ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด ตอน กรุงเทพฯ 9

อ่านหนังสือพิมพ์ ข่าวสำคัญการประกันราคาข้าว คำว่าประกันราคาคือราคาไม่ต่ำกว่าควรจะเป็นเพื่อผลประโยชน์ของชาวนา ข้าวแต่ละเม็ดกว่าจะได้มาวาง กลิ่นหอมน่ารับประทาน เป็นอาหารหลักของคนไทย และคนทั่วโลก ก็ทานข้าวในรูปแตกต่าง และชนิดของข้าว อย่างคนกินขนมปังคนนิยมเดี๋ยวนี้คือข้าวสาลี (Wheat) เพราะมีคุณสมบัติต่อสุขภาพ

การประกันราคาที่พูดกัน ขายเกวียนละ 15,000 บาท แต่นอกวงการพูดคุย ชาวนาจะได้จริงๆ เกวียนละ 12,000 บาท แล้วอีกเกวียนละ 3,000 บาทไปไหน จริงเท็จ ผมเป็นเพียงผู้เสนอข่าว และโดยแท้จริง ผมไม่ถือข้างชาวนา หรือพวกรัฐบาล ไม่เหมือนทีวีมากช่องและหนังสือพิมพ์ มากแห่งเสนอข่าวถือข้าง แปลกยังขายได้และร่ำรวยเสียด้วย และแน่นอนถ้าถือข้างคนด้อยโอกาส คนถูกกดขี่ คนยากจน โอกาสร่ำรวยคงไม่บังเกิด รวมทั้งชื่อเสียงด้วย จึงเห็นว่าทีวีบางช่องเชียร์รัฐบาลอย่างเดียว อดคิดมีส่วนเอี่ยวหรือเปล่า

เสียงทักมาจากข้างล่าง มองดูเพื่อนเก่าสมัยเรียนประถม มาคนตายจาก มากคนยังมีชีวิตที่ไปได้เรื่อยๆ ไม่ลำบาก มีลูกหลานดูแล พ่อแม่กระทำเป็นตัวอย่างและสั่งสอนเสมอ ลูกหลานคือสิ่งมีค่าสำหรับชีวิต วัยเรียนส่งเสริมให้เรียนสูงๆ คนเรียนหนังสือเมื่อเรารัก ให้โอกาส เมื่อเรียนจบ มีงานดีๆ ทำ ไม่ต้องห่วงจะต้องเก็บสมบัติไว้ให้ แต่ถ้าเก็บไว้ให้ด้วยถือว่า ชีวิตเกิดมาเป็นพ่อแม่ได้ทำหน้าที่ชีวิตดีที่สุดแล้ว พอแก่เฒ่าโอกาสที่จะคลุกคลีระหว่างครอบครัว ไม่ต้องกังวลกับเงินทองอีก การศึกษาคือการให้กับลูก เป็นสมบัติที่มีคุณค่ามากที่สุด ลูกบางคนอนาคตสุกสว่าง เหลี่ยมเจียรนัย ดูเมื่อไหร่ส่องประกายจรัสแสง ดีกว่าวัตถุธรรมชาติ ที่ขุดมาจากดิน สังคมอเมริกันจิตใจเริ่มตกต่ำของครอบครัวที่ไม่ดูแลลูก ไม่เอาใจใส่ ไม่ส่งเรียน อายุ 18 ลูกย้ายออกจากบ้านทำงาน ยังดีส่งตัวเรียน ปัญหามากคนเด็กออกจากบ้าน เป็นผัวเมียกันแต่เด็ก ออกลูกหลาน ชีวิตยังต้องการโอกาส อย่างเรียน หาประสบการณ์ ไม่ต้องดูแลลูก รายได้ยังต่ำ เกินครึ่งหย่าร้าง ก็ต้องจ่ายค่าเลี้ยงดู พูดง่ายๆ ชีวิตลำบากตลอดเวลา คนเดือดร้อนคือประชาชนประกอบความดี

ตอนนี้ที่ศาล ลูกฟ้องพ่อแม่เรื่องยืมเงิน พ่อแม่ฟ้องลูกเรื่องเดียวกันคือเงิน ครับสังคมย่อมแตกแยก ยากที่จะสร้างชีวิตให้กลับคืนสู่ความปกติ คือพ่อแม่ลูกเกื้อกูลพึ่งพารักใคร่

เพื่อนขึ้นบ้าน หยุดล้างเท้าที่พื้นไม้ หลายแผ่นวางราบติดดิน เอาขันจ้วงน้ำจากตุ่ม ครับคนต่างจังหวัดรุ่นผม มากคนยังนิยมเท้าเปล่า จะว่าเป็นความเคยชิน หรือรองเท้ามีค่า หรือความไม่คุ้น ลูกๆ บอกให้ใส่เพราะบนดินมีแก้ว หนามแหลม และแม้แต่สัตว์มีพิษ คำตอบข้าคุ้นกับเท้าเปล่า พอใส่รองเท้าหุ้มรู้สึกไม่คล่องตัว มือถือไหที่ชาวบ้านเรียกว่า “อุ” ทำจากข้าวเหนียวนึ่ง ใส่เชื้อเติมน้ำ กระบวนการกลั่น รสหอมและมีแอลกอฮอล์ วัฒนาการเอง เวลาดื่มใช้หลอดจากแขนงไม้ไผ่ ปลายเอาข้อไว้ ทำมน เจาะรู เวลาจะดื่มอุ เอาหลอดปัก ดูดโคนหลอด เหมือนหลอดดูดโอเลี้ยง ที่หัวน้ำจะตามรูที่เจาะ เมื่อดื่มหมดเพียงเติมน้ำ ความสนุกสนานยังเริ่มด้วยเสมอ เพื่อนมากับเพื่อนเก่าอีกสองคน

สำหรับส่วนตัวไม่คุ้นกับอุ ก่อนขึ้นบ้านแวะร้านหัวมุมถนน ซื้อเบียร์ยี่ห้อ “ช้าง” มาสองขวดใหญ่ ชาวบ้านนิยมช้างมากกว่าสิงห์ คำบอกเล่าเบียร์ยี่ห้อช้าง ช้างมีคุณกับคน ส่วนสิงห์เป็นสัวต์สูงความแตกต่าง ราคาเบียร์ช้างถูกกว่าเบียร์สิงห์หลายบาท และราคายุติธรรมเสมอ ราคาถูก และถูกใจ ในตลาดเมืองไทยกำลังหายากขึ้นทุกที

วงเหล้าเริ่ม ผมสารภาพไม่เคยติดเหล้า ไม่มีก็ไม่ลงแดงหรืออยาก ถึงจะมีไวน์นอนตั้งเย็นอยู่ในตู้ บ่อยวันละเลย แต่ส่วนมากวันละแก้ว ช่วงระหว่างปรุงอาหารชิมไวน์ สาบานไม่เคยเบื่อหน่ายที่จะคุ๊ก ที่จริงพอผัดอะไรต่อมิอะไร แม่บ้านจะเชิญให้ไปทำที่เตานอกบ้าน คำพูดไม่อยากให้กลิ่นอยู่ในบ้าน ที่จริงไวน์หมดแล้วความรู้สึกน่าจะคัดค้าน พูดถามเหตุผล แต่ไวน์ก็สร้างความเจียมตัว สงบได้ตลอด แล้วสิ่งดีๆ บังเกิด จะดื่มแก้วหรือเติมอีกครั้งแม่บ้านไม่เคยเกี่ยงงอน

น้องทอดเนื้อเค็ม ผัดผักบุ้ง แค่นี้กับแกล้มก็สมบูรณ์แล้ว เคยชอบหมูสามชั้นทอดกรอบ ระหว่างสนุกจะดื่มน้ำด้วย เพราะน้ำลดสภาวะการเมา และอิ่มเร็ว เวลากลับบ้านขับรถจะได้ไม่มีปัญหา

คุยสนุก ตอนแรกไม่เจอกันหลายสิบปีความคุ้นเคยลด ตามวันและเวลา บวกกับอาชีพประสบการณ์ ความรู้ กลายเป็นกำแพงเล็กๆกั้น สิ่งเหล่าที่กล่าวคือสิ่งที่กระทบ ผลักดันชีวิตทุกวัน กลายเป็นความเคยชิน จะมาคุยเรื่องปัญหา ลูกหลาน อาชีพ ความไม่อาทรของคนรัฐบาล เพื่อนบ้าน มันต่างกันกับชีวิตผม แต่ไม่นาน ทุกอย่างกลมกลืน คุยถึงเรื่องครูใหญ่ชื่อ อาจารย์ปัญญา ท่านเป็นครูใหญ่หัวแถวของกระทรวงการศึกษา คติน่าจะพูดได้ว่าเด็กเรียนจบต้องอ่านออก ท่านใส่ใจการศึกษาของเด็กมาก นโยบายอยากให้เด็กเรียนต่อกันทุกคน แต่มันเป็นไปไม่ได้ คติของท่าน ทุ่มเทให้ทุกคน ใครจะก้าวต่อไปจะได้มีพื้นฐานที่ดี

บ้านท่านอยู่คลองสะแก พายเรือ “บด” คล้ายแคนนู เป็นเรือยาว เพรียว นั่งได้คนเดียว วิ่งเร็ว พายที่ใช้ พายได้ทั้งซ้ายและขวา หน้าฝนครูปัญญามาสอนจะนุ่งกางเกงอยู่กับบ้าน เสื้อยืดสีขาวคอกลม เสื้อชุดข้าราชการครู ใส่ปี๊บปิดฝา ป้องกันฝน ความรู้เริ่ม ป.ป. สอบเทียบได้ พ.ม. (อนุปริญญา) สอบเรียนปริญญาตรีประสานมิตร จนจบ กศ.ม (ปริญญาโท) กลับมาสอนอยุธยา เป็นอาจารย์ใหญ่อยุธยาวิทยาลัย โรงเรียนประจำจังหวัด ครับท่านอาจารย์ปัญญาเป็นแบบอย่างมานะอดทน การเป็นครูตัวเล็กๆ อยู่ไกลหูไกลตาเจ้านาย และความเจริญ บากบั่นมานะจนจบการศึกษาขั้นสูง ช่วงโน้นด๊อกเตอร์เป็นของจากดวงดาว “ฟากฟ้าสุดเอื้อม” แต่ปัจจุบัน ด๊อกเตอร์เกลื่อนถนน หลายคนพูดให้มหาวิทยาลัยช้ำ ไม่รู้มันจบด๊อกเตอร์ทางกฎหมายได้อย่างไร เพียงแต่ตีความให้ถูกต้องตามกฎหมายยังตีไม่เป็น หรืออ้างว่ากฎหมายยังไม่มี ครับอะไรต่อมิอะไรก็ไม่เกิดไม่มีทั้งนั้น แต่เมื่อความเจริญเกิด มากสิ่งต้องพัฒนา เพื่อความถูกต้องและเหมาะสม คนฉลาดคิดน่าจะเปลี่ยน เออมากสิ่งไม่มีกฎหมายระบุ แต่น่าจะเพิ่ม

เพื่อนกลับกันหมด น้องเอาจานข้าวราดผัดปลามาให้ ถึงจะดื่มไม่มาก แต่อย่าปล่อยให้ท้องว่าง แม่บ้านเคยเตือนเสมอดื่มเหล้า แต่ต้องกินกับข้าวด้วย สองสิ่งไปด้วยกัน ถ้ากลับบ้านหิว ต้องนอนหิวตลอดคืนดึกดื่นห้าคุ๊ก เหม็นกลิ่น นอนไม่หลับ เข้าใจ แม่บ้านหยอด

มืดค่ำ 3 ทุ่มกว่า ดูดึกมาก เงียบ มองดูหมู่บ้าน บางบ้านยังมีไฟ ความสว่างไม่มาก อาจจะนั่งดูทีวี คุย หรืออ่านหนังสือ เขาคุยกันคนไทยอ่านหนังสือน้อยมาก จะเห็นได้ว่าร้านหนังสือเรามีน้อย จะมีก็ในมอลล์ ร้านหนังสือมีไม่มาก จะมีแผนกนิยาย ผมชอบทมยันตี นิยายของท่านมากเรื่องเกี่ยวกับคนเกิดกับธรรม มีธรรมะติดตัว มีพลัง มากเล่มหญิงชายไม่สมสู่ เพียงเกิดมาพบปะในชาติ และสร้างกรรมดีร่วมกัน เป็นแบบอย่างที่ดีให้คนได้ทำ เรื่องสั้นๆ ผมชอบอ่าน ตอนอยู่มัธยมอ่านทุกวัน ใต้เพิงร้านหนังสือที่เสาชิงช้า หนังสือธรรมะ มีมากท่าน (พระ) เขียน ปัจจุบันจะเขียนชีวิตประจำวันทุกวันที่มีธรรมะกำกับ รายสัปดาห์ ผมอยู่อเมริกาไปอ่านทุกอาทิตย์ อย่างกอล์ฟ รายการดารา รายการเศรษฐกิจ และในร้านหนังสือไทย มีพวกเศรษฐศาสตร์ รวมความสามารถของคนสร้างตัวร่ำรวย ผมอ่านน้อยมาก ชอบอ่านคนต่อสู้เพื่อสังคมมากกว่าอย่าง “วันกาลี” เป็นหญิงของเคนย่า เคนย่าก่อนโน้นผู้หญิงไม่อยู่ในสายตา ถูกกดขี่ไม่ต้องการให้เรียนหนังสือ วันกาลีเรียนเก่งได้ทุน จอห์น เอฟ เคนเนดี้ มาเรียนอเมริกา เห็นทุ่งข้าวโพดเขียวออกฝักสุดลูกหูลูกตาคิดถึงเคนย่าเคยอุดมสมบูรณ์ แต่ถูกทำลายโดยรัฐบาลของผู้ชาย ป่าไม้ถูกทำลาย ผู้หญิงเคนย่าต้องหุงข้าว แกง และต้องอาศัยฟืน เมื่อป่าถูกทำลาย ไม้ไม่มีหุงข้าว “วันกาลี” จบมาสอนมหาวิทยาลัยที่เคนย่า เห็นว่าผู้ชายเอาเปรียบ กดขี่ผู้หญิง เรียนต่อปริญญาเอก นักศึกษาชาย อาจารย์ คัดค้าน เธอดื้อเรียนต่อจนจบ Ph.D (ด๊อกเตอร์) เธอสนับสนุนให้สามีสมัครรับเลือกเป็นประธานาธิบดี เธอสนับสนุน เดินหาเสียง เคียงบ่าเคียงไหล่ แต่ไม่ได้ เธอต่อสู้การเมือง สามีเธอขอหย่าคำพูด “เธอเป็นผู้หญิงเก่ง” พูดภาษาคนธรรมดา เมื่อเมียเก่งกว่า ย่อมไม่สามารถปกครองจะมีเมียน้อยแบบชายไทยแลนด์เดอร์ แม่คงด่าเปิง

เธอให้ผู้หญิงเคนย่าปลูกป่า 2 ล้านต้น เพื่อจะมีฟืนหุงข้าว เป็นป่าสัตว์กลับมา ชีวิตมีความสุข ไม่เหมือนสังคมไทย คนบุกรุกที่สงวน ยึดที่ ลักตัดต้นไม้ ครับกรรมของประเทศยุค ค.ศ. 2013 กฎหมายไทยยังไม่สามารถเอาตัวคนกระทำผิดต่อชาติ มาลงโทษได้ “กรรม”

แม้แต่อองซานซูจี หญิงเหล็กพม่าจบการศึกษาอ๊อคฟอร์ต ทั้งๆ ที่เธอเติบโตและรับการศึกษาเพื่อประชาธิปไตย เธอต่อสู้เพื่อคนพม่า ตัดความสุขส่วนตัว ถูกผู้นำพม่ากักขัง ผู้หญิงเก่งจะเหมือนกันอยู่อย่าง ตัดความสุขส่วนตัว ต่อสู้เพื่อส่วนรวม

เจ้าหญิงเบียร์ทริค ของเนเธอร์แลนด์เป็นคนหัวสมัยใหม่ สามีที่แต่งงานด้วย ศรัทธาในลัทธินาซี แต่เธอดื้อ สุดท้ายแต่งงาน และเป็นผู้นำประเทศที่ประชาชนศรัทธา รักใคร่ เธอจบจากมหาวิทยาลัย “เลเด้น” มหาวิทยาลัยนี้ ลูกชายผมได้รับเชิญไปพูด 4 วัน ทุกอย่างฟรี เมื่อเดือน 10, 2556

ครับผม เช้ามืดของทุกวัน บ้านริมน้ำจะเห็นแสงไฟ ได้ยินเสียงครกตำน้ำพริก ผู้หญิงไทยจริงแล้วเป็นผู้นำสังคมชายมาตลอด ยิ่งปัจจุบันทำงานนอกบ้าน ดูแลบ้าน ยึดมั่นในระบบครอบครัว อ้อปัจจุบันเรามีนายกหญิง แต่ทุกคนประนามเธอทำงานไม่เก่ง และที่ร้ายทำตามคนบงการ ครับผมถ้าอย่างกล่าวหาจริง ทำให้หญิงไทยเสียหายเกียรติยศชื่อเสียง ภูมิเป็นผู้นำด้อยความสามารถ มีคนผลักดันอยู่ข้างหลัง