ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 1 ธันวาคม 2555

อยู่กับลูกสาว ลูกเขย เรียนรู้การดำเนินชีวิตอยู่ตลอดเวลา เป็นความจริงเวลาผ่านไปการดำเนินชีวิตของคนก็เปลี่ยนไป คนประเทศกำลังพัฒนาหันมาสนใจวัตถุ และทำร้ายธรรมชาติ จิตใจก็ห่างความสัมพันธ์กับเพื่อนมนุษย์ที่เรียกว่าพึ่งพาต่อกัน ประเทศชาติที่เจริญ ย่อมเจริญทางวัตถุ วิชาการ ทางจิตใจกลับเข้าหาธรรมชาติ รู้จักอนุรักษ์ และปรารถนาจะช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาส พัฒนา และรักษาธรรมชาติสิ่งแวดล้อม

เพิ่งกลับมาจากมิชิแกน ไปอยู่มาเกือบสามเดือน ทุกวันลูกๆ หลานๆ ออกจากบ้านไปโรงเรียนพ่อแม่ไปทำงาน ทุกคนจะนำอาหารติดมือไปทานด้วยทุกวัน แม้แต่ชาและกาแฟ

ลูกสาวบอกว่า สะดวก ประหยัดโดยเฉพาะถ้าไปกับลูกๆ เวลาหิว ถ้าจะลงไปสั่งอาหารทาน เด็กผู้ชายสามคน อายุ 2, 4 และ 6 ขวบ ตอนไปนั่งใหม่ๆ บอกอะไรก็เชื่อ แต่สักพักจะให้นั่งเก้าอี้เฉยๆ เป็นงานยากที่สุดของเด็กๆ เด็กจะต้องลุก เดิน ซน ถามโน่นนี่ สิ่งที่เด็กปฏิบัติ ทางการศึกษาและจิตวิทยาเรียกว่าการพัฒนากายใจของเด็ก เมื่อเราเปิดโอกาสให้เด็กได้กระทำในสิ่งที่เป็นพฤติกรรมตามธรรมชาติของเขา เด็กๆ ย่อมเจริญเติบโตทางความคิดและกาย

เหลือเชื่อ ตอนอยู่เบย์เอเรียไปไหนไม่เคยนำอาหารมื้อกลางวันหรือเย็นติดไปด้วย หิวที่ไหนแวะ ของกินตามปัจจัยของกระเป๋ามีให้เลือกถูกและแพงตามความชอบ ต่างกับตอนเป็นเด็ก ไปโรงเรียนเดินเกิน 20 นาที หิ้วปิ่นโตจะมี 3 แถวตั้งเรียง ข้าวและกับสองอย่าง จำไม่ได้ว่ามีของหวานไหม คงไม่มี แม่เอาเงินให้บอกว่าซื้อน้ำแข็งใส หรือคุ๊กกี้กิน เรียนมัธยมเรียนโรงเรียนวัด พอโรงเรียนพักกลางวันรีบวิ่งไปกุฏิ พระฉันเสร็จอาหารหลายอย่างวางนั่งล้อมวงกิน จำไม่ได้ต้องล้างมือก่อนหรือเปล่า แต่เดี๋ยวนี้อะไรๆ ก็ต้องล้างมือหรือเช็ดมือทำความสะอาดด้วยกระดาษเปียกมีน้ำยาไว้บริการ เพราะคนเชื่อว่าโรคภัยตัวเล็กๆ มองไม่เห็นอันตรายกว่าคนตัวใหญ่ เพราะเรามองเห็นและคนตัวใหญ่ก็ไม่ร้าย ซึ่งผิดกับสังคมไทย คนร้ายมากมาย แม้แต่อยู่นอกประเทศ ยังมีอิทธิพลให้คนภายใน ทำสิ่งร้ายๆ ได้ เลยไม่แน่ใจว่าจะป้องกันอย่างไรจะปิดหู ปิดตาแบบคนไทย ความเดือดร้อนคงจะไม่ยุติหรอก

การศึกษาสอนเสมอ อย่าวิ่งหนีปัญหาหยุดเผชิญหน้า ลงมือกระทำสะสางปัญหา ไม่นานการเรียนรู้ก็เปิดทางคราวหน้าปัญหาเก่า ถึงจะเกิดเมื่อเคยแก้ได้ การแก้ก็ง่าย และสำคัญความปวดร้าวทางความคิดไม่อยู่นาน จำได้ตอนเด็กๆ เคยหนีโรงเรียนกับเพื่อนๆ ไปปีนต้นมะดัน ต้นมะดันเป็นต้นไม้ไม่สูงมาก น่าจะยืนต้น กิ่งก้านมากมาย มีลูกสีเขียวรี รสเปรี้ยว ชาวบ้านนำไปผสมน้ำพริก แกง คนท้องชอบของเปรี้ยว เอามะดันจิ้มพริกกับเกลือ น้ำตาลทรายผสม สีหน้ายิ้ม ไม่เคยบ่นว่าเปรี้ยว

ต้นมะดัน ต้นโปรดที่ใช้ปีนโหนและสามารถนั่งพุ่มที่ยอดใบเขียวหนา จะอ่านหนังสือหรือมื้อกลางวัน ปีนลงจากต้นหยิบปิ่นโต ถือปีนขึ้นไปนั่งทานบนพุ่ม ความรู้สึกชอบ สุข ไม่มีคำอธิบาย พอโรงเรียนเลิก เห็นเพื่อนๆ เดินเป็นแถว ปีนลงจากต้น เดินสมทบกลับบ้าน พ่อแม่รู้จากครู ย่อมถูกทำโทษ บ่อยครั้งทำผิด ไม่มีการซักถาม รู้ว่าผิดพ่อแม่อธิบายเหตุผลของการลงโทษ

เป็นเด็กโทษที่ถูก เฆี่ยน ทำซ้ำๆ บ่อย อยากบอกพ่อแม่มาก บางอย่างการเป็นเด็กย่อมอยากมีกิจกรรมร่วมกันกับเพื่อนๆ การทะเลาะ ชกต่อยมีบ้าง พอโตรู้จักคิด และสังคมรอบตัวสอน ความเป็นเด็กเกเรคงจะยุติ พอมาอยู่มิชิแกน เริ่มเพาะนิสัยเอาอาหารไปทานด้วย ตอนเช้าออกจากบ้าน ส่วนมากภรรยาจะไปออกกำลัง เวลาออกกำลังตั้งแต่ 11.00 น. - 18.00 น. โดยปกติจะไปเวลาไหนก็ได้ แต่เวลาที่เลือกสะดวก พอออกจากสถานที่ออกกำลัง ท้องร้องความรู้สึกหิว ภรรยาถามว่าจะไปทานที่ไหนดี ผมหมายถึงไปจอดรถอาศัยความงามตามธรรมชาติเป็นส่วนการทานอาหาร ส่วนมากจะไปจอดดาวทาวน์ มีตึกแถวเหมือนห้องแถวสองฟากถนน ไม่มีตึกใหญ่ คนเดินเข้าออกร้าน โดยเฉพาะช่วงหน้าหนาวกำลังจะมา กิจกรรมมากมาย ร้านตกแต่งประดับด้วยไฟ คนเดินซื้อของเมืองหนาว แต่งตัวสวยงาม โดยเฉพาะคุณผู้หญิง ใส่บู๊ท ผ้าพันคอ เสื้อโอเวอร์โค๊ต เดินกระฉับกระเฉง หลายเมืองแถวผมไป ไม่ค่อยเห็นคนผิวดำ เอเชียแทบไม่เห็น คงกลัวความหนาว แต่ร้านอาหารไทยมีทั่วไป

สถานที่ที่อาศัยบรรยากาศจอดรถทานอาหารและบ่อย คือร้านฮ๊อตแอปเปิ้ลไซเดอร์ ร้านนี้อยู่ในป่า มีลำธาร นกเป็ดน้ำธรรมชาติเยอะมีหลายร้อย ผมสังเกตตัวผู้มากกว่าตัวเมีย พอถึงหน้าของความสุขความสัมพันธ์ทางเพศ เมื่อเพศเมียน้อยกว่า การจัดสรรทำอย่างไรอยากรู้ มีทะเลาะกันไหม ครับการจัดสรรย่อมเกิดขึ้น ที่นี่บดแอปเปิ้ลสดๆ แล้วแต่คนเลือก จะทานเย็นหรือร้อนเหมือนกาแฟ จิบหวานเปรี้ยว กัดโดนัทไปด้วย ครับเขาขายโดนัทคู่กับน้ำแอปเปิ้ล บางคนชอบทานแบบอุณภูมิตามปกติ แล้วแต่ชอบ ซื้อเสร็จจะหิ้วมานั่งตามโต๊ะนอกร้าน หรือเดินไปที่ลำธารมีขนมปังให้เป็ด การแบ่งปัน ห่วงใยคนและสัตว์ "คือพฤติกรรม สร้างสรรค์ให้เป็นคนรักเพื่อนมนุษย์ ไม่เอาเปรียบ ไม่คิดช่อโกง"

ภรรยาชอบร้อนๆ แก้วละ $1.25 จอดรถเปิดหน้าต่างโยนขนมปัง หยิบอาหารปิ่นโต (คำว่าปิ่นโตของผมหมายถึงกล่องพลาสติก) ภรรยาชอบสลัด จะนำโรเมนหั่นแช่น้ำ จะกรอบ ส่วนประกอบส่วนมากจะใส่ประเภทถั่ว งา แอปเปิ้ล ราดน้ำมันโอลิฟ กับน้ำส้มบอลติ๊ก ใส่เกลือนิดหน่อย พริกไทยผสม เขย่าราดผัก บางครั้งก็ทำแซนวิชทูน่า ใช้อปากัว แฮมและชีส บ่อยครั้งข้าวผัดง่ายๆ ใส่ไข่ ปรุงด้วยพริก ถึงจะเย็นถ้าไม่ฝักไฝ่เรื่องอุณหภูมิมากนักเมื่อทำบ่อย กลายเป็นความปกติของชีวิต ที่พ่อแม่บอกว่า ทำตัวให้เป็นคนกินง่าย อยู่ง่ายคือสูตรเดียวกัน

ชีวิตเริ่มติดกับการนำอาหารติดตัวไปทานสะดวก และเห็นได้ง่าย คือประหยัดเงินโดยเฉพาะชีวิตของผม ช่วงนี้คือสุดท้าย สิ่งท้ายทายเรื่องใช้เงินหมดเวลา ภรรยาเตือนเสมอใช้เงินให้รู้จักใช้ ใช้เงินให้เป็น ผมฉุนอายุปานนี้เติบโตกับการหาเงิน ใช้เงินแล้วพูดลอยๆ ตอกย้ำว่าใช้เงินไม่เป็น คิดได้อย่างไร อยากได้อะไรมีเงิน เดินเข้าร้านเลือก หยิบเงินจ่ายก็หมดเรื่อง อยากกินอะไร เห็นอยากกินน้ำลายสอ เดินเข้าร้านสั่งจ่ายเงิน หิ้วถุงเดินกินก็เท่านั้น

คนเตือนบอกว่า การใช้เงินที่จะซื้อตามใจชอบพอ จะเป็นของใช้ของกิน ไม่ง่ายอย่างที่พูด ของทุกอย่างย่อมอยู่ในคุณค่า โดยเฉพาะชีวิตคนที่ใช้เป็นหามาได้ ย่อมมีบางส่วนเหลือเก็บไว้ เพราะทุกคนย่อมมีความจำเป็นที่ต้องใช้เงิน อย่างอยู่ดีๆ ไอ เป็นไข้ รถเสีย หลังคารั่ว ท่อน้ำแตก ถ้าเงินขาดมือก็ยากที่จะจ้างคนมาทำได้ ถ้าจะหวังพึ่งพาคนอื่นบางครั้งยาก เพราะมากคนก็มีปัญหาเหมือนกัน

คำสนทนา เริ่มชอนไชความคิด เขาจึงบอกว่าฟังบ่อยๆ คิดสม่ำเสมออ่านหนังสือเยอะๆ เท่ากับตอกย้ำให้ความถูกต้องทับถมในจิต เมื่อกระทบกับสิ่งต่างๆ ความรับรู้ที่ถูกต้อง จะถูกถ่ายทอดออกมา

ฟังพระเทศน์เกี่ยวกับสมบัติรวมทั้งการสะสมเงิน ท่านจะบอกว่าเงินคือปัจจัยในการดำเนินชีวิต ถึงแม้ความเป็นจริงตายไป วัตถุทุกอย่างที่สะสมไว้ ตอนสะสมหวงห่วง ตระหนี่ ขาดเมตตา พอตายก็เอาอะไรไปไม่ได้ อย่างดี กางเกงนุ่งไปตัวหนึ่งเสื้อสวมอีกตัว ก่อนตายยังใส่สายสร้อย มีนาฬิกา และแหวน เป็นของประดับรักและหวง ระหว่างรอวันตาย ลูกหลานเยี่ยมมองเห็นของมีค่า คงจะอดคิดไม่ได้ ถ้าตายเมื่อไหร่ จะถอดเปลี่ยนเป็นปัจจัย (เงิน)

คนมากคนเชื่อ ตายแล้วเกิด ยิ่งถ้ามีสมบัติ อย่างเอาเงินใส่ปาก เผาไปกับตัวเมื่อไปเกิด ยิ่งทำความชั่วไว้ อาจไปนรกเงินที่ติดตัว ต่างภพย่อมมีค่า นรกย่อมเต็มไปด้วยคนขาดเมตตา คงจะชอบโกง ให้สินบนเงินติดตัว อาจจะเป็นปัจจัยต่อรองให้มีชีวิตสบาย คงเหมือนคงโกงชาติ ฝากเงินไว้นอกประเทศเมื่อออกมาอยู่ต่างประเทศ ย่อมไม่เดือดร้อนกับเงิน แต่ใจย่อมทุกข์ร้อน

สำหรับสัปเหร่อไม่คิดอย่างที่คิด สมบัติที่ติดตัวแล้วเผา เป็นการทำลายค่าของมัน ถึงเขาจะเชื่อว่าเงินถ้าไปอยู่ในนรกจะมีค่าจริง แต่เขาก็อดคิดไม่ได้ว่า ทุกคนต่างกันที่กรรม และสำคัญต้องเริ่มจากศูนย์ ทำงานวันนี้ขอนำสิ่งเหล่านี้ไปเปลี่ยนเป็นเหล้า พอพูดน้ำลายสอ