ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 11 พฤษภาคม 2556

นั่งตรงหน้าเพื่อนเคยกินนอนด้วยกันมาจากอยุธยา ต่างกันตรงที่เขาเป็นเด็กกรุงเก่าคือเด็กเมืองหลวง ห่างกันนั่งเรือครึ่งชั่วโมงเลยเชื่อหมดใจที่ว่าโลกกลม ชีวิตคนเคยมีความสัมพันธ์ต่อกันจะอยู่ไหนๆ โลกย่อมนำพามาสู่หากัน

ตอนอยู่กรุงเทพฯ อาศัยบ้านพักครูด้วยกัน จบมหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่ความสามารถย่อมห่าง ยอมรับก็ได้ผมเป็นรองเขาเสมอ ทำใจถ้าคนเราเท่าทัดเทียม ไม่มีอะไรแตกต่าง โลกคงวุ่นวาย ความทุกข์คงทวี ยิ่งเข้าคนเพื่อนผมเข้าง่ายสนิทสนมรวดเร็ว คนรักใคร่ ผู้ใหญ่เคยทำนายทายทัก คนปากบาง ย่อมพูดเก่ง หน้าแปะรอยยิ้มไม่จืดจาง ลงความเห็นขีดเป็นเส้นหนาได้เลย เป็นคนมีเสน่ห์ในตัว

มาอเมริกาเขาไปตะวันออก จบโคลัมเบีย สูงสุดของดีกรี ทำมาหากินสอนที่นั่นเกินสิบปี สุดท้ายคิดถึงบะหมี่ร้อน จอดริมถนนหน้าซอย ลากโต๊ะ สั่งแห้งก่อนตามด้วยต้มยำ น้ำขวด เดินตัวปลิว สำหรับผมแยกไปตะวันตกเฉียงเหนือ เลือกที่เรียน มหาวิทยาลัยเป็นป่ามีเขา ตอนจบเคยคิดตอนเฒ่าจะไปนอนบ้าน (ไทย) หาข้าวแกงกินเมื่อหิว แต่สุดท้ายความตั้งใจเป็นได้แค่คิด เคยมีคนถามทำไม ผมเคยโม้กับเพื่อนๆ มีบ้านอยู่ในเซ็นทรัล ตื่นเช้าลงมาออกกำลัง อยากว่ายน้ำมีสระ เช้าชอบอ่านหนังสือ และคุยคนชอบนั่ง รอหน้าหาคนสนทนามีไม่ขาด หิวเดินเข้าห้าง ชีวิตก็พบพานกับความเป็นปกติ แต่สุดท้าย เลือกอยู่นี่เพราะกลัวใจว่า ถ้าไปอยู่บ้าน ใจจะถูกหลอมนิยมชมชอบกับพวกโกงกินประเทศชาติ

เพื่อนคนนี้โทรมาหาผม ทราบว่าผมมาอยู่มิชิแกน เขามาธุระมหาวิทยาลัยแอนอาเบอร์ เพื่อนนั่งยิ้ม กลิ่นสาปที่นั่งรถใหม่ เกิดจากภาษีของประชาชน รัฐบาลจ่ายให้บางส่วน เพื่อนเอ่ยกันจะมาอยู่ที่เมืองนี้อีกอาทิตย์กว่า หมายถึงหนึ่งอาทิตย์กับสามวัน ถ้าบอกว่าถ้าบอกเองสิบวันเรื่องก็จบ หาเรื่องให้ปวดหัวหมด เขาบอกว่าคนกรุงเทพฯ ชอบพูดให้คิด แต่เองอย่าคิดว่าเขาจะคิดตาม ยิ่งเรื่องซับซ้อน จับหางขดมาพันกับหัว ฟังตาแป๋ว สั่นหัวผมบ่อเข้าใจตอบกลับ แล้วนำไปคิด เดี๋ยวอ๋อเอง ถ้าจะนำไปแล้วทำตกหล่น ขาดการติดต่อในคำพูดก็คิดเสียว่าถ้าเจอะเจอคำทำนองเดียวกัน ก็เริ่มคิดใหม่ ครับขอโทษที่เขียนวกวนจนน่าหยิกนัก

ผมพาเพื่อนนั่งติดรถ ไปเล่นโยคะที่ซีเนี่ยเซ็นเตอร์ ราคาเหรียญเดียว แต่ถ้าไปใช้บริการวายเอ็มซีเอตอนนี้จ่ายครั้งละ 5 เหรียญ ครับในโลกของผมปัจจุบัน เวลามีมากมาย สิ่งที่ทำเสมอ หาที่ออกกำลัง ที่ทานอาหาร ที่ซื้อของเลือกราคาถูก แล้ววัดล่ะ เหมือนกันนั่นแหละ วัดไหนถ้าง่ายต่อการเข้าใจ ตามหลักของพุทธองค์ คือนำตัวเองเป็นสื่อ ใช้จิตและกายไม่ต้องอาศัยปัจจัยภายนอก หลังความงอกงามทางจิตใจย่อมเข้าถึงสุดทางของการปฏิบัติ

ศูนย์กลางซีเนี่ยที่นี่ และมากที่ผมรับรู้และสัมผัส ยกนิ้วให้ดีที่สุด แม้แต่การซ่อมแซมบ้าน หลังคารั่ว พื้นบ้านผุ อยากทำทางให้ รถนั่งเข้า ทุกอย่างขาดปัจจัย ศูนย์กลางหาช่างทำให้ก่อน รับรองคุณภาพ และผ่อนจ่ายไม่เกินหมื่นห้าพันเหรียญ ดอกเบี้ยต่ำมาก ไม่มีซับซ้อน หลอกลวง สิ่งที่รับรู้เห็นคือสิ่งที่ยึดปฏิบัติ

และที่นี่มีการหาคู่ด้วย เพื่อนมองหน้าคนที่นี่คนแก่อายุเกิน 70 - 80 ทั้งนั้น เพื่อนบอกว่าถ้าคนไทยในเมืองไทย การที่อายุมากขนาดนี้จะหอบเสื้อผ้าย้ายมาหลับนอนด้วยกันไม่มี พอถามหน้าแดง เรื่องพรรณอย่างว่าหมดแล้วจ้า

ที่นี่คนมากมายอยู่โสดยังช่วยตัวเองได้ พอมาที่นี่คุยกันถูกใจไปอยู่ด้วยกันไหม ฉันมีบ้าน คนถูกถามมองหน้า ฉันก็มีบ้าน งั้นเอาอย่างนี้ บ้านเธอให้เช่า ย้ายมาอยู่กับฉัน เมื่อคำถามซื่อ เล่ห์เหลี่ยมถึงเคยมี สึกกร่อน เหลี่ยมถูกขัดถูสึกหาย สิ่งที่เหลือเป็นตัวตน ซื่อพูดคำไหน ออกจากใจและความรู้สึก ถึงตอนหนุ่มตอนเริ่มจีบสาว สิ่งที่ติดปากก่อนจากกัน ฉันรักเธอนะ และอีกประโยคที่ใช้มากคน วงการวิเคราะห์บอกว่าได้ผล "ฉันไม่เคยพูดคำนี้กับใคร ยกเว้นเธอ" ยกมือแตะหัวใจ เคยชิน

สาวน้อยอายุ 80 มองหน้ายิ้ม รอยย่นมีทั่วไป แต่ชีวิตวัยนี้ยังรักตัว พึ่งตัวเอง มาออกกำลัง มาหากิจกรรมให้ชีวิต ศูนย์กลางจัดพวกคอนเสิร์ตเคยมาฟังถึงราคามากอัฐ แต่งตัวดี เต้นรำ ทุกสิ่งทำเพื่อจัดสรรสิ่งดีงามให้ตัวเอง ไม่มีตัญหา กิเลศ และอุปทานแบบสมัยยังคุด้วยกิเลส

คำตอบดีเหมือนกัน จะได้มีเพื่อนช่วยกันดูแล ทำความสะอาดบ้าน ทำกับข้าว นั่งทานด้วยกัน บางวันทานมื้อเย็น ชอบดื่มไวน์ด้วย ยอมรับไม่สนุกเหมือนเดิมกับรสของอาหาร คงจะต่อเติมให้ชีวิตยังมีคุณภาพก็เท่านั้น

พูดถึงเรื่องอย่างว่า ผมหมายถึงเพศสัมพันธ์ คนที่เจริญสิ่งเหล่านี้คือความเป็นปกติของชีวิต ต้องเสพ เพราะคำว่ารักเกิดกับใจ และเป็นความพร้อมทุกส่วนเสียด้วยซี โดยเฉพาะอวัยวะที่ทำหน้าที่สร้างความตื่นตัว ตื่นเต้นจะทำงานร่วมกันเต็มที่ เริ่มจากการสร้างความรู้สึกดีๆ สิ้นสุดของงานเหมือนกับภาระหน้าที่รับผิดชอบสำเร็จ หมดเวลา ความกังวลเรียบสงบสุข

แต่พอถึงตอนนี้เนื้อเยื่อ ยางความต้องการหยุดหมด ยางราคะสิ้นสุด ถึงจะถูกกระตุ้นอาจจะเกิดช่วงลมหายใจเข้า หายใจออกก็หมดสิ้น จะพยายามอย่างไร จะอดกลั้นหายใจให้ยาว นานคำพูดออกจากใจ มันก็ไม่บังเกิด การแตะเนื้อ ต้องตัว คือการช่วยเหลือเกื้อกูลแก่กัน

สำหรับผมเห็นด้วยเสมอ โลกที่พุทธองค์สั่งสอน ตนเป็นที่พึ่งของตนก่อน จะอยู่ส่วนไหนของโลก เวลาผ่านไปความจริงคือความจริง

เพื่อนนั่งด้วยบอกว่าชอบ อยากเห็นบ้าน เรามีศูนย์กลางกิจกรรม ให้กระจายทั่วไป ผมยอมรับกับเพื่อน เหมือนๆ กับพวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่ ยอมรับว่าชีวิตมีโชค สัมผัสกับสิ่งที่เรียกว่าความเจริญเกิดจากความคิดของคน และความเจริญจะอยู่ได้ ก็ด้วยคนช่วยกันบำรุงรักษา และขยายความถูกต้อง

ประเทศชาติที่เจริญ จะสร้างความเจริญทางจิตใจ ให้อยู่กับตัว ที่เราเรียกว่าสร้างความดีให้ตกผลึก ความไม่ดีถ้าจะเข้ามาข้องเกี่ยว แต่เมื่อสร้างความถูกต้องมั่นคงก็หันเหไปหาทางต่ำอีกไม่ได้แล้ว

เพื่อนบอกว่าชอบตรงนี้ ที่สร้างศูนย์กลางของกิจกรรมอยู่ใกล้บ้าน เพื่อนผมยืนอยู่หน้าศูนย์กลาง ข้างหน้าเป็นห้องสมุด ทางขวาเป็นสถานีตำรวจ ถัดไปเป็นรถดับเพลิง

หมุนตัวเอง 180 องศา จะมีถนนชื่อ ฟาร์มมิงตั้นตรงข้ามมีสุสานกว้าง หลังสุสานมีรถโรงเรียนเกิน 30 - 40 คัน ทางขวามือสุสานเป็นโรงเรียน เลยไปนิดเป็นวาเอ็มซีเอ มีคลีนิค

ระบบเกี่ยวกับชีวิต ประจำวันมากมายอยู่ใกล้กัน ต่างพึ่งพาเกื้อกูลต่อกัน คงเหมือนชีวิตของพวกเรา ผมไม่ได้บอกกล่าวแล้วให้เกิดความท้อถอย

หลายวันผ่านมาผมนั่งดู คนของประเทศนี้ขยายความเมตตาสู่ท้องถิ่นด้อยความเจริญ อย่างพวกหมอ เดินทางด้วยเรือชื่อ "เมอซี่" ไปผ่าตัดปากเด็กที่พิการ ผมดูผู้หญิงฝรั่ง นำเรือไปสอนเด็กในเรือ ที่อินเดียชื่อ "โฟลติ้งโบ๊ต" (Floating Boat) ผมดูคนที่มีจิตใจเจริญต่อสู้อนุรักษ์ปลาวาฬ อนุรักษ์ช้างฆ่าเพื่อเอางา และเวลาเดียวกันผมอดขอบคุณคนไทยหาเงินไปช่วยสร้างโรงเรียนให้การศึกษา หมอไทยไปช่วยคนพิการ ครับสิ่งดีๆ ที่ทำย่อมเดินไปสู่บรรยากาศล้อมรอบด้วยสวรรค์