ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ไปดูละคร ตอนที่ 1

ตุลาคม 11, 2015 ไปเมืองอลามีด้า เป็นเมืองเล็กๆ หลายคนกางแผนที่กว่าจะหาเจอเหงื่อซึม ความตั้งใจไปดูละครของเด็กวัดมงคลรัตนาราม เมืองเบิร์กเล่ย์

อลามิด้าเป็นที่อยู่อาศัยครั้งแรกของคนพลัดถิ่นอย่างผม ความเป็นจริงมาเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยออริกอน เดินทางปี 1967 มาอาศัยอยู่กับน้าวาสนา ฟอร์แมน สามีชื่อทอม ฟอร์แมน ผมได้รับการต้อนรับอย่างดีเลิศมีบ้านอยู่ฟรี กินอาหารฟรี น้าพาไปรู้จักเพื่อนๆ แนะนำ และได้ฝึกฝนวัฒนธรรม และภาษา รุ่งขึ้น น้าพาไปเรียนภาษาอังกฤษ กว่าจะไปเรียนอีกปีกว่า หางานทำ พัฒนาตัวเอง ครับมาตอนอายุ 26 ปี จบมหาวิทยาลัย สามารถฝึกตัวเองได้ ความเหงาถึงมีบ้าง เหมือนดื่มไวน์ครึ่งแก้วแล้วหยุด สติสัมปชัญญะ อาจเจือจางบ้าง เพราะไวน์เข้าไปแทนที่ ถึงจะมีก็จี๊ดเดียว บ่อรู้สึก

ความตั้งใจ ละครที่จะดูเรื่องซินเดอร์รินล่า จัดโดยศูนย์วัฒนธรรม วัดมงคลรัตนาราม เมืองเบิร์คเล่ย์ หลวงพ่อมงคลเทพโมลี ท่านบุกเบิกวัดแถบแคลิฟอร์เนียภาคเหนือ เป็นวัดแรกปี 2015 วัดไทยภาคเหนือเยอะขึ้น ย่อมสะดวกสบาย สำหรับคนไทย จะไปวัดเพื่อทำบุญ จะไปวัดไหน เชิญครับได้บุญและสร้างความดีเหมือนกันแล้วแต่อุปนิสัยชอบพอ พระผู้ใหญ่เตือนผมบ่อย ติดวัดเป็นความดี แต่อย่าติดพระ เพราะถ้าท่านย้ายวัด หรือสึกลาเพศ ความรู้สึกจะว้าเหว่จริงหรือเปล่า คุณหนิงหน่องช่วยคิดและเออเองก็แล้วกัน

ศูนย์วัฒนธรรมวัดมงคล จัดละครหลายครั้ง โชคดีมีผู้อำนวยการ ดร.เพลินใจ กุญทีกาญจน์ คนนี้ทุ่มเทเงิน เวลา และความสามารถ ท่านด็อกเตอร์นอกจากจะทุ่มตัวเอง ยังทุ่มเทแรงกายใจหาความสามารถของคนนอกมาช่วย อย่างมหาวิทยาลัยสมเด็จเจ้าพระยา คนมีความสามารถในเบย์เอเรียอย่างครูอาสาสมัครสอนรำ คนนอกที่ขับร้องเพลงไทยได้เยี่ยม นักดนตรี แต่ตัวละครส่วนมากจะเป็นเด็กเล็กๆ เด็กโตก็เป็นศิษย์เก่า ครูเก่า ครับอดนึกถึงสมาคมศิษย์เก่าไม่ได้ ผมชอบไป แต่พอโผล่หน้าหาคนรุ่นเดียวอย่างเต็มที่ไม่เกิน 5 คน นัยว่าพอายุ 70 ปีขึ้นตายบ้างพิการ มากคนไปมาลำบาก ครับจบมัธยม ทุกคนจะก้าวหน้าในชีวิตคงไม่มีมาก ซึ่งผิดกับตอนรุ่นนักเรียนทุนยักคึกคักส่วนมากลูกๆ ของพรรคพวกได้ดีเยอะ เป็นรุ่น สืบเชื่อสายจากพ่อแม่คงได้ยีนส์ดี เขาเคยโม้กันในห้องวิทยาศาสตร์ ถ้าเราสามารถรู้จักยีนส์ของทุกส่วนในร่างกาย สามารถจะทายความสามารถของลูกที่เกิดมาได้ เก่งด้านไหนเลือกเอาดีได้ อายุจะยืนยาวขนาดไหน โรคภัยไข้เจ็บรู้ล่วงหน้าโอ๊ยผมชักจะบ้า เพียงอยู่บ้านกับเมียสองคนมากเกิน 40 ปี ยังทำนายทายทักอารมณ์ขึ้นลง จะโกรธตอนไหน ดีใจหายห่วงเวลาเท่าไหร่ โดยแท้สาบานแม่บ้านไม่เคยมีปัญหาเพียงเย้า ละครจัดขึ้น เพื่อหาเงิน โครงการของวัฒนธรรมไทย วัดมงคลกะนำเด็กกลับไทย แล้วไปแสดงละครให้เด็กเมืองไทยได้รับรู้ ไม่ว่าคนจะเกิดมุมไหนของโลก ถ้ามีคนที่มีความสามารถบริหารงานให้เกิดสิ่งดีงาม ย่อมทำได้เสมอ เหมือนสังคมไทย เรามีคนไทยเรียนเก่งกลับไป นำเอาวิวัฒนาการทางความรู้ทั้งดุ้นให้เด็ก ครับพื้นภูมิความรู้ กว่าจะก้าวถึงความเข้าใจประชาธิปไตยของประเทศเจริญใช้เวลาให้คำแนะนำ ต่อสู้ ลองผิดลองถูก กว่าจะใช่ ครับกินเวลา พูดง่ายๆ คือคนพร้อม มีความรู้ และเข้าใจ และรู้จากการปฏิบัติตัว และผลของมัน แต่ถ้าจะใช้วิธีหักดิบ และไม่เคยเห็นผลคนด้านดื้อทำผิด ไม่รับโทษ หลายสิ่งหลายอย่างจึงม่องเท่ง คงเหมือนประชาธิปไตย เปลี่ยนจากปี 2475 ปีนี้ 2558 ครับนานโข หลายคนบอกว่าประชาธิปไตยเริ่มจริง แต่รูปร่างก็ต้องอาศัยเวลานะคุณ

เป็นความเจริญ เด็กไทยเกิดในอเมริกา พ่อแม่อาจจะเป็นคนไทย คนไทยหญิงชาย แต่งงานกับต่างชาติ ต่างพร้อมใจเอาลูกมาเรียนภาษาไทย ละคร วัฒนธรรม และดนตรีไทย เหลือเชื่อเกินคำพูด ดูได้จากละคร รำกันสวยงาม วงแขนโค้ง มืออ่อน พูดภาษาไทยเก่ง หลักการศึกษา เขาบอกว่าเด็กที่ได้รับการฝึกฝน พัฒนาความเป็นวัฒนธรรมมีความแตกต่างย่อมได้เปรียบ เป็นจุดเด่นที่มีความสามารถ

วัดไทยมากมาย สอนสิ่งที่เป็นวัฒนธรรม เกี่ยวกับครอบครัว พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย สอนให้รู้คุณความดีของท่าน ไม่เพียงท่านทำให้เราเกิด ท่านยังดูแล ส่งเสียจนเรียนวิชาอาชีพจบมีงานทำดี เราสอนให้รู้จักบุญคุณท่าน ความดี สูงสุดของคนเป็นบุญกุศล คือการตอบแทนท่าน เวลาท่าน “แก่ชรา” ดูแลท่านอยู่ห่างไกล ไปเยี่ยม โทรศัพท์ ส่งจดหมาย เวลาท่าน “เจ็บป่วย” ดูแลเฝ้าไข้ เป็นเพื่อนคุย เวลาท่าน “ตาย” ทำศพ สืบต่อสกุล เป็นลูกที่ดี จำคำพูดของท่านได้ไหม “เป็นคนดีนะลูก” กอดท่านครั้งสุดท้าย โดยเฉพาะพ่อแม่คนไทยนอกจากส่งเรียน ยังเก็บสมบัติ เงินทองบ้านของใช้ไว้ให้ลูก ครับเป็นการได้เปรียบของชีวิต

พ่อแม่ห่วงใยลูก เฝ้าสอนโดยเฉพาะตอนลูกอายุ 18 ปี วัฒนธรรมมากประเทศ ถือว่าลูกๆ บรรลุนิติภาวะ สามารถช่วยตัวเองได้ เป็นช่วงจบไฮสกูล ไปเรียนมหาวิทยาลัย อยู่หอ เด็กเยอะที่ช่วยตัวเองทำงานด้วย เรียนด้วย แต่ส่วนมากลูกคนไทยยังนิยมส่งเสียเรียน ไม่ต้องทำงาน ถ้าจะทำงานเพื่อมีเงิน เอ็กตร้า ไม่ว่ากัน แต่พ่อแม่เตือนเสมอ อย่าให้เสียการเรียน

การไปอยู่หอเป็นความดีที่เด็กต้องบริหารตัวเอง ตื่นเช้าไปเรียน อาบน้ำ หาอาหารกิน เรียนการทำอาหาร ล้างจานอยู่กับเพื่อนต้องดูแลพึ่งพาต่อกัน เด็กมากคนรู้จักการบริหารเงิน ปัจจุบันและอนาคต การบริหารเงินเป็นจำเป็น พอแก่ตัวจะพึ่งพา ปัจจัยเงินจากงานที่เคยทำสวัสดิการ รัฐบาลอย่างเดียว ชีวิตคงจะลำบาก โรงเรียนสังคมพ่อแม่สอนให้รู้จักอดออม รายได้ทุกเดือนส่วนหนึ่งจะเก็บระบบการบริหารเงิน จะเก็บเงินไว้ในลิ้นชัก ใต้ฟูก ความงอกเงยไม่เพิ่ม นักพัฒนาเงินเสนอควรผันเงินส่วนเก็บให้ออกดอกออกผล คือมีลูกหลานเพิ่ม และยังแนะต่อฝากธนาคารอย่างเดียว ดอกเบี้ยน้อยนิด รู้จักฝากแปบซื้อธนบัตร ซีดี และอื่นๆ

ผมเคยอ่านสมเด็จย่า สอนกษัตริย์ของเรา ช่วงเป็นเด็ก อยากได้จักรยาน ครับท่านซื้อให้เมื่อไหร่ก็ได้ แต่ท่านเสนอให้โอรสของท่านเก็บสะสม ประหยัดรายจ่ายที่สมเด็จย่าให้ไปทานทุกวัน รู้จักใส่ออมสินพอถึงวันเกิดพระราชโอรส บอกว่าไปซื้อจักรยานกัน ไปเอาเงินสะสมที่เก็บไว้มา ครับเงินที่โอรสเก็บย่อมไม่พอ ท่านเพิ่มให้เหตุผลคือสอนให้รู้จักอดออม

เมียผมสอนลูก สอนผม เงินจะมีความสำคัญเสมอ เพราะช่วงชีวิตแต่ละวันอาจต้องซื้ออุปกรณ์ คือเงิน อย่างผมทำบ้าน อุปกรณ์ซื้อมีมากรายการ ถ้าเพียงซื้อตะปูซื้อสี แม้กระดาษทราย จะเขียนรายการแล้วเบิกล่วงหน้ากับแม่บ้าน คงไม่วายย่อมถูกบ่น เพราะทุกคนพอถึงช่วงเกษียณ ย่อมพอมีเงินอดออม ถ้าซื้อของแล้วหน้าซีด บอกแล้วให้รู้จักเก็บอดออม