ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 19 ธันวาคม 2563

ธันวาคม ก้าวสู่ฤดูหนาว อากาศน่าจะเย็นมากกว่าร้อน แปลกแท้ แดดจ้าทุกวัน แต่พอ 5 โมงเย็นแสงแดดหดหาย เหตุที่ติงเพราะอยากเห็นฝนบ้าง เมืองผมปัญหาขาดแคลนน้ำ ช่วงนี้ ต้องใช้ประหยัด ล้างจานแช่ในอ่าง แล้วฟอกสบู่รวดเดียว แล้วล้างรถ เคยลิ้มรสน้ำทำให้ตัวหมดฝุ่น แต่ปีนี้นึกได้ไม่เคยใช้น้ำฉีด แต่ถ้าวันไหน แม่บ้านไปด้วย ผมต้องกระตือรือร้นลงมาเช็ครถ เมื่อวานย้ายกระถางใส่ไวน์ ใส่ต้นจำปี ปลูกมาหลายปี จำไม่ได้หลายคนบอกว่าบางสิ่งลืมบ้างก็ดี คงจะหมายถึงสิ่งรกหัวสมอง แต่แปลกมากมายคนในโลก ตั้งใจลืมเรื่องไร้สาระแต่กลับจำได้แม่น สามารถแจกแจงวันเวลาได้ ส่วนเรื่องจำเป็น อย่างตัวผมจะตื่นเช้าออกมาเสนอหน้า พร้อมด้วยกาแฟ ของกิน หน้าทีวี สิ่งที่ชอบคือเปิดไฟ เปล่ากลัวความมืดหรอกครับ แต่พออายุมาก อยากเห็นอะไรชัดขึ้น เขาบอกว่าผู้สูงอายุสายตา กับฟัน มีปัญหามากที่สุด

เมื่อสองวันโทรไปหาเพื่อนผู้หญิง ไม่ได้เจอกันนาน อยากอวยพร คริสต์มาส ปีใหม่ และถามวันขอบคุณพระเจ้าทานเตอรกี้ แม็ชโปเตโต้ และขนมปังใหม่ เสียงตะคอกใส่ จำไม่ได้หรือไง ว่าไม่ชอบเตอรกี้ ไก่ย่าง หรือไก่ทอด พอชอบพอ ผมถามเคยซื้อไก่ย่างของคอสโก้ไหม ราคา 4.99 รสพอดี กลับบ้านเอาข้าวผัดใส่กระเทียม แล่ไก่วางบนข้าว ทำน้ำจิ้มแบบข้าวมันไก่ ถ้ามีเวลา ไม่หิวมากจะแร่เอากระดูกไก่ต้มใส่กระเทียม ถ้ามีฟักใส่ไปด้วย ส่วนตัวชอบใส่กุ้งแห้ง ชอบกลิ่น ผมมีกุ้งแห้งในตู้เย็นเสมอ เดี๋ยวนี้แพงมาก เพื่อนคนคุยด้วย เสียงพูดมาไม่เพียงกุ้งแห้งที่แพง ของแพงทุกอย่าง ชีวิตก่อนไม่ทำงาน มีสตางค์คล่องตัว

ฉันเพิ่งไปทำตามา ทำเสร็จอดทนหลายวัน ความรู้สึกดี หมอบอกว่าทุกสิ่งดูดี คงจะอยู่เป็นสายตามองหาทุกสิ่งทุกอย่างได้ดี ผมเสริมแกรู้ไหมตาเป็นอวัยวะหนึ่งที่มองแล้วเพิ่มกิเลส เธอบอกว่ารู้ ถ้าจิตแกไม่คล้อยตาม สภาพความรู้สึกสบายย่อมเกิดขึ้น เพื่อนผมบอกว่า ตาหาย ฟันเริ่มมีปัญหา อยากถอนทิ้ง หมอบอกว่ายังสามารถทำให้ดีได้ จะอยู่กับเธอไปได้จนถึงเวลาของการจากไป ไม่ต้องกังวล

พูดถึงเริ่มเจ็บป่วย นึกได้ต้องไปโรงพยาบาล ยาแก้ความดันหมด ครับสามารถสั่งยาได้ จากโทรศัพท์ส่งฟรี แต่แปลกผมนิยมไปใช้บริการของโรงพยาบาลถือโอกาสออกจากบ้าน แล้วกลัวโรคโควิดไหม ครับใครก็กลัว แต่ความรู้สึกที่ผมสัมผัส ในเมืองผมโดยเฉพาะมีคนเดินถนน แต่ไม่มากเหมือนก่อนโน้น ทุกคนจะวิ่งเดินไปซื้อกาแฟ มอนิ่งวอล์คจูงเพื่อนออกกำลัง ถือโอกาสให้ฉี่ อึ ข้างทางผ่าน ครับสังคมปัจจุบันคนเลี้ยงหมาแมวเยอะ ปัญหาแมวทำความเดือดร้อน แล้วเจ้าของถูกฟ้องร้องยังไม่เห็น แต่หมาการฟ้องร้องขึ้นศาลทุกวัน “จำไว้” คดีความหมาคนอื่นมากัดหมาเราหรือถูกหมากัด ควรมีหลักฐาน ถ่ายรูปไว้ ผู้พิพากษาจะถามเสมอ และคดีทุกคดี แม้แต่ยืมเงินแล้วเบี้ยว ทุบตีต่อย ใครเริ่มต้องมีหลักฐาน ครับศาลประชาชน ฟ้องร้องง่าย สามารถสิ้นสุดคดีความ จะไม่เกินครึ่งชั่วโมง สามารถเรียกค่าเสียหายไม่เกิน 5 พันเหรียญ จะฟ้องร้องให้ติดคุก ผู้พิพากษาศาลประชาชนระบบติดคุกไม่มี

ช่วงผมเป็นเด็กที่บ้านมีหมาหลายตัว แม่บอกว่าหมาหลงมาก็เลี้ยงไว้ ดูแลบ้าน เห่า กัด และเลี้ยงง่าย ก่อนโน้นหุงข้าว ต้องรินน้ำข้าวออก และดงข้าง น้ำข้าวให้หมา ชอบช่วงหลังคนนิยมดื่มน้ำข้าว อุดมด้วยแร่ธาตุและอาหารเหลือรวมกันคลุกใส่ที่ให้หมาทาน ทุกอย่างหมดเรื่อง

คนเมืองผมช่วงนี้ผมเดินออกกำลังบ่อย ไปกลับไมล์เดียว ความรู้สึกสบายขึ้น ไม่ติตัวเอง เดินน้อยไป คนเดินสวนทุกคนจะสวมหน้ากาก เห็นเดินสวนเกือบทุกคน หลบลงถนน หรือข้ามถนน อดแสดงความขอบคุณ เมื่อต่างดูแลความปลอดภัยจากโรค ความวุ่นวาย เกรงจะติดโรคก็น้อยลง ครับพูดถึงโรคโควิด แถบเมืองผมโรคเพิ่มขึ้นคงหลังจาก Thanksgiving นั่งทานข้าวกัน ใกล้กัน ไม่ป้องกัน ครับมากคนมีผลบวก ไม่รู้ตัว โรคมีอุปนิสัยอยู่อย่าง อยากแพร่กระจายไปอยู่กับคนใหม่ ร่างกายยังเฟรส

ครับลงไปที่รถจุดปลายทางไกรเซอร์ ครับหาที่จอดไม่นานนัก ถ้ารังเกียจจอดรถไกล แล้วเดิน ไม่ตรงกับอุปนิสัย ปัญหาย่อมมี ส่วนตัวผมไม่เคยรังเกียจจอดไกล ทัศนคติผมพัฒนาเป็นความชอบพอมานานแล้ว “เออดีเหมือนกัน เดินไกลหน่อย ได้ออกกำลังขา” เผอิญเหลือบดูต้นไม้ ยืนสงบมากต้น เป็นประเภทเมเปิ้ล ใบแฉกใหญ่ ทุกต้นมีสีเหลืองทั้งต้น มีบ้างใบสีแดงทั้งต้น สวยงามเวลาลมพัดปลิว แปลกแท้ใบไม้ร่วงเต็มถนน มองดูไม่รกตา ผิดกับขับรถ ผ่านพวกไม่มีบ้าน กางเต้นท์นอน แม้แต่รถตู้แบบนอน ดูทั่วไปขยะเยอะ ความรู้สึกขยะคือของใช้ เสื้อผ้า แม้แต่ซากชิ้นส่วนรถจักรยานดูแล้วเป็นขยะ แต่ดูใบไม้เต็มถนน ความรู้สึกไม่รังเกียจ