานของตา หู จมูก รับรู้ และสัมผัส เป็นเพียงรับรู้ ไม่น้อมมาพัฒนา เป็นความรู้สึกชอบพอ และม้วนพันเป็นเกลียว ติดอกติดใจ กลายเป็นหลงใหล

ถ้ามองดูสัมผัส รับรู้ ไม่พัฒนาให้เป็นกิเลส ก็น่าจะเป็นประเภท “วิปัสสนา”

สายตามองเพลิน เสียงกาน้ำตั้งไว้ เพื่อทำกาแฟ “ร้อง” บอกกล่าว น้ำเดือดแล้ว จะทำกาแฟหรือชา แม้แต่โอวัลติน เชิญเถอะขอรับ อย่ามัวชักช้า คล้ายเสียงตักเตือน ได้ยินนายบ่นว่าไฟเดือนที่แล้ว แพง บ่นว่าอยู่กันสองคน แม่บ้านเห็นผม เปิดไฟ แล้วเดินผละ จะเตือนเสมอ ดับไฟ แล้วทีวีล่ะ บ่อยครั้งยังดูอยู่ ลุกไปทำธุระ เสียงตอบรับ แต่บ่อยครั้งลืมปิดก่อน ถ้ากลับมาค่อยเปิด น่าจะดีกว่า

ผมลุกเดินไปที่เตา เปิดตู้หยิบแก้วกระดาษ แก้วใบนี้เพิ่งใช้เมื่อวาน แก้วกระดาษผมใช้แล้วล้าง แล้วใช้ในคราวต่อไป ยกเว้นใช้ 2-3 ครั้ง รอยต่อแก้วกระดาษ จะมีสีของกาแฟ ซึมออกมา กาแฟยังไม่รั่วเสียทีเดียว ครับชีวิตผม เรียนรู้มากสิ่งใช้แล้ว ล้าง คว่ำ นำมาใช้ใหม่ หลายอย่างถ้าคิดเป็นค่าของเงินอาจไม่กระทบกับกระเป๋า แต่ถ้าทำเป็นกิจจะลักษณะ มากสิ่ง จะเข้าสู่ระบบ ประหยัด และดูแลต้นตอของทรัพยากรณ์ตามธรรมชาติ

เช้านี้ ตั้งใจจะไป DMV คำเต็ม Department of Motor Vehicles จะไปจ่ายเงินเอาสติ๊กเกอร์ ที่แปะไว้กับป้ายรถ จะต้องต่อทุกปี และการต่อทุกๆสองปี ต้องมีใบเช็คควันด้วย รถผมเก่าแก่ ผมใช้ตั้งแต่ 1999 มาถึง พ.ศ. นี้ 21 ปี ถ้าเปรียบกับอายุคนน่าจะเท่ากับผม 80 ปีเต็ม ผมอดเปรียบเทียบ ผม 80 ปี ยังเดินได้ แต่ความรู้สึกมีบ้างเมื่อยเข่า ความรู้สึกเดินลงเขา วุ่นวายมากกว่าขึ้นเขา อาจจะค้านกับความรู้สึกของคนทั่วไป เดินลงน่าจะคล่องตัวกว่าขึ้น สำหรับผม เหตุผลความสมดุลของขา และร่างกาย เสียหาย เวลาเดินเฉยๆ จะส่าย เคยมีคนบอกว่าผมเดินเหมือนนักเลง

สำหรับรถผม จิตปรารณาจะใช้จนกว่าสภาพของรถ หรือสภาพของผมใครจะเป็นฝ่ายเลิกราก่อน ผมชอบรถคันนี้ สภาพเก่า ลูกชายเคยขับไปหาเพื่อน เมื่อ 2 ปี กลับออกมามีคนครูดรถ มีรอบบอบช้ำ ลูกบอกผม ผมดู ความรู้สึกธรรมดามาก ครับบุบสลาย เป็นภาวะของสิ่งที่ใช้มานาน ผมยังใช้ได้ดี บริการชีวิต ปกติก่อนโรคโควิดจะไปออกกำลังกับแม่บ้านที่วายเอ็มซีเอทุกวัน ไปตลาดซื้อกับข้าว มีบางวันขับไปจอดที่สะพาน รัฐสร้างยาวออกนอกทะเลภายใน ยับขับไปวัดบ่อย เพื่อนหลายคน เคยบ่นเป็นห่วง นายอย่าขับไปไกลนะ กลัวว่ารถตายเราอายุมาก จะยุ่งยาก ถึงจะมีบัตรเรียกรถมาชักลาก แต่ระยะไมล์บริการฟรีชักลากเกินกำหนดต้องจ่ายเงินเยอะ ครับความคบหานานกลายเป็น เพื่อน ญาติ ครอบครัว ห่วงใย มีเมตตา

เดือนที่แล้ว บริษัทประกันรถและบ้าน เพิ่มอีกเดือนละ 20 เหรียญ ผมโทรไปตาม ช่วงนี้โควิด ไม่ใช้รถมาก อยู่บ้านทุกวันดูแล ทำไมขึ้น หรือบริษัทต้องการร่ำรวยขึ้น เขาบอกว่า เพิ่มราคา ดูแลบ้าน ครับ ชีวิตคนเหมือนคุณและผม พอถึงจุดที่หยุดทำงาน อาศัยรายได้จากช่วงที่ทำงานเสียภาษี แม้แต่ภาษีเกิดจากเหงื่อ แรงงานความมานะ ความต่อสู้ชีวิต ไม่ยอมพ่ายแพ้ หลายคนได้รับอนิสงค์ รัฐเอาเงินภาษีของเราไป ดูแลคนไม่ทำงาน คงเหมือนบริษัทประกัน นั่งคิด หาหนทางเพิ่มเงิน อดคิด ผลประโยชน์ได้เปรียบ เสียเปรียบ เกิดตลอดเวลา สมยอมโดยกฎของมนุษย์ เปิดตู้เย็น หยิบถ้วยผลไม้ มีสับปะรด และอโวคาโด้ แม่บ้านปอก และเตรียมไว้ให้ เดินหยิบถ้วยกาแฟ ปลายทางวันนี้จะต้องไป DMV

ครับทุกคนอยู่อเมริกา ย่อมมีประสบการณ์ไป DMV ต่อทะเบียนรถต่อใบขับขี่ ทำบัตรประจำตัว ครับแน่นอน ทุกวัน DMV บ้านผมตลอดเช้าจนบ่าย เปิดทำงาน 8:00 AM ถึง 5:00 PM ทุกวัน จะมี แถวต่อไลน์ยาวทุกวัน เรื่องเกี่ยวกับรถ ผมจอดรถ เดินไปต่อแถว วันนี้ แถวยาวมาก แถวยาวรอบตึก ปลายแถว โค้ง 2 ตอน ปลายแถวยาว เลยถนนที่มี รถไฟฟ้า วิ่งรางยกสูงจากพื้น ทางที่เสารถไฟฟ้าวิ่ง จะทำเป็นถนน สะอาด ข้างๆมีคลองเล็ก คงโกยดินมาถมเป็นถนนตลอดเวลา ถนนใต้รถไฟฟ้า จะเป็นทางเดิน ทางคนวิ่ง รถจักรยานยนต์ ร่มเย็น สะดวก สบาย แม้แต่คนไร้บ้าน จอดรถเข็นของร้านผักเต็มไปด้วยสมบัติ จอดนอนพักผ่อนชีวิต

ผมยืนต่อแถว ทุกคนยืนห่างกัน 6-7 เมตร ผมยืนข้างๆ เสาไฟฟ้ามีกระดาษ ประกาศ แมวหาย สีดำ คำประกาศ ใครพบเจอ ถ่ายรูปส่งมาบอก ถ้าเป็นแมวที่หาย จะได้รับรางวัล 500 (ห้าร้อยเหรียญ) ครับคำประกาศติดเสาไฟ จะมีสัตว์หมาแมว ครับเหลือเชื่อ เคยมีประกาศงูหาย มีนกหาย ส่วนตัว ผมนิยมสัตว์ ชอบไปสวนสัตว์ ชอบดูพฤติกรรม น่ารักเพลิน แต่ชีวิตไม่นิยมเลี้ยงรับผิดชอบ ยิ่งหมาต้องพาเดินทุกวัน ลูกเคยเลี้ยงปลา ตอนแรกตื่นเต้น รับผิดชอบ นานวันพ่อแม่รับผิดชอบ ป้ายโฆษณาที่เสาไฟฟ้า ก่อนโควิดมีขายของย้ายบ้าน แต่ไม่มีเลือกคู่

ครับอย่างน้อยเป็นชั่วโมงกว่าจะได้มีโอกาสทำธุระ ความปกติของกิจกรรมชีวิต พ่อแม่เคยสอน สังฆราชท่านอบรม มากสิ่งต้องอาศัยความอดทน ความอดทนเมื่อเราสัมผัส จะกลายเป็นปัจจัย สร้างภูมิปัญญาความอดทน เรียนรู้ และพัฒนาความสำเร็จ มันจะกลายเป็นพลังของชีวิตต่อไป