เช้าหรือเย็นและตลอดวัน เสียงนกร้องความรู้สึกชอบพอ สบายใจ ยิ่งช่วงปลายเดือนพฤษภาคมมีฝนพรำเป็นครั้งคราว หลังบ้านริมรั้ว ต้นไม้มากมาย มีทั้งต้นไม้ยืนต้น อย่างเร็ดวู๊ด ตรงหน้าต่างห้องนอน ต้นเฟื่องฟ้า ต้นพุ่มใหญ่ เริ่มออกดอกสวย เมื่อวานผมไปทริมกิ่งเป็นอันตรายสำหรับคนเดิน และรั้วมีต้นไม้แบบเถาโตวันโตคืน ต้องมาดูตัดเล็มตลอด ช่างตกแต่งดอกไม้หยอดคาร์ดในตู้ไปรษณีย์ ลดราคา 25 เปอร์เซ็นต์ ช่วงโควิดจะตัดกิ่งยื่นไปนอกถนน หรือตัดเล็มต้นไม้ที่รั้วคนเดิน ผมอ่าน ยิ้ม คำพูดกับตัว ดูแลเองได้

สำหรับรั้ว ผมปล่อยให้เติบโต ความเป็นระเบียบ หายจากสายตา เติบโตด้านข้าง ด้านบน เออดูก็สวยดี ครับธรรมชาติของต้นไม้ เมื่อมีฝน คนเดินผ่านชมความงามเขียวของใบ ต้นไม้ถึงจะโต้ตอบไม่ได้ แต่ได้ยินคนพูด “ชม” จิตใจภายในภาย จริงใจ ไม่เสแสร้ง ความเจริญงอกงามของกิ่งใบย่อมรับรู้

ช่วงอาทิตย์ของวัน ขับรถไปตลาด สังเกตไปวันธรรมดา คนจะไม่ยืนแถว โดยเฉพาะร้านขายของจีน ไม่ไกลจากบ้านมีร้านโกรเซอรี่จีนชื่อ 99 Ranch ใหญ่โต เคยไปวันเสาร์ คนรอแถวยาว พอไปวันธรรมดา ครับสะดวกสบาย ไม่มีแถว ช่วงนี้สินค้าประเภทมาจากต่างประเทศ อย่างของไทย ของจีน ราคาแพงขึ้น หลายคนอ้าง ช่วงโควิด สินค้าขนส่งหยุดชงัก ผมไปซื้อลูกแพร ปอนส์ละ 1.99 มา 2 ลูก แอปเปิ้ลฟูจิ 2 ลูก แวะไปแผนกอาหารตั้งใจเดินดูเฉยๆ ยังให้ความรู้สึกอยากกิน ครับพอถึงวันนี้ อายุมาก อะไรที่เคยชอบพอ กลายเป็นเฉยๆ มองเห็นที่ตู้เปิดย่าง เป็ดพะโล้ แม่บ้านเคยชอบพูด เลยเข้าแถว ซื้อเป็ดย่างครึ่งตัว ราคาประมาณ 10 เหรียญ ครับอะไรก็แพงทั้งนั้น ถ้าจะอ้างว่าซื้อเพราะแม่บ้าน ถ้าบอกคงไม่แคล้วถูกต่อว่า “เธอชอบด้วยก็ไม่ต้องอายหรอก”

ครับผม แต่งงานมานาน ความใกล้ชิด เหมือนเพื่อน ดูแล ห่วงใย ถามทุกข์สุข 2 วันมา แม่บ้านถามที่บ้านมีชีสไหม อยากทาน ทอเทียโรยชีส เหยาะใส่มะกอก เข้าเตาอบ พอชีสละลาย ครับกรอบ อร่อย

อาหารฝรั่งมากสิ่งตอนหลานมาอยู่ก็ทำบ้าง แต่ปกติหลานไม่ทาน หมู เนื้อไก่ แต่พอมาอยู่กับผม ผมทำตอนเช้า ไม่เพียงแพนเค้ก โรตี โปเตโต้ และไข่ บ่อยครั้งทำเบคอน หลานคนกลางกับคนเล็กชอบ เวลาไปสนามกอล์ฟ จะซื้อเคนตั๊กกี้ กระป๋องใหญ่ หลาน 3 คน ตา ยาย ต่างชอบ

เวลาหลานไปเมืองไทย ลูกชายจะพาหลาน 3 คน และหลานเมืองไทยอีก 2 คน เดินซื้อของกิน ตลาดริมถนน ลูกชิ้นปิ้ง หมูปิ้ง ปลาหมึกย่าง หลานไม่เคยมีประสบการณ์ “ต่างพูดเสียงเดียว อร่อย ตื่นเต้น”

ได้ของจากร้าน 99 Ranch ยืนรอแถว ครับช่วงนี้ ทุกที่จะเหมือนกัน ห้ามเอาถุงส่วนตัวไป ต้องใช้ถุงพลาสติก หรือถุงกระดาษของร้าน เกือบทุกร้านพวกถุงใส่สินค้าจะฟรี แต่ร้าน 99 Ranch ยังยึดมั่น “จะรวยก็ต้องตอดเล็กตอดน้อย” ครับถุง 10 เซ็นต์ยังต้องจ่าย

ครับยังไม่อยากกลับบ้าน หลายเดือนไม่ได้ขับรถผ่านย่านคนไร้บ้าน ปลายถนนยูนิเวอร์ซิตี้ (University) ของเมืองเบิร์คเล่ย์ ปลายถนนผ่านฟรีเวย์ 80 ปลายทางทะเลภายใน ตรงตีนถนนยูนิเวอร์ซิตี้จะมีที่ว่างเยอะ มีต้นไม้เล็กๆเป็นที่รวมของพวกเต้นท์คนไร้บ้าน ครับมากเต้นท์ เวลากลางวัน จะไม่มีคนออกมาข้างนอก คงนอนขลุกในเต้นท์ คงไม่นิยมอ่านหนังสือ ทุกที่บริเวณคนไร้บ้านรวมตัว พวกขยะจะเยอะมาก วางทิ้งเกะกะ คงไปหยิบของโดเนชั่นมา อย่างเสื้อผ้า นุ่ง สวมแล้วไม่มีที่ซัก ไปหยิบของบริจาค ถอดของเก่าวางทิ้ง กองข้างทาง สวมใส่ใหม่

ครับปัญหาของคนไร้บ้าน รัฐบาลไม่เคยเฉยเมย เหมือนพวก ส.ส. บ้านเราไม่สนใจคนยากจน แต่ที่นี่ แต่ละเมืองพยายามดูแล เขาพูดคุยกัน คนไม่มีบ้าน ไม่ชอบอยู่ในบ้านหรือห้อง ชอบเป็นอิสระ ชอบที่ไหน ที่ว่างสะดวกกับเดินไปใกล้ที่เป็นแหล่งอาหาร จะกางเต้นท์ ครับนักวิเคราะห์บอกว่า พวกเขาอาจติดยาเสพติด พิการทางความคิดบ้าง “”เพราะโดยปกติ คนทุกคนเกิดมาย่อมได้รับการอบรม มีแบบอย่าง เห็น สัมผัสได้จากครอบครัว พ่อ แม่ พี่น้อง โดยเฉพาะ แม่ รักใคร่ห่วงใยดูแล”

ครับประสบการณ์ทุกอย่างย่อมเป็นสายใยให้คนทุกคนเติบโตกับการทำมาหากิน มีครอบครัว แต่ทำไมเราจึงมีคนไร้บ้าน

ผมถือโอกาสไปจอดรถที่ริมทะเลภายใน ตรงโคนสะพาน ยื่นไกลประมาณ ¼ ไมล์ ช่วงหน้าตกปลา คนจะมาตกปลา ตกได้จะมีเขียง อ่าง ล้างทำความสะอาด พอทำปลาเสร็จ โทรไปบอกแม่บ้าน “นี่เธอ ฉันได้ปลาหลายตัว ไม่เกินจำนวนตามกฎหมายหรอก ขอบใจเธอนะ ถาม เตือน ห่วงใย เตรียม หม้อแกงได้เลย

ครับสะพานยาว ถ้าทำต่อ คงถึงเมืองซานฟรานซิสโก ที่เบย์มาเมื่อไหร่ ชอบพอ โดยปกติผมอยู่กับทะเล ตอนเรียนมหาวิทยาลัยในไทยเคยมีบ้านติดทะเลที่บางละมุง ขายเอาเงินมาใช้ หมดไปเกิน 10 ปีแล้ว เดินผ่านร้านอาหารติดทะเล มีสองร้าน อีกร้านชื่อ “โซโลม่อนกรันดี้” เคยไปทานอาหารหลายครั้งกับครอบครัว ชื่อร้านอดนึกถึงผู้นำของชาวยิวชื่อโซโลม่อน มีภรรยาชื่อ “ชีม่า” ในประวัติผศาสตร์บอกว่า หลงรักภรรยามาก นางรู้จักนำเครื่องหอมมาประเทืองกาย ผู้หญิงนอกจากกายจะมีกลิ่นเย้ายวนตามธรรมชาติ เรียกว่า “ฟีโรโมน” สามารถดึงดูดความรู้สึกทางเพศเกือบ 80 เปอร์เซ็นต์

ขับรถมาอีกทางเกือบถึงบ้าน มองเห็นคนไร้บ้าน วันแดดร้อน ไร้เมฆ ลมหดหาย คนเดินบนทางเท้าหายาก ถนนร้านเบอเกอร์คิง และร้านเนชั่น ตรงข้ามคนไร้บ้าน เอาผ้าปูบนถนน หัวติดตึกแถว เอารถจากร้านโกรเซอรี่ สมบัติมากสิ่ง วางทางขวามือ นอนหงาย เหยียดเท้าออกนอกถนน

ครับแต่ละวัน คนมากมายเดินสวนทาง เดินไปทางเดียวกัน พฤติกรรมแตกต่าง ความพอใจของชีวิตแตกต่าง ท่านผู้รู้บอกว่า ความแตกต่างเกิดจากสมอง ถ้าสมองพิการ ร่างกายจะหมดคุณค่า อาจจะนอนลืมตาบนเตียง หมดการเคลื่อนไหว มากคนสมองยังดี แต่จิตพิการ เราจึงเห็นว่าคนพิการทางจิตร่างกายปกติ แต่ความรับรู้หมดกัน พูดไม่รู้เรื่อง วกวน บางครั้งเพิ่งทานอาหาร ร้องบอกว่าอยากกินอาหาร เสียงพุทธศาสนาจากจิตเมตตา จงเมตตา กรุณา