ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 1 มิถุนายน 2556

อาทิตย์ผ่านมา วันแพททริก เป็นวันสีเขียวของชาวไอริส ตามร้านแผนก เค้กและคุ๊กกี้ จะตกแต่งหน้าด้วยครีม และไอซิ่งสีเขียว มองดูน้ำลายสอ เพราะปกติชอบของหวานทุกชนิด ยิ่งหวานมัน ด้วยอุปกรณ์ส่วนผสม ยิ่งอร่อยถูกปาก วันนี้ลงทุน 2.25 เหรียญ สำหรับมื้อกลางวัน ครบสูตร "คอนบี๊ฟ มากับกะหล่ำต้มเปื่อย มันหัวกลมๆ มาจากไอดาโฮ่ ไอดาโฮ่เป็นรัฐอยู่ติดทางขวามือรัฐออริกอน จากโฆษณาบอกว่ามันรสอร่อยที่สุด จะปลูกที่ไหนๆ รสสู้ที่นี่ไม่ได้ บอกว่าที่นี่อากาศ ดินร่วนทราย ครับถึงไม่บังคับให้เชื่อ ก็ยอมรับผลไม้ ผัก ยี่ห้อเดียวกันแต่รสหวานกรอบ ให้ประโยชน์ต่อสุขภาพย่อมต่าง ยิ่งการปรุงอาหารและตกแต่งสรุปว่าต่างกันขาด ตามฝีมือ น้ำแอปเปิ้ล ขนมปังและเนยเทียม นมพร่องมันเนยหนึ่งกล่องครึ่งไพท์ (Half Pint) มากับมื้อกลางวัน

คำว่านมพร่อง ไขมันจะมี 1 หรือ 2 เปอร์เซ็นต์ คนที่ชอบพูดว่าการดูแลตัวเองจำเป็น ไม่ใช่ว่ารอจนเหตุการณ์ร้ายๆ เกิด จึงเริ่มดูแล แต่คนส่วนมากไม่นิยม ชอบนมแบบครบสูตร ไขมันมากับนมเท่าไหร่ เอาเท่านั้น และมีบางคนยังเติม ช็อกโกแลตกับนม หรือน้ำผึ้ง บอกว่านมไม่พร่อง อร่อยกว่า และยิ่งประโยชน์ดูแลกระดูก โดยเฉพาะเยาว์วัย ทำให้กระดูกแข็งแรง สูงใหญ่ และบอกว่า ไม่ใช่แต่พัฒนาแต่ตัวยังขยายความเจริญของสมอง ที่เรียกว่าปัญญาด้วย

หลายคนอ่านบทความผม สงสัยตามที่บอกอาหารราคาถูก และเต็มบริบูรณ์ด้วยคุณภาพ จะเป็นไปได้อย่างไร คุยเสียมากกว่า ครับไม่โม้ อาหารที่เสิร์ฟศูนย์กลางของผู้สูงอายุได้รับการบริจาคจากร้านในเมืองลิโวเนีย ก่อนมื้อกลางวัน จะมีคนลากที่ใส่อาหาร ควบคุมความร้อนและคุณภาพ มาส่ง เจ้าของร้านอาหารที่บริจาค พบหนทางเมตตาทำบุญกุศล สร้างชีวิตดีๆ เป็นแบบอย่าง ลูกหลาน แม้แต่จะอยู่ในครัว ปรุงอาหารดีๆ ขายลูกค้า เพียงแต่ทำเพิ่ม เพื่อคนอีก 30-40 หรือมากกว่านั้น ถึงจะสิ้นเปลืองก็ไม่เท่าไหร่ เพียงแต่กำไรลดลงอาทิตย์ละครั้ง แต่สิ่งที่เพิ่มคือคุณความดี เพราะนิสัยเมตตา กำไรความสุข เพิ่มพูน ทับถมจะอยู่กับเราตลอดไป

เหมือนกับคนไทย จะเป็นเจ้าของร้านหรือไม่ นำอาหารถวายเพลที่วัดทุกอาทิตย์ครับชีวิตคิดสิ่งดีๆ ทำสิ่งดี และมันเป็นสิ่งแน่นอน จะฉายแสงออกจากหน้า และผิวพรรณที่เรียกว่าแสงของบุญกุศล คุณอาจจะไม่รู้ บุญกุศลเดินมาหาเราเสมอ เพียงคิดดีๆ และทำสิ่งดีงาม ความดีที่อยู่กับตัวเรา คนจะแย่ง ขโมยแม้แต่เดินคนเดียวยามวิกาล มีคนเอามีดจี้ คนถูกจี้ ข้าไม่มีเงิน โจรก็ไม่ต้องการอยู่แล้ว แล้วมาขู่เข็ญทำไม ข้าต้องการคุณงามความดีจากตัวท่าน ให้ได้ไหมล่ะ เพราะชีวิตโจรอย่างข้าอยากได้ทุกอย่างสำเร็จรูปที่คนอื่นเขาทำ

เวลาล่วงมานาน ตอนวัยหนุ่ม ทำงานมีเงินเดือนเป็นของตัวเอง ถึงเงินเดือนจะไม่มากจบมหาวิทยาลัย แค่ 900 บาท ช่วงโน้นคนขาดความรู้ขายแรงงานได้ 450 บาท ก็มากโข จะร้องโอดครวญน้อยไปย่อมไม่ได้ เดี๋ยวนี้ยังดีขั้นต่ำขายแรงงาน 300 ต่อวัน จบมหาวิทยาลัย 15,000 ได้กันทุกคนหรือไม่ ผมไม่เกี่ยว ต่อสู้ร้องโวยเอาเอง ตอนโน้นวิ่งตามปากคนอาหารถูกอร่อย จะดั้นด้นไปทาน ไม่รู้อะไรเสียเวลา คงจะเป็นเพราะนิสัยได้รับการปลูกฝังตามเสียงเล่าลือ คงเหมือนคนสมัยนี้ติดวัตถุตามความนิยม

ชอบก๋วยเตี๋ยว ลือกันว่าก๋วยเตี๋ยวเรือรังสิต อร่อย ถูก พยายามบังคับตัวเองไป ก๋วยเตี๋ยวเนื้อดงมูลเหล็ก อร่อยฉิบก็ไปตามข่าวด้วย ก๋วยเตี๋ยวเรือย้ายตัวมาใกล้คลองที่คลองอนุสาวรีย์ ไปแล้วไม่กล้าร่วมวง น้ำสกปรก มองเห็น ถุง จานโฟมลอย น้ำดำ ทางเดินกลัวล้มตกคูน้ำเหม็น มองดูใต้ถุนโต๊ะคนกิน กระดาษเช็ดปาก เส้น บางครั้งมีกระดูกที่ต้มน้ำซุป และกลิ่นเหม็น เลยสัญญากับตัว จะไม่ไปคลุกคลีร่วมวงด้วย

เดี๋ยวนี้ไปเมืองไทย ยังสนใจ ข้าวขาหมูอร่อย ข้าวมันไก่ แต่หลายครั้งยังไม่กล้า เคยไปร้านจันทร์เพ็ญ ร้านใหญ่ ข้าวมันไก่ก็อร่อยสุดๆ แล้ว นึกถึงไก่ย่างสนามมวย ต้มจับฉ่าย การไปหาของกินตามคำเล่าลือ ยังชอบฟังการแสวงหาของกิน ต้องเดินทางไกล รถติดอาศัยรถคนอื่น เสียค่าน้ำมันเยอะ หมดหลายลิตร เวลาหมดไปกับคำเล่าลือ แต่มากที่คนไทยฉลาดนำอาหารจานอร่อยมาเปิด ฝึกจนฝีมือเนียนคนกินติด บอกกับตัวเองอาหารที่นี่อร่อย สะอาด และราคาแข่งขัน เงินย่อมไม่พร่องกระเป๋า ยิ่งแข่งขันกันให้บริการ คนนั่งกินยิ้ม เดินมาเติมน้ำ จานว่างไม่ปล่อยเป็นจานประดับโต๊ะ เก็บระหว่างกินแวะมาถามขาดอะไรไหมครับ ถ้าจะขอเพิ่มเนื้อ และเส้น คนถามยิ้มบนหน้าจะบากหน้าไปถามเจ้านาย แต่ผมไม่สัญญาว่าจะตอบรับหรือเปล่า

พูดถึงน้ำมัน น้ำมันราคาขึ้นมาก คำว่าน้ำมัน จะน้ำมันรถ น้ำมันผัด ขาดตลาดทั้งนั้น เคยคุยกับก๊วนเราสไตร์ไม่ยอมใช้ ไม่ตกเป็นเบี้ยล่าง ถึงไม่สามารถชนะ แต่ก็เป็นการต่อรอง คราวหน้าจะเอาเปรียบอีก จะได้หยุดคิดก่อน ไม่ใช่ทำได้หมูๆ แต่สุดท้ายก็ต้องเออออย่อมจ่ายราคาในท้องตลาด เพราะชีวิต ติดกับความสะดวกสบาย ตามสังคม นายทุนและคนอภิสิทธิ์ชน เจ้าของถังน้ำมันประกาศ มรสุมหนักมากเรือบรรทุกน้ำมัน ที่จะมาบริการคนไทยล่าช้า เรือได้รับความเสียหาย เรือเอียงน้ำมันทะลัก ออกนอกเรือ ผมขอโทษต้องประกาศ ปัญหาน้ำมันเกิดขึ้น และน้ำมันที่เก็บไว้ใช้จ่ายยามฉุกเฉิน ต้องนำออกมาใช้ เสียใจ และขอโทษ ต้องขึ้นราคา การขึ้นราคาคือการสร้างความสมดุลย์ ระหว่างน้ำมันที่มีน้อยกับผู้บริโภค และอีกอย่างที่ต้องขึ้นราคา คนบริโภคจะคล้อยตามและเข้าใจตามความคิดผมหรือเปล่า เมื่อรู้ว่าราคาแพง พวกเราต้องช่วยกันดูแล ตัดความฟุ่มเฟือย ไม่ตามนิสัยที่ปล่อยละเลย ตามใจตัวเอง เห็นไหมครับผมไม่ฉวยโอกาส เอาเปรียบพวกคุณ ยังบอกกล่าว ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าเติมน้ำมัน แต่ถ้าเติมเต็มถังจะดีกว่าเติมน้อย จะเสียเวลาหยุดเติม และข้อคิดใช้เงินสดดีกว่าใช้เครดิตคาร์ด เพราะเครดิตคาร์ดจะสูบเงินแกลลอนละ 10 เซนต์ ผมไม่แน่ใจเมืองไทย แต่ประเทศไทยที่ผมเติบโต ผมรู้ถึงทัศนคตินายทุน อะไรที่สามารถเพิ่มรายได้ และถูกต้องกฎหมายชอบมาก แม้แต่ผิดกฎหมายก็ยังทำ แก้ไขทีหลังง่ายกว่า

ครับอ่านเรื่อง "คอนบี๊ฟ" หลายคนไม่เคยลิ้มรส มากคนเคย สำหรับผมปีละ 3-4 ครั้ง จะตามใจตัวเอง ช่วงหน้าของการกิน ราคาจะไม่แพง ล่วงเวลาคนนิยม ราคาย่อมแพง ผมซื้อถุงหนึ่งไม่มากปอนด์ ภายในถุงจะมีเครื่องปรุงรสครบถ้วน เพียงเปิดน้ำใส่หม้อ น้ำคำนวณท่วมเหนือให้เนื้อได้หายใจ ได้ทำให้ตัวเองเปื่อยทั้งชิ้น เอาเนื้อใส่หม้อ ฉีกซองเครื่อง หลายชั่วโมง กลิ่นคลุ้งบ้าน น้ำลายสอ ใช้ส้อมจิ้มที่เนื้อ หยิบมีด ค่อยตัด เป่า เย็นกินดู นุ่มลิ้นและฟัน รสเค็มนำ คำพูดอร่อยเนื้อกำลังดี เอาหัวกะหล่ำตัด 6 ส่วน ใส่ลงในหม้อ พออ่อนนุ่มปิดไฟ ปิดฝา

เวลากิน นำเนื้อออกใส่ถ้วยใหญ่ วางบนเขียง สไลด์ไม่หนามาก ฝรั่งกินราดครีมบางๆ จิ้มมัสตาร์ด แต่ลิ้นคนไทยกับน้ำพริก พูดแล้วแซ่บ ถ้าจะให้อร่อยแบบสมบูรณ์ ไวน์คาร์เบอร์เนย์สีแดง บ่มมาหลายปี คนชำนาญบอกว่าไวน์แดงกับเนื้อ ความสมานฉันท์เป็นหนึ่งเดียว

กินหลายวันไม่หมด ภรรยานำมาฉีกเป็นเส้นเล็กยาว เปิดกระทะ ใส่น้ำมัน ตัดหอมแดง โยนเนื้อ ใส่ซีอิ้วขาว น้ำตาล คั่ว หมั่นคน เผลอเดี๋ยวเดียวกรอบ ปิดไฟ เก็บไว้นาน หลายคนแพ้ใจตัวเอง บิข้าวเหนียว ใส่ปากตักเนื้อร่วม คำพูดที่ออกจากปากหลายอย่างสามารถปรับปรุงเปลี่ยนรูปร่างเป็นอาหารแตกต่าง