ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด ตอน กรุงเทพฯ 11

รอรถกลับกรุงเทพฯ บนถนนสายเอเชีย บนถนนสายนี้ ออกจากบ้านคนต่างจังหวัดบ้านปลูกกระจายไม่หนาแน่น จะขึ้นเหนือ หรือล่องกรุงเทพฯ เพียงเดินมายืนรอรถที่ถนน ถ้ารถว่างก็จอด ถึงที่นั่งไม่ว่างตีตั๋วยืน รถไม่เคยมีความรังเกียจ ถ้าจะมีก็คนตีตั๋วยืน แต่ถ้าเดินทางไกลย่อมไม่ยอมยืน ถ้าต่อรองราคากันได้ก็อาจจะเป็นไปได้ ครับชีวิตจนๆ ย่อมถูกลดความสำคัญของสุขภาพชีวิต

ปัจจุบันถนนเมืองไทยถือว่าระดับนิ้วโป้ง สะดวกสบาย มืดค่ำไม่เคยมีความลำบาก จะมีบ้างก็การขับรถขาดระเบียบ แซงซ้ายขวา เด็กคนรถจะตามใจคนขับเรียกเคยชิน ลูกพี่แซงเลยขับช้าจัง รถสวนตัวใครตัวมัน คำว่าลูกพี่ยกความเป็นใหญ่ เคารพด้วยความชอบธรรม ความสามารถย่อมมากมาย หลายคนวัดความสามารถด้วยความไม่ปกติ ต่างจากคนทั่วไป

เคยขับรถเมืองไทยครั้งสุดท้ายนานมากจากพัทยากลับกรุงเทพฯ วันอาทิตย์เกือบค่ำ รถติดมาก ต้องเหยียบเบรกตลอด ขนาดรถติดคนยังแซงซ้ายขวา จ่อก่อนเสมอ ครับบอกตรงขยาด ตั้งแต่นั้นใบขับขี่คืนดีเอ็มวีของไทยนะครับ ยอมรับคนไทยขับรถเก่ง ตัดหน้าก็ไม่มีความรู้สึกไม่ดีต่อกันเป็นความเคยชิน จัวหวะใคร จังหวะมัน แต่ในอเมริกาตัดหน้า ยังเห็นว่าห่าง คนขับหลังที่ถูกตัดหน้าฉุน บีบแตร พอมองจะขอโทษ ยกมือกลางอดขำ ถ้ายกมือตอบ คนถูกคันหลังเร่งเครื่องเปลี่ยนแลนส์ปาดหน้า นรกพูดในใจ

บ่อยครั้งชอบนั่งรถไฟจากบ้านนั่งรถมาลงปลายทาง เดินลงแพ ข้ามฟากด้วยเรือยนต์ (เครื่อง) เดินต่อเดี๋ยวเดียวก็ถึงสถานี เข้าแถวซื้อตั๋ว ทุกครั้งรถไฟจะตีตั๋วยืน เดี๋ยวนี้คนนิยมนั่งรถสองแถวจากสถานีเข้าเมืองลงปลายทางไม่ต้องเดิน “สะดวก” ถ้าเป็นนักท่องเที่ยว รถสามล้อมีคนถีบความรู้สึกเท่ห์ รถไฟช้า จอดมากสถานี ยุคนี้พูดถึงรถเร็ว ไทยอยากสร้าง กรุงเทพฯ – เชียงใหม่ 3 ชั่วโมงก็ถึง แต่พูดถึงราคา กิโลเมตรละ 1.50 ถึง 2.50 เคยพูดเอากลางก็แล้วกัน 2.00 บาทต่อกิโลเมตร ตอนนี้สังคมไทยก็กำลังพูดระหว่างรัฐบาลกับพวกนกหวีดมานั่งคุยกัน คนไทยนิยมพูดว่า ถอยคนละก้าว คือออมชอม มากคนพูดเคยมีในระบบสังคมไทยด้วยเหรอ สำหรับผม อายุมากลืมว่าเคยมีหรือไม่ รู้แต่ว่าทุกครั้งใครเป็นรัฐบาลอยากได้อะไร ประชาชนไม่เห็นด้วยก็จัดให้มีขึ้น เวลาคุยหันหน้าเข้าหากัน ต่างตะโกน ความต้องการใส่หน้า เมื่อขาก้าวถอย แน่ใจหรือจะไม่หันตัวกลับ เก็บงำความต้องการพับใส่ใจกลับบ้าน เหตุที่ขัดใจยากจะจับมือ ลึกๆ คือผลประโยชน์ เมื่อขัดผลประโยชน์เมินหน้า

รถเร็ว มากประเทศมี ยอมรับว่าจำเป็นแต่คนไทยใช้บริการส่วนมากยากจน เดินทางเป็นร้อยทุกวัน ไปทำงานถึงจะมีก็น้อย ยิ่งเดินทางกลับบ้านค่าโสหุ้ยแพง กลัวความนิยมจะกลายเป็นคำพูด บริการขาดทุน ย่อมปวดหัว นอกจากจะกู้เงินสร้าง พอขาดทุนกู้เงินจ่ายหนี้ไม่รู้ว่าจะมีไหม ส่วนตัวอยากให้มี ชั่วโมงเกินเล็กน้อยถึงหมอชิด ต่อรถไฟฟ้ามาลงย่านจอแจ พออกสถานี รถติด คนพลุกพล่าน เสียงนกหวีด ครับคนต่างเดินไปสมทบ ล้มการบริหารของรัฐบาล มากคนบอกว่าทำอย่างนี้ไม่ถูกต้อง ประเทศจนลง ผมไม่มีความรอบรู้ เพียงฟังนักวิชาการพูดในทีวี อ่านในหนังสือพิมพ์ก็ปวดหัวแล้ว หลายคนพูดรัฐบาลในความเป็นประชาธิปไตยต้องเกิดจากการเลือกตั้ง เมื่อรัฐขาดรัฐบาลถึงจะวุ่นวายก็ต้องเลือก ใครจะได้ก็ถูกอยู่แล้วเพราะได้รับการเลือก เมื่อบริหารประเทศไม่เป็นไปในเจตนารมย์ของประชาชน โกงบ้าง ไม่ทำตามสัญญา ป้องกันคนผิดบ้าง เมื่อระบบการบริหารบ้านเมืองขัดกับความถูกต้องในระบอบประชาธิปไตย ซึ่งคนปัจจุบันเรียกว่าระบอบรัฐสภา

คนไทยคุ้นเคยกับการปฏิวัติ การปฏิรูประบบที่เห็น มีสองกลุ่มแบ่งแยก ปี 2475 นักศึกษาไปเรียนต่างประเทศ เห็นระบบที่ทุกคนอยู่ภายใต้กฎหมาย และทุกคนมีเสรีภาพในการดำเนินชีวิต แต่ก็ต้องอยู่ภายใต้กฎหมาย

ปี 2475 คนปฏิรูปคือกลุ่มชนที่มีความเข้าใจ ระบบการบริหาร แต่ประชาชนยังไม่เข้าใจ แต่ความคิดที่ว่า เมื่อเปลี่ยนระบบ คนจะรับรู้เอง

อีกอย่างประชาชน (มวลชน) ต้องการเปลี่ยนระบบการบริหาร เพื่อความยุติธรรมถูกต้อง คนผิดจะมีหน้าที่ไหนๆ ตำแหน่งใหญ่โต เมื่อผิดย่อมต้องถูกขึ้นศาล พิจารณาคดีโทษ ผิดย่อมต้องถูกลงโทษ

ทำไมสองระบบจึงเกิดขึ้น ก็เพราะตัวผู้บริหารประเทศไม่รักษาคำสัญญา ระเมิดความยุติธรรมทางกฎหมาย และสำคัญจะเห็นได้ ยุบสภา เลือกตั้งใหม่ การบริหารก็จะกลับมาสู่หนทางความอยุติธรรมอีก ระบอบปฏิวัติ ปฏิรูปรวมตัวมาเดินทางเรียกร้อง ย่อมเกิด

ครับจะระบบไหน ความสูญเสียทางเศรษฐกิจย่อมเกิด ข้อคิดของการพัฒนาประเทศจะให้มั่นคงขึ้นก็ต้องแลกกับการสูญเสียทั้งนั้น

ลงจากรถไฟฟ้า เดินไหลตามกระแสมวลชน ผู้เรียกตัวเองผู้รักความถูกต้องทางกฎหมาย เมื่อการบริหารถูกนักการเมืองเอาเปรียบ การรวมตัวของมวลชนเพื่อคัดค้านจำเป็น เหมือนมากประเทศ อย่างเซ้าท์อัฟริกา เนลสัน ที่อินเดีย มหามะตะมะคานที อองซานฟูจี พม่า ด็อกเตอร์วันกาลี ของเคนย่า หรือกำนักเทือก จะเข้าข่ายการต่อสู้เพื่อความถูกต้องของประเทศด้วย

มากคนในมาประเทศต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย ต้องถูกต้องตามกฎหมาย และย่อมมีกฎหมายคุ้มครอง สังคมปัจจุบันเจริญก้าวหน้าไวกว่าที่คิด คนทำหน้าที่เกี่ยวกับกฎหมาย เพิ่มกฎหมาย โดยเฉพาะบทลงโทษต้องปรับปรุง ให้ได้มาตราฐาน จะอ้างว่ากฎหมายยังไม่มี แต่เมื่อมีเหตุกฎหมายย่อมพิจารณาให้เกิด

คงเหมือนสังคมครอบครัว การเป็นพ่อและแม่จะยึดหลักอาบน้ำร้อนมาก่อนลูก แล้วคิดว่าลูกๆ ต้องเชื่อฟังตัวพ่อแม่ตลอด ถ้าด้วยเหตุผลไม่ว่ากัน เมื่อความเจริญมากสิ่งมาอยู่รอบตัว พ่อและแม่ก็ย่อมต้องปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ ไม่ดื้อด้านต่อไป

ช่วงหลานหยุด ดูการ์ตูนกับหลานความรู้สึกชอบใจ การสร้างการ์ตูนเป็นเรื่องของชีวิตจริง ส่วนมากจะเป็นการต่อสู้ของชีวิตเพื่อความเจริญก้าวหน้า ไม่เหมือนการ์ตูนมากประเทศ ต่อสู้ใช้อาวุธ(ปืน) ทำร้ายต่อกัน การชนะส่วนมากของการใช้อาวุธคืออีกฝ่ายตาย บาดเจ็บ ครับทุกสิ่งถ้าเด็กๆ รับจะถูกเก็บไว้ในจิต

การ์ตูนที่ฝรั่งสร้างจะนำชีวิตสัตว์มาทำเป็นเรื่องดี ปลูกฝังให้เด็กได้เข้าใจชีวิตของสัตว์ ประโยชน์ และรักสัตว์ มากประเทศที่ไม่มีความรักสัตว์ เพราะชีวิตไม่เคยสัมผัสความน่ารักตามธรรมชาติของสัตว์ ยิ่งเดินความหนาแน่นของคนมีมากขึ้น จุดปลายทางของความคิด คือกฎความถูกต้อง เพื่อชีวิตดีๆ ในอนาคต

สิ่งดีๆ ของผลในการเดินขบวน มากคนที่เรียกตัวเองปัญญาชน ต่างแสดงความคิดเห็นออกมาในสื่อ แต่ความคิดที่ฟังที่อ่าน เป็นเรื่องธรรมดา ผิดถูกยึดกฎหมายเป็นข้อชี้ แต่ความรู้สึกอยากได้รับความรู้ทางความคิดของสติปัญญามากกว่านี้ ถ้าเป็นเพียงข้อคิดเห็นยึดตำรากล่าว อีกฝ่ายออกมาเดินขบวน ปิดถนน แน่นอนความเดือดร้อนมีแน่ แต่อะไรคือผลจริงๆ เหมือนกับระบบการเลือกตั้ง ครับรู้ว่าจะเป็นต้องมี เพื่อความเป็นประชาธิปไตย และต้องมีผู้บริหาร แต่ตอนนี้อีกฝ่ายอยากเปลี่ยน อยากฟังความคิดเห็น ไม่ใช่ผิดหรือถูกอย่างเดียว ครับเขาจึงบอกว่าพวกเราขาดสิ่งหนึ่งของการเรียน คือการวิจัย ศึกษา ค้นคว้าเอาข้อคิดใหม่ๆ มาคุย มาเสนอ สร้างเป็นปัจจัยให้เป็นพื้นชีวิต

ความหนาแน่นของคน ความรู้สึกปลอดภัยกับชีวิตเกิด พออายุมากขาและเข่าไม่ดี ถ้ามีเหตุการณ์อันตรายเกิด มีการขว้างระเบิด ยิง คนย่อมตื่นตัวหนี เบียดเสียดถ้าล้มอาจถูกเหยียบถึงกับชีวิตได้

ค่อยเดิน หลีกฝูงชนกลับบ้าน พอเดินออกมาไม่นาน ชีวิตผ่อนคลาย หลายสายของถนนมีความเป็นปกติของชีวิต รถวิ่งไปมา รถยังติดแน่นเสมอ ชอบยืนดูริมฟุตบาธ เวลาไฟแดง ถนนสายหัวใจของกรุงเทพฯ ด้านหน้าติดไฟ รถจักรยานต์เป็นร้อยรอจังหวะออกรถเปลี่ยนไฟ รถจักรยานต์หรือมอเตอร์ไซด์รับจ้าง จะมีผู้โดยสารซ้อนหลัง มือจับคนขับอยู่ ครับชีวิตคนทำมาหากิน นั่งซ้อนคนที่ไม่รู้จัก ขับเร็ว ขับช้า และทุกคัน จะแซง เบียดตัวลีบระหว่างรถ ผู้โดยสารซ้อนท้ายเคยคิดถึงความปลอดภัยบ้างไหม แต่ที่เป็นความคิดคือ อยากถึงจุดปลายทางก่อนเวลา

ครับชีวิตคนกรุง ถ้าจะเปรียบเทียบคือสายเลือดใหญ่ ส่งเลือดสู่เส้นเลือดเล็กๆ คล้ายสมองต้องการเลือดหนึ่งในสี่ ต้องการน้ำ 80 เปอร์เซ็นต์ อากาศหนึ่งในห้า ชีวิตคนกรุงต้องการงาน จะงานเล็ก งานใหญ่ (ตามสติปัญญา) ย่อมมีเงินจับจ่ายเพื่อครอบครัว ชีวิตย่อมออกจากบ้านแต่เช้า ทิ้งลูกๆ ไว้ที่บ้านช่วยตัวเอง ไปโรงเรียนเลิกงานกลับบ้าน รถติดมากเวลาบนถนนค่าของเวลาถูกทำลาย ที่จริงความเป็นมนุษย์สามารถแก้ได้ เพียงแต่ขยายงานออกนอกกรุงเทพฯ ไปอยู่ต่างเมือง คนก็เฮโรไปเอง ผลตามารถในกรุงคล่องตัว มหาวิทยาลัยก็ตามออกไปไกล อยู่ใกล้กับคน

ปัญหามากสิ่ง เกิด เติบโต เรา ชีวิตชาวบ้านเป็นเพียงผู้ตาม เหมือนความคิดเห็นเกี่ยวกับเลือกตั้ง ผมเห็นด้วยเราต้องมี แต่เราจะแก้อย่างไรเลือกตั้งแล้วอยู่ไม่นาน แล้วล้ม เหตุผลคนได้รับการเลือกตั้งตามวิถีประชาธิปไตย ไม่ทำตัวตามหลักประชาธิปไตย ครับอนาคตถ้าเราไม่แก้ไขอีกไม่นานคงเหมือนเดิม ผมยังเชื่อถึงโลกจะพัฒนา การปฏิวัติ การปฏิรูป การเอาเปรียบก็ยังมีขึ้นโดยการปรับรูปแบบ เพราะเรายึดความคิด ตามคำพูด ผิดกฎ อดคิดแล้วไง