ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
โรงเรียนของแม่ ตอนที่ 33

ช่วงปลายปี ครอบครัวอยู่ครบหน้า ลูกชายจากฮาวาย ผมกับเมียจากเบย์เอเรีย พบกันที่บ้านลูก รัฐมิชิแกนความอบอุ่นเกิดกับใจ ลูกหลานพร้อมหน้า ทุกคนต่างมีชีวิตดูแลตัวเองได้ สามารถพึ่งพา ให้คำปรึกษาแก่กัน มากครอบครัว แตกแยก พ่อแม่อยู่ด้วยกันทะเลาะทำร้ายต่อกัน และมีมากพ่อแม่แยกกัน ปล่อยให้ลูกเติบโต โดยขาดความอบอุ่น รับรู้ความเอาเปรียบเด็กๆ มากเปอร์เซ็นต์ หาทางช่วยตนเอง ความผูกพันระหว่างครอบครัว ถึงจะยังมีอยู่ก็เหมือนยางหนังสติ๊กรัดของโต ต้องยืดยาว พอนานวันยางถูกแกะออกจะยืด หมดความกระชับ หมดคุณค่า คงเหมือนครอบครัว พ่อแม่แยก เดี๋ยวนี้เด็กเกิดจากแม่โดยไม่มีพ่อมากมาย มันย่อมเป็นปัญหาของสังคม

ก่อนปีใหม่ ครอบครัวอยากชวนกันไป แคนาดารัฐโทรอนโต้ เป็นเมืองน่าเที่ยว คนกะเหรี่ยงเยอะ อาหารมากประเภท ตามพื้นเพของคน ตึกสูงทรงกลม รูปร่างคอด เบี้ยว ย่อมมีชื่อในยุคปัจจุบัน ครับมิชิแกน(อเมริกา) เพียงขับรถข้ามสะพาน แอมบาสเดอร์ก็ถึงแคนาดาแล้ว ขับต่ำหรือสูงกว่าสี่ชั่วโมงเล็กน้อยก็ถึงโทรอนโต้ สะพานนี้เอกชนเป็นเจ้าของเหมือนกับโกลเด้นเกตของเมืองซานฟรานซิสโก เก็บเงินมามากปี รถเพิ่ม ย่อมร่ำรวยเมื่อสะพานเป็นหัวใจของรถและธุรกิจ จะเล่นตัวขึ้นราคาบ้างย่อมทำได้ เจ้าของธุรกิจเกี่ยวกับตึก ที่ดินอีกมากมายผมขับรถเข้าเมืองดีทรอย เห็นตึกสูงมากห้อง ก่อสร้างด้วยอิฐ ปล่อยร้าง คนบอกเล่าเจ้าของเดียวกับสะพาน ตอนโน้นรุ่ง คนเช่ารายได้ต่ำ ครับอยู่กันแออัด ห้องย่อมเสื่อมโทรม ฝาถูกเขียน ตอกแขวน พอธุรกิจดีทรอยฟุ๊บ ย่อมติดค้างค่าเช่าพอถึงวันนี้ปล่อยร้าง คนมีเงินคิดเสมอ ถึงจะรักเงินแต่เงินที่ได้ ทำให้ปวดหัว ทางเลือกเลิกติดต่อ ตัดขาด ยอมหมดรายได้

ตอนนี้ เมืองดีทรอย (Detroit) กำลังเริ่มพัฒนาตัวเอง หลายปีมาเมืองเศรษฐกิจตกต่ำ คนย้ายออกจากเมือง คนย้ายออกคือคนที่ทำมาหากิน สร้างรายได้จุนเจือเมือง เมื่อคนทำรายได้ออก เมืองก็ย่อมต้องถึงจุดที่เรียกว่าล้มละลาย(Bank Ruptcy) จึงเห็นว่าตึกมากมาย ปล่อยรกร้างไม่มีคนอยู่อาศัย

ปัจจุบัน เมืองกำลังเริ่มพัฒนา คนหนุ่มสาวมีการศึกษา ชอบต่อสู้ คนพวกนี้สามารถทำให้เมืองเคยทรุดโทรมกลับมามีสภาพดี

ผมหยิบพาสปอร์ต เปิดดู ขาดอายุมาเดือนกว่า ทิศทางจะไปแคนาดาเปลี่ยน ลูกๆ เลยตัดสินใจไปตะวันตก คือชิคาโก้แทน ครับการทำพาสปอร์ตในอเมริกาก็ต้องอาศัยเวลาเหมือนกัน ต้องการเร็ว 2-3 อาทิตย์ ต้องจ่าย 170 เหรียญ 4-6 อาทิตย์จ่าย 110 เหรียญ ศูนย์กลางอยู่ฟิลาเดลเฟีย (Philadelphia)

การไปชิคาโก้ สะดวกสบาย ขับรถขึ้นไปฟรีเวย์ 94 ตะวันตก สูงกว่าสี่ชั่วโมงเล็กน้อย ขับมาสองชั่วโมงกว่า ก็ต้องหยุดพัก เติมน้ำมันรถ หลานๆ ต้องเข้าห้องน้ำ หิว ครับเวลาหลานคนเล็กปวดฉี่จะยังทำตัวเหมือนผู้ใหญ่ อดกลั้น แต่เด็กอาจไหลออกมา ครับบ่อยที่ต้องอาศัยกระป๋องเป็นตัวช่วย

การเดินทางไกล ระหว่างทางทุกที่จะเหมือนกันบนทางด่วนจะบอกสถานที่ควรแวะ จะมีมากสิ่งในความจำเป็น แก๊ส ห้องน้ำ อาหารตั้งรวมเป็นกระจุกเดียวกัน อาหารจะเป็นประเภทซื้อง่าย ทำเร็ว ราคาไม่แพง สะดวกต่อการกิน ร้านอาหารเดียวกันอยู่ติดกัน เคยมีคนสงสัย แย่งลูกค้ากันไหม ครับลูกค้าแต่ละคนมีความชอบพอแตกต่าง ครับการแข่งขันปัจจุบัน คือการให้บริการ คุณภาพ และปริมาณอาหาร และจะคำนึงถึงราคา เรื่องแย่งลูกค้า ถกเถียงชกต่อย เหมือนพวกหลุดโลกคงไม่มี

ชีวิตผม ไม่เคยรังเกียจอาหารประเภทแฮมเบอร์เกอร์ หรือฮอทดอก แม้แต่หนึ่งในแปดส่วน ของพิซซ่า

ชีวิตก็ชอบพอแล้ว เดือนละครั้งพยายยามไปร้านเคนตั๊กกี้ วันอังคาร ไก่ขาและน่อง สองชิ้น $1.49 พูดภาษาไก่ ขาเดียว แบ่งสองชิ้น คนไทยความรู้สึกชอบปีก ชอบขา เวลาทอดมากกว่าหน้าอก ผมเอาเอาความรู้สึกเป็นเกณฑ์ ปีกไก่เป็นที่รวมสาร เนื้อน้อย หนังเยอะ ชอบแทะ เคยยอมรับว่าลงตัว ก่อนโน้นปีกไก่ราคาถูก ยิ่งตับไก่ กึ๋น เดี๋ยวนี้คนเฮโลชอบกิน ราคาเลยขยับตัวล้ำหน้าอย่างอื่น แพงกว่าหน้าอกเสียอีก ยิ่งคนดูกีฬาบอล เท้าพาดโต๊ะมีจานปีกไก่ ,ขาไก่, เบียร์เย็น ลงตัว

เหมือนตับวัว เป็นอาหารขึ้นภัตตาคาร ราคาแพง หั่นหนาหน่อย ผสมเกลือ ถ้ากะเหรี่ยงโรยผงอร่อย ตบกระเทียม พริกไทย เหยาะน้ำปลา หรือซีอิ้วขาว คลุกไว้สักพัก หลายคนขาดรสเผ็ดไม่ได้ ก็เทพริกลงไปด้วย ทอดไฟอ่อนๆ แค่นี้พ่อบ้านก็ไม่สามารถหาข้อตำหนิแม่บ้านได้ บริการขนาดนี้ ยกเว้นประเภทจิตไม่ปกติ มองการบริการของลูกเมียไม่เคยมีอะไรสมบูรณ์ นอกจากบริการจากคนนอกประตูบ้าน

ฝรั่งจะทอดไปกับหอมขาว ตัดกินเฉยๆ มีไวน์แกล้ม ฝั่งเวลาทอดจะคลุกแป้งนัยว่าไม่ติดกระทะ และเนื้อนุ่ม

หลายคนเคยถามผม อาชีพคุ๊กอาหารหรือไง ครับเคยคุ๊กอาหารขาย แต่ไม่นานหรอกเดี๋ยวนี้ยังชอบคุ๊กอาการให้เมียและลูก

ความรู้สึกในสมองคล้ายกับสมาธิ ความคิดหนึ่งเดียวปรุงอาหาร

พอพูดเรื่องสมาธิ เป็นเรื่องฮิต ถ้าจะถามเคยนั่งสมาธิไหม ที่ทำเป็นเรื่องถูกวิธี ใส่เสื้อผ้าไม่คับ ไม่หลวม มีเวลา เลือกสถานที่และเวลาสงบนั่งสมาธิ มือขวาทับซ้าย หลังตรง หลับตา ใจหมดความคิดต่างๆ คำตอบส่ายหน้ายิ้มแหย ทำตามระบบปฏิบัติ บ่อเคย ความคิดเข้าข้างตัวเอง ภาระต่างๆในหน้าที่ ทำสวน อ่านหนังสือ ปรุงอาหารแม้แต่ยืนคุย ฟัง ต่อเติมชีวิตของความคิด มีสิ่งเดียวคือสิ่งที่กำลังทำ ความคิดมันคือสมาธิ ไม่เผลอใจไประลึกในสิ่งอบาย ทำให้เกิดความอยาก

มาถึงบ้าน หาแหล่งเติมน้ำมัน ครับราคาที่แถวบ้าน ราคาแกลลอนด์ละ 2.49 เหรียญ สองวันตั้งใจไปตลาดจีน เมืองโอ๊คแลนด์ ขับขึ้น ฟรีเวย์ 10 ไมล์ อาจเกินหรือต่ำสูสี แต่เลือกขับธรรมดา ถนน San Pablo ขับจากบ้านผ่านเมืองเบิร์คเล่ย์ ถึงโอ๊คแลนด์ ถนนบางช่วงเมืองโอ๊คแลนด์ คนไม่มีบ้านเริ่มหนาตา มีสาวนุ่งสั้น ยืนตามมุมขับรถผ่าน ชะลอ เสียงถามอยากมีความสุขด้วยกันไหม ผมยิ้ม ไม่มีอะไรออกจากปาก ใจคิดวัยผมถึงไฟจะมอดจะคุ๊บ้าง ก็ขึ้นกับปัจจัยและเวลา ไม่มัวแส่หาโรคภัย หาโรคเอดส์ใส่ตัว คนเป็นโรคนี้พระทานว่าทรมาน ผิวหนังแห้ง เกาเป็นแผลผื่น รอวันจากโลก

มองเห็นร้านเติมน้ำมัน ราคา 2.29 เลี้ยวรถจอด เดินไปจ่ายเงิน เติมเต็มครับ นิสัยส่วนตัวชอบของราคาถูก มากคุณภาพ จะยังมีในโลกหรือเปล่า ไม่สนหรอกเพียงส่ายตาหา พบปะแวะคลุกคลี ผมสรุปย่านคนรายได้น้อยสินค้ามากสิ่งราคาถูก เหตุผลเพราะค่าเช่าต่ำ ลูกค้าน้อย แต่เมืองมิชิแกน ทุกวันขับรถ ราคาน้ำมันแย่งลดราคา ราคาต่ำ 1.69 เหรียญ มองบนฟรีเวย์ ตึกสูงมากมาย คือจุดหมายปลายทางเมืองชิคาโก้ที่นี่เป็นตึกเซียร์ เป็นตึกสูงสุดของโลก แต่ปัจจุบัน กลายมาเป็นตึกสูงรอง ครับปัจจัยรอบตัวไม่มีอะไรคงที่หรอก เปลี่ยนสภาพ ท้ายสุดจะหายจากความทรงจำ ถึงจะยืนอยู่ที่เดิม แต่หมดค่าแห่งความจดจำ เหมือนคนรักกัน ตอนแรกจี๋อยากเจอหน้าทุกวัน พอถึงเวลาแต่งงาน พอนานวันความแตกต่างที่ถูกหลอมมาผุด มากคนทนไม่ได้ แยกย้ายเลิกรา ปล่อยความผิดหวังของสิ่งที่สร้างไว้เบื้องหลังและมากมายกลายเป็นภาระของสังคม

ลูกขับรถเข้าดาวน์ทาวน์ ตรงไปยังโรงแรม Fair Mont ถือเป็นโรงแรมชั้นดี การเดินทางถึงจะซับซ้อนบ้าง ถนนวันเวย์ บางตอนเส้นคู่สี่แยกห้ามยูเทิร์น แต่แผนที่ ที่ติดอยู่กับหน้าปัดรถใหม่ๆ มี หรือก็ดูได้จากโทรศัพท์ การเดินทางปัจจุบันจึงไม่หลง

ชิคาโก้ที่จอดรถคือทอง ใช้บริการที่จอดของโรงแรม คืนละ 65 เหรีญ จะใช้รถเมื่อไหร่บอกที่เคาน์เต้อร์ ไม่นานรถมาจอดรอ จะเข้าออกกี่ครั้งเวลาตอนไหน แม้แต่เวลายามวิกาล ไม่เคยได้รับตอบหน้างอ เพราะต่างมีจิตสำนึก “งานในหน้าที่”

ที่นี่ลูกเคยมาพักหลายครั้ง ลูกชอบอยู่ส่วนที่เรียก “โกลเซกชั่น” ชั้น 14 สองห้องเปิดเชื่อมกันได้ สามารถมองวิวทางใต้ จะเห็นตึกแม่น้ำ และพาร์ค ไอซ์สเก็ต (Ice Skate) กลางแจ้งคนอยากเล่นรอสองชั่วโมง ยิ่งอากาศเป็นใจย่อมรอนานขึ้น ลูกสาวจ่ายค่าอาหารเพิ่มห้องละ 55 เหรียญ จะมีอาหารบริการฟรี เช้า-กลางวัน-เย็น เป็นอาหารเบาประเภทแซนวิซ ชา กาแฟ น้ำส้ม แม้แต่ปลาแซลมอนด์ย่าง Cold และ Hot Smoke ปลาย่าง บางครั้งใส่ เคล็ปเป้อ เม็ดโตกว่าพริกไทย เขียวรสหอมเผ็ด มาในขวด มองเห็นตึกสูงมากมาย เมืองชิคาโก้ตึกสูงๆ คือที่อยู่อาศัยของคน ย่อมสะดวกต่อการมีชีวิตไปทำงาน อยู่ที่สูง อากาศวิว ย่อมเจริญใจ ถ้าถามว่าคนกรุงเทพฯ นิยมไหม อาจจะยังไม่คุ้นกับจ่ายแพง แลกกับความสะดวกสบายต่อการอยู่ในเมือง อาจจะยังไม่สบอารมณ์ต่อวิว จึงเลือกไปซื้อบ้านนอกเมืองเลือกมีรถไฟฟ้า รถไฟฟ้าจึงเป็นจุดขายนอกเหนือ ถึงจะเป็นความจำเป็นก็ตัดขาด อย่างโรงพยาบาล โรงเรียน ร้านจ่ายอาหาร คงเป็นเพราะรายได้

ชิคาโก้เป็นเมืองใหญ่ รองจากนิวยอร์ก ครับเมืองใหญ่ทุกเมือง จะมีคนจน คนรวย คนไม่ทำงานรอให้รัฐบาลช่วยเหลือ ชิคาโก้ก็เช่นกันคนจนต้องพึ่งรัฐคือคนผิวสีและแม๊กซิกัน คนพวกนี้ขาดความรู้คือพื้นฐานความสารถในการทำงาน ครับเมื่อรายได้น้อย อยู่กันเป็นกลุ่ม เด็กเติบโต ย่อมเพาะนิสัยมาชอบเรียน เมื่อเติบโตชีวิตย่อมยากที่จะขยายให้เกิดความก้าวหน้า

ชิคาโก้ เมืองคุ๊ก คนไทยที่เป็นหมอ พยาบาล เยอะ คนไทยถือว่าเป็นพวกขยันงาน

ชิคาโก้ช่วงฤดูหนาว หนาวมากหิมะตกเยอะ แต่ปีนี้หิมะตกน้อย ช่วงที่ผมไปเป็นช่วงหิมะตก แต่ไม่มีหิมะหรือธรรมชาติเมตตาต่อคนต่างถิ่น ผมตั้งใจจะไปมิวเซี่ยม ไปหาซื้อข้าวโพดคั่ว ร้าน GARRET เป็นร้านที่มีชื่อเรื่องข้าวโพดคั่ว มีสารพัดรส จะคาราเมล, เนย, ชีส และอีกหลายอย่าง ครับราคาย่อมแพง ของดีด้วยคุณภาพ จะหาราคาถูกย่อมยาก ครับผมเคยชวนเพื่อน มาเที่ยวด้วย คำตอบเชิญเถอะ ผมอยากไปเที่ยวกรุงเทพมากกว่า “เชิญ”