ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
อุดมวัย (Gerontology) ตอนที่ 5

อากาศวันนี้ที่นิวยอร์กไม่ร้อนไม่หนาว ไม่ต้องใส่เสื้อกันหนาว หลายเมืองในโลกอากาศแตกต่าง อย่างซานฟรานซิสโก ทุกครั้งที่เข้าไปสิ่งหนึ่งที่ลืมไม่ได้เสื้อกันหนาว เมืองรอบนอก อากาศอาจร้อน แต่ซานฟรานฯ ลมพัด อากาศเย็น เดินเล่น ถ้าขาดเสื้อความรู้สึกจะขาดความสุข

ญาติที่เดินด้วยบอกว่ากรุงเทพฯ ปีนี้ร้อนมาก อากาศร้อนการทำงานย่อมลดคุณภาพ หลายเมืองในอเมริกา บ้านสร้างใหม่ๆ จะใส่โซล่าเซลล์เก็บแสงจากดวงอาทิตย์ด้วย เพื่อนำมาใช้แทนพลังงานจากน้ำมัน จากแก๊ส พลังงานจากดวงอาทิตย์ ลม น้ำ เป็นพลังงานราคาถูก น้องย้ายบ้านจากฟรีมอนต์ไปอยู่ใกล้ลูกใกล้หลานที่เดวิด เดวิดอากาศร้อน ที่ราบเคยเป็นทุ่งนา บ้านที่ซื้อต้องเปิดแอร์ทุกวัน ไม่อย่างงั้นจะร้อน หน้าหนาวก็หนาว ก็ย่อมอาศัยฮีตเตอร์ อาทิตย์ที่ผ่านมาไปบ้านน้อง ถามค่าไฟ เขาบอกว่าจ่ายแค่ 5 เหรียญ เขาบอกว่าฟังไม่ผิดหรอก เพราะระบบโซล่าเซลล์

ประเทศชาติที่เจริญ ย่อมได้เปรียบความคิดในการพัฒนาเมือง อย่างแคลิฟอร์เนีย ตอนเขียนประกาศภาวะฉุกเฉิน ไฟไหม้หลายที่เพราะขาดน้ำ อากาศร้อน เมื่อขาดฝนต้นไม้เกิน 2 ล้านๆ ต้น ตายบ้าง กำลังจะตายครับขาดน้ำ ชาวไร่ชาวนาก็ไม่มีน้ำ หลายคนกำลังนั่งภาวนาให้รัฐแคลิฟอร์เนียทำท่อต่อน้ำจากรัฐอื่น หรือไม่ก็เอาน้ำที่ใช้แล้วมาปรับปรุงใช้ทางเกษตรต่อไป

เคยอ่านเรื่องของอิสราเอลเป็นทะเลทรายขาดน้ำ ทำท่อต่อน้ำไกลจากทะเลสาบทางเหนือเกือบ 800 ไมล์ และเวลาฝนตก เขาจะทำที่ดักน้ำก่อนไหลลงทะเล อะไรก็ตามที่เป็นปัญหา ประเทศมีคนฉลาดก็ย่อมแก้ปัญหาได้ ผิดกับบางประเทศขยันเรียนเพียงมีความรู้และทำงาน

กรุงเทพฯ ฝนเคยตกซู่ตลอดเวลา แต่เราไม่สามารถเก็บน้ำดีๆ ได้ เพราะแหล่งน้ำที่เราเก็บแล้วนำมาทำเป็นน้ำประปาเริ่มสกปรก เกิดจากฝีมือของคนเรา ทิ้งของลงบนดิน ฝนตกไหลลงน้ำ บูดเน่า น้ำย่อมเสีย ต่อไปเราต้องซื้อน้ำขวดกิน เคยถามเรามีแหล่งน้ำสะอาดที่บรรจุขวดไหม ไม่มีหรอกขอรับ ใช้น้ำประปานี่แหละ กลั่นกรอง ก็สะอาดเอง ฆ่าเชื้อโรค ตะกอนก็ถูกกำจัด แต่พวกสารเคมีที่ผสมปนเปกับน้ำจะเอาออกได้หรือเปล่า ผมไม่รู้ คนกินรู้เองเจ็บป่วยเมื่อไหร่ก็ย่อมโวยได้แต่จะฟ้องย่อมไม่ได้ เพราะระบบสังคมไทยคนรวยย่อมเป็นชนชั้นอภิสิทธิ์

วันนี้แยกขอเดินคนเดียว คงนึกว่าผมคงไม่หลงนิวยอร์กแล้วละซี อยู่หลายวันเริ่มคุ้น ถนน คน และพาหนะ ทุกคนทุกวัยคงไม่ยกเว้น คนอายุปลายทางอย่างผมที่บางครั้งอยากมีชีวิตอิสระ หมายถึงเห็นอะไรชอบตรงกับนิสัย หยุดนานหน่อย ที่นิวยอร์กมีโฆษณาพิพิธภัณฑ์ทางเพศ ความสนใจของผม ขึ้นสูง อยากรู้ ภายในเขาเก็บข้อมูลอะไรไว้บ้าง เพื่อทำให้ความอยากรู้สงบ แต่ผมก็พลาดโอกาส แต่สาบานถ้ามีโอกาสไปอีกจะเลือกเป็นอันดับแรก แล้วมาเล่าให้คุณได้รับรู้

การเดินทางของผมมีย่ามใบหนึ่งทำจากผ้าฝ้าย สีกลมกลืน ดำ เทา มีซิบรูด กระเป๋าใส่ดินสอปากกา และฝากกระเป๋าปกปิดมิดชิด มีสายสะพาย ครับจะมีกระดาษ ดินสอ และแผนที่ มีรายการอยากไปดู สิ่งที่ขาดไม่ได้คือขวดน้ำ ครับเดินทางจะกระหายน้ำ ถึงไม่หิวน้ำดื่มให้เป็นนิสัย จะนำความสดชื่นมาให้ น้ำราคาถูก แต่ให้ประโยชน์กับสุขภาพมากมาย คนดื่มน้ำน้อยปวดหัวได้ ฉี่จะสีเหลืองข้น เพราะดื่มน้ำน้อย แต่ถ้าฉี่สีแดงคงไม่เกี่ยวกับน้ำเท่านั้น อาจจะมีเลือดผสม รีบไปหาหมอซะ หลายคนดื่มฉี่ ถ้าสีแดงจะดื่มหางฉี่ก็ไม่บังควร แต่ถ้าศรัทธาจนไม่สามารถอ้างแล้วยกเว้นได้ เชิญเถอะครับ ชอบอะไรถ้ากินได้ ดื่มได้ ถ้าสุขภาพไม่เสียความสมดุล ตามสบายไม่ว่ากัน ยกเว้นพวกทำลายสุขภาพ ประเภทยาเสพติด ชีวิตผมเข้าวัดแต่ไวน์วันละแก้ว คงไม่ผิดศีลมากมายจริงไหมครับ เพราะสิ่งเป็นข้ออ้าง หนึ่งแก้วเพื่อความงาม สุขภาพ

พอจะสมดุลกับความไม่ถูกต้อง เป็นข้ออ้างพอเพียงจริงไหมขอรับ ก่อนโน้นผมชอบดื่มน้ำมีรสหวานตามธรรมชาติ ดื่มแล้วสดชื่น เดินได้อีกไกลโข ไม่เบื่อ ไม่เหนื่อย อย่างน้ำอ้อย น้ำส้ม น้ำตาลสด และถ้าได้น้ำใบบัวบก ความรู้สึกชอบมาก แต่ดื่มประเภทหวานธรรมชาตินานไปเดินย่อมหิวน้ำอีก เลยเป็นสูตรน้ำเปล่าดีที่สุด

แวะร้านซื้อทูน่าแซนวิช จะเลือก อบากัวทูน่า คงหายากราคาแพง ทูน่าตัวเล็กๆ ก็อร่อยแล้ว ก่อนโน้นทูน่าตัวโตจะชอบ แต่พอวงการสุขภาพประกาศปลาตัวโต อายุยืนย่อมสะสมสารพิษมาก คงเหมือนหูฉลาม

ผมเลือกแซนวิชจากขนมปังมัลติเกร็น (Multigrain) และทำด้วยวีทเบรด เป็นขนมปังผสมกับเมล็ดมากมาย อย่างโอ๊ต บาร์เล่ ซันฟลาวเวอร์ แฟล็คซีด ครับผมเป็นคนอบรมง่าย ถ้าโฆษณาว่าเพื่อสุขภาพ กินแล้วสุขภาพดีก็ไม่ขัดใจ มากสิ่งผมเรียนจากลูกสาว ลูกชาย แม้แต่ลูกเขย และแม่บ้าน คนที่กล่าว ไม่หัวดื้อแบบผม ผมเคยบอกว่า ผมเติบโตกินทุกอย่าง จะข้างถนน ร้านห้องแอร์ แม้แต่โฮเต็ล แต่ใจชอบร้านหาซื้อและนั่งกินง่ายๆ ไม่ทำร้ายกระเป๋า แต่ช่วงหนึ่งไปนครพนม 40 ปีแล้ว กินจับฉ่ายข้างถนน ท้องเดินหลายวัน ทั้งๆ ที่ต้มเดือดปุดๆ จึงขมวดเป็นความทรงจำ ของที่กินถ้าไม่ปลอดภัย ฝุ่นปกคลุม ตามริมถนน บนฟุตบาธ ถ้าละเลยได้จะทำ ความร้อนไม่สามารถขจัดสิ่งที่เสียได้ เหมือนน้ำดื่มถ้ามีสารเคมี จะกลั่นกรอง ต้ม ก็คงยังมีสารเคมีหลงเหลือ จริงไหมครับ

ครับซื้อของกินที่นี่จะมีกระดาษเช็ดปาก ช้อนส้อม อย่าลืมนะครับ เหงื่อสกปรกสามารถเช็ดได้

หยิบอุปกรณ์ใส่เป้ เดินออกจากร้านมุ่งหน้าเซ็นทรัลพาร์ค (Central Park) พาร์คนี้อยู่กลางใจเมืองแมนฮัตตั้น เป็นพาร์คเก่าแก่คู่กับเมือง ความยาว 2 ½ ไมล์ กว้างครึ่งไมล์ ครับเมืองเก่าแก่ธรรมชาติย่อมครบ ป่าไม้ สระน้ำ ถนน ที่นี่มีสนามกีฬา สวน ทะเลสาบ ที่เด็กเล่น ป่า และแม้แต่ที่เล่นดนตรี

อเมริกา โดยทั่วไปของเมือง พาร์คจะถูกสร้างขึ้นเสมอ ก็ชาวบ้านที่อยู่อาศัยมีลูกหลาน เด็กๆ ก็ต้องมีที่เล่น ทะเลสาบจำเป็นต้องทำเก้าอี้พักผ่อน ที่เซ็นทรัลพาร์ค มีเรือพายเล่น หรือจะใช้เท้าถีบให้เรือวิ่ง และหลายที่จะมีคนยืนพายเรือ เรือที่ยืนพาย ทำด้วยไฟเบอร์ เรือเรียบโค้ง มีที่ใส่เท้ายืน ปลอดภัย

จะมีรถสามล้อ บริการรับจ้างนักท่องเที่ยว มีรถม้า พูดถึงราคาสามล้อโดยเฉพาะเมืองไทย ยังน่ารักษา อาจเป็นจุดขายของนักท่องเที่ยว คนยังสามารถใช้แรงงานทำมาหากิน เพียงดูแลสุขภาพตัวเองให้มีพละกำลัง ถีบได้ดี รู้จักเป็นไกด์ รถสามล้อไม่อันตรายต่อสิ่งแวดล้อม ไม่ทำให้อากาศเป็นพิษ ซึ่งผิดกับรถแท็กซี่ รถแถว หลายเมืองอย่างนิวยอร์กพัฒนารถบริการ อย่างรถไฟฟ้า ถนนไม่ทำที่จอดรถ คนขับรถจะพาร์คที่จอดรถภายในตึก ราคาแพง เท่ากับกำจัดรถส่วนตัวไม่ให้หนาแน่น เมืองดีทรอย รัฐมิชิแกน กำลังเสนอนโยบายทำได้ก็ต่อเมื่อรถบริการสาธารณะดี

ผมเคยฟังคนบริหารกรุงเทพฯ พยายามจอดรถบนท้องถนน ล้อรถอีกข้างแขวนบนฟุตบาธได้ คือเอาใจคนรถ รัฐออกเงินบางส่วนให้คนซื้อรถคันแรก ครับผมความคิดของคนบริหารเสนอและคิด เป็นผลให้กรุงเทพฯ รถติด คนกรุงเทพฯ อยู่กับมลพิษ และสุดท้ายคนจะเห็นแก่ตัว คำนึงถึงแต่ตัว คนเดินถนนจะอย่างไรก็ช่างหัว