ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 18 พฤษภาคม 2562

ช่วงหน้าหนาวและฝนหนาเม็ด ผมอดสารภาพหยุดเดินเป็นเดือน ไม่ได้อายุมากแล้วขี้เกียจเหมือนหลายคนคิดและค่อนแคะ ยอมรับเป็นคนขี้หนาว เวลานอนผ้าห่ม 3 ผืน ใส่เสื้อสองตัวบ่อยครั้งใส่หมวกผ้ายืดแบบถัก วันไหนผมลืมปิดหน้าต่างห้องน้ำ ครับความหนาวฝังรากในห้องผม แปลกแท้เวลาค่ำมืดอากาศพัดจากทะเลเข้าหน้าต่างผม ทำไม่จึงหนาวกว่ากลางวัน ทุกวันแม่บ้านจะเข้ามาห้องนอนและห้องน้ำผม ห้องส่วนตัว จะบ่นบ่อยนอนได้อย่างไร อากาศไม่ถ่ายเท และปิดประตูนอนด้วย ที่ไอบ่อย บ่นไม่ค่อยสบาย เพราะหายใจเอาอากาศที่ใช้แล้วเข้าไปวนเวียนภายในปอด หรือหายใจเอาความเหม็นของตัวเอง เงียบไม่โต้ตอบ ความสงบบังเกิด ปกติผมจะเดินบ่อย อย่างน้อยอาทิตย์ละวัน จะเดินจนไปถึงช็อปปิ้งของเมือง ผ่านสถานีรถไฟ พอไปถึงช็อปปิ้งจะแวะร้านหนังสือบ้าง ภายในร้านมีร้านกาแฟสตาร์บัคส์ ถือวิสาสะหยิบหนังสือชอบ สั่งกาแฟถ้วย ครับนั่งได้นาน ในอเมริการ้านกาแฟความคิดแตกต่างกับร้านกาแฟในไทย ในอเมริกานั่งนานก็ไม่สนใจกัน แต่ในไทยที่จำกัด ถ้าจะนั่งคุยนาน เล่นโทรศัพท์ หรือ เอาคอมพิวเตอร์ไปนั่งทำงานเหมือนเด็กๆ มหาวิทยาลัยในอเมริกา ชอบเอางานไปนั่งทำในร้านกาแฟ ครับยอมรับร้านกาแฟนอกจากจะเพลิดเพลินกับงานบ้าน ยังได้มีโอกาสคุย เด็กผู้หญิงทำงานด้วย คุยด้วย สายตาจับต้องบรรยากาศ เหลือเชื่อ มีความเข้าใจหลายสิ่งหลายอย่างในเวลาเดียวกัน ทางความเป็นจริง ตา หู จมูก ปาก แม้แต่สติปัญญาสมองฝ่ายขวาของผู้หญิงทรงประสิทธิภาพ เป็นหลายเท่ากว่าของผู้ชาย

ครับร้านกาแฟที่มหาวิทยาลัยยูซีเบิร์คเล่ย์ เด็กๆ ชอบเอาคอมพิวเตอร์มานั่งทำงาน เคยมีปัญหาระหว่างนั่งทำงานมีโจรเดินมา คว้าคอมพิวเตอร์ วิ่งหนีต่อหน้า ครับเกิดสองครั้งแล้ว ผมไม่ทราบว่าจับตัวคนร้ายได้หรือเปล่า

ร้านกาแฟสตาร์บัคส์ร้านอยู่หัวมุมช็อปปิ้ง มีเก้าอี้นั่งด้านนอกริมร้านหลายโต๊ะ มีต้นไม้ และเงาตึกร่มเย็นตลอดเวลา คนเดินผ่านตลอด เพราะติดกับสถานีรถไฟฟ้า ข้างๆร้านมีร้านธุรกิจ แม้แต่ร้านโกรเซอรี่ มีร้านทีโมบิลล์ ร้านผลไม้ปั่น และโดนัท

ความเจริญทางจิตใจของคน บรรยากาศที่ผมบอกเล่า มีส่วนสำคัญต่อเติมชีวิตให้ได้ยิ้ม หัวเราะ หรือระบายความไม่ชอบพอออก ครับเรื่องนั่งนานที่นี่ส่วนมากไม่ว่ากัน ถึงโต๊ะและเก้าอี้จะเต็ม แต่กาแฟ แม้แต่แซนวิช เดินกัดกินได้ ความรู้สึกเป็นอีกบรรยากาศหนึ่ง

นั่งนานร้านกาแฟ อดคิดถึงเมืองไทยไม่ได้ กาแฟเย็นแก้ว ขนมถั่วตัดวางในโหลชิ้นหนึ่ง ไทยรัฐนั่งอ่านฟรี กลายเป็นพฤติกรรมของผมตอนอยู่เมืองไทย ถ้าตอนเช้ากาแฟร้อนแก้ว ปาท่องโก๋ หนังสือพิมพ์

ภายในร้านหนังสือ โอ่โถง มีแอร์หลายคนชอบห้องน้ำ สะอาด ผมเคยแวะแผนกเด็ก ตอนช่วงหลานอยู่ด้วย เคยมีบ้างแวะแผนกเด็ก เมื่อหลานกลับบ้านตอนโรงเรียนเปิด เคยพลิกหนังสือเด็กประเภทความรู้ เพื่อเอาไว้สอนหลานๆ ตอนหลานมาอยู่ด้วย อดคิดตาและยายเป็นอย่างนี้เอง คิดถึงหลาน หลายคนบอกว่าหลง

บ่อยครั้งชอบแวะร้านโกรเซอรี่ “เซฟเวย์” ทุกวันศุกร์ ที่นี่จะมีอาหารสำเร็จรูป อย่างไก่ทอด 8 ชิ้น ราคา 5 เหรียญ วันปกติราคา 7-8 เหรียญ ครับไม่กินบ่อย เมียบอกว่าของทอด อายุมาก น้ำมันที่ทอดบางครั้งเก่า สารพัดโรคภัยอาจเกิดขึ้นได้ กลายเป็นต้นตอของมากโรค “เยส” ผมตอบ ความคิดคล้อยตาม เมื่อเป็นเรื่องราวจากคำบอกเล่า ศาสนาเน้น ฟัง รู้จักคิด อย่าเชื่อเสียทีเดียว เมื่อพิจารณาด้วยเหตุผล และปัญญา ค่อยร้องอ๋อ ผมหมายถึงเห็นสอดคล้อง ก็สามารถเชื่อได้ ครับแนวความคิดเรื่องความเชื่อ ถือได้ว่าศาสนามีความคิดก้าวหน้า ทุกวันอังคาร โฆษณาร้านขายประเภทอาหารจะออก บางอย่างราคาลด จนความรู้สึกต้องใช้เงิน อย่างเซฟเวย์ กุ้งขนาด 21-25 ราคาปอนด์ละ 4.99 แต่ต้องซื้ออย่างน้อย 2 ปอนด์ และต้องเป็นสมาชิก อาทิตย์ก่อนผมซื้อ อะโวคาโด้ ลูกละ 50 เซ็นต์ มา 6 ลูก เลือกคละสุกทานได้เลย และบางลูกปีบดูยังต้องการเวลาสุกอีกวันสองวัน ครับเวลาเช้าผมชอบทานซีเรียล ใส่ถั่ววอลนัทและอโวคาโด้ ใส่นมถั่วหยอดน้ำผึ้งครับอยู่ได้นานชั่วโมง ถ้าท้องยังบอกว่าต้องการอีก จะหยิบเค้กปอนด์ มีขายทั่วไปอีกชิ้น และอโวคาโด้ กลางวันเอาแต่เนื้อบี้ให้ละเอียดใส่เกลือ น้ำมะนาว พริกนิดหนึ่ง หลายคนชอบหั่นหัวหอมใส่ เอา Corn Chips จิ้ม ครับอร่อย ถ้าไม่เคยลองดู ง่าย ถูก เป็นของสุขภาพ

สายแล้วเดินกลับบ้าน ผ่านสถานีรถไฟฟ้า วันธรรมดารถจอดเยอะ ตอนสร้างใหม่ๆ คนมาใช้รถไฟฟ้านำรถมาจอด ตกเย็นกลับจากงาน ค่อยมาเอารถ ตอนรถไฟฟ้าเปิดบริการใหม่ๆ จอดรถฟรี พอนานเดือน นานปี ก็คิดค่าจอดวันละเหรียญครับ การทำมาหากิน ธุรกิจจะเป็นของคนธรรมดา หรือบริการจากรัฐ ค่าใช้จ่ายย่อมเพิ่มตลอดเวลา ยิ่งช่วงนี้ ค่าแรงงานขั้นต่ำ 15 เหรียญ และยูเนี่ยนรถไฟฟ้าเคยสไตร้ค ตั้งแต่รถเปิดบริการสไตร้คมาเกินหนึ่งครั้ง เหตุของการสไตร้ค คือ ขอเงินเพิ่ม และสวัสดิการ ครับรถไฟฟ้าเริ่มต้นเมืองที่รถไฟฟ้าผ่าน ภาษีขายของจะหักให้รถไฟฟ้าด้วย เงินก็ยังหักสนับสนุนรถไฟฟ้า ผมคล้อยตามว่าจำเป็น

ผมแวะเดินเข้าไปที่แผนก เติมคาร์ดนั่งรถ ใช้ได้ทั้งรถไฟฟ้า รถประจำทางของผู้สูงอายุ แตกต่างกับค่าเก็บของคนหนุ่มสาว คนสูงอายุราคาจะถูกกว่า คงจะเหมือนราคาเด็กย่อมถูกกว่า ครับระบบอเมริกา แม้แต่รัฐฮาวาย ลูกชายผมตอนเรียนปริญญาเอก เช่าบ้านอยู่นอกมหาวิทยาลัย ก็มีบัตรของเด็กนักเรียน

ครับสวัสดิการของรัฐของประเทศย่อมคำนึงถึง วัยเกษียณหน้าที่เด็ก แม้แต่พิการรายได้น้อย ถ้าเกษียณรายได้หาเพิ่มโดยปกติย่อมไม่มี เงินได้ตายตัวจากรัฐค่าใช้จ่ายประจำเดือนเยอะ อย่างค่าประกันสุขภาพ ถ้าเกิดเจ็บป่วยก็อาจต้องจ่าย ควักกระเป๋าเพิ่ม ค่าประกันบ้านประกันรถ ถ้าเอาบ้านและรถประกันที่เดียวกัน จะได้รับการลดหย่อน ค่าน้ำ ค่าไฟ แม่บ้านผมมีต้นไม้เยอะ ก็ต้องลดน้ำทุกวัน ค่าไฟช่วงหนาวเปิดฮีตเตอร์เดือนละเกือบ 200 เมียบอกให้พยายามถ้าหนาวนิดก็อย่าเปิด ไฟไม่จำเป็นอย่าเปิดทิ้ง

ผมออกจากสถานีรถไฟฟ้าข้ามถนนผ่านเสาอัตโนมัติ ไฟทางข้ามกระพริบบอกให้คนขับรถรู้ คนกำลังจะข้าม หยุดจ้า ผ่านบ้านคน เมืองผมอยู่อาศัย คนส่วนมากจะดูแลบ้าน บ้านทาสีดูสะอาด บ้านที่ปล่อยให้สีลอกไม่เห็น แต่ละบ้านจะมีต้นไม้แตกต่าง บางบ้านมีมะนาวลูกดกเหลืองเต็มต้น บางบ้านมีส้มและช่วงนี้ส้มหวาน ผมชอบซื้อส้มทาน หวานและชื่นใจ หน้าเพอซิม่อน บางบ้านมีลูกดกเหลือง

แปลกนะขอรับ คนฝรั่งชอบปล่อยให้ส้ม มะนาว และผลไม้ แม้แต่แอปเปิ้ลสุกคาต้น ผมอดเดาถ้าปล่อยคาต้นดูเมื่อไหร่สวยงาม ครับคนปล่อยบอกว่าความงามจะเห็นและสัมผัส สดชื่นทุกวัน หลังบ้านผมมีมะนาว ลูกเต็มต้นเหลือง ลูกโต พอหลานมาอีกไม่นานชอบเก็บมาให้ยายบีบผสมน้ำผึ้งใส่เกลือนิด ยายดื่มทุกวัน หลานขอใส่น้ำแข็งอร่อยชื่นใจครับยาย รสเปรี้ยว หวานและเย็น