ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
ความจริงหรือความคิด 7 สิงหาคม 2564

ทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ หลานคนกลางมีกิจกรรมเรียนรู้การเล่นเรือใบ ครับกิจกรรมมากมายเมืองเบิร์คเล่ย์จัดให้เด็กมีกิจกรรม อย่างซ็อกเกอร์ ฟิสบี้ เรือใบ คนทำงานส่วนมากคือเด็กมหาวิทยาลัยเบิร์คเล่ย์ และในตัวมหาวิทยาลัยก็มีการสอนอย่างคอมพิวเตอร์ หลานผมเคยเรียน

ครับเด็กมหาวิทยาลัยมีที่ต้องเรียนและทำงานหาเงิน ครับการช่วยตัวเองของเด็กถือได้ว่าเป็นแบบอย่าง จะเป็นส่วนตัวหรือสังคม ถ้ามหาวิทยาลัยธุรกิจรอบตัวช่วยเหลือเกื้อกูล คำว่า “เกื้อกูล” ผมย่อมหมายถึงธุรกิจจ้างเด็กทำงาน ชาวบ้านช่วยอุดหนุนให้ธุรกิจไปได้ดีเหมือนแถบบ้านผม จะมีตลาดผักสด วันอังคารกับวันเสาร์ตั้งแต่ 8:00 AM – 1.00 PM ใช้ที่จอดรถของช็อปปิ้ง ทุกวันพุธ ถนนตรงข้ามช็อปปิ้ง มีถนนเข้าออกหลานสาย วันพุธ 10:00 AM จะปิด เปิดโอกาสให้พ่อค้าที่ขายบนรถมาจอเป็นแถว ครับขายอาหารทุกวันอาทิตย์ ใกล้บ้านยผม เมือง Kensington เป็นเมืองเก่า ต้นไม้เยอะ บ้านโอ่โถง ถ้าถามราคาบ้านครับย่อมโอ่โถงเช่นกัน สังคมของบ้านดี ผู้อยู่อาศัยต่างมี “วิชา” อยู่ในจิตสำนึก โรงเรียนเด็กเล็กดี ครับทุกวันอาทิตย์ เมือง Kensington ถนนที่มีวงกลมจะปิดด้านหนึ่ง มีร้านค้าสารพัดมาขาย แม้แต่เค้ก รสอร่อย ไม่เหมือนร้านทั่วไป เหตุผลเพราะทำเอง ถามว่าทำไมไม่เปิดร้าน คำตอบไม่รู้ซิ คงจะอายุมาก ทำให้ครอบครัว เรียนรู้ พัฒนารู้ตัวว่าช่วงชีวิตมองดูกระจก ร่างกายเปลี่ยน ผิวหนังเริ่มย่น เหี่ยว ใต้ตาไม่เรียบ ผมเริ่มขาว เธอบอกว่าชีวิตปัจจุบันก็พอเพียงมีพอใช้ ถ้าค้าขายคงไม่มีเวลากับครอบครัว วัยอย่างนี้ถึงเริ่มมีเงิน คุณค่าชีวิตส่วนอื่นอาจเฉเก เปลี่ยนรูป อย่างน้อยเวลาให้ตัว ลูกหลาน “สูญ” ที่นี่มีวงดนตรีสมัครเล่น เล่นเพลงตามความถนัด ครับดนตรีเสียงเพลงย่อมทำให้สดชื่น

ครับผมจะออกจากบ้าน เว้นเวลา 30 นาที ขับจากบ้านถึงที่แล่นเรือ ไม่เกิน 15 นาที ครับมากมายของชีวิตคน ทุกวันจะสัมผัสกับถนน รถ บ้านเป็นแถว แต่เมืองแถบผมอยู่ เรียกว่า Bayarea น้ำทะเล (มหาสมุทรแปซิฟิก) ลอดอ่าวใต้สะพานโกลเด้นเกจ เลยสะพานทะเลภายใน (เหตุเรียกทะเลภายใน เพราะแยกมาจากมหาสมุทรใหญ่ น้ำเค็ม) แยกซ้ายขวา มีเกาะหลายเกาะ อย่างอังคราทราซ (นักโทษ) รอดสะพาน Bay Bridge ทางขวาเข้าไปไกลทางซ้ายลอดอีกสะพาน

บ่อยครั้งผมจะขับรถ ถนนติดทะเลภายใน แม้แต่ที่แล่นเรือ เป็นแหลมเป็นอ่าว มีที่จอดเรือใบ ครับอดนิยมชมชอบ ตัวแทนประชาชนที่เราเรียกว่าข้าราชการ กินเงินภาษี ข้าราชการที่มีตำแหน่งสูง มีลูกหลานกระทำความผิด เวลาถูกจับไม่เคยได้ยิน “รู้ไหมผมเป็นลูกใคร” เว้นวรรคความคิดของคนฟัง เกิดจินตนาการ ถ้าพ่อรู้คงจะเดือดร้อน

รอบริมฝั่งทะเลภายในจะมีถนนเลียบติดน้ำ เช้ากลางวันเย็น จะมีคนเดิน คนวิ่ง ครับคือการพักผ่อน ด้วยการออกกำลังกายที่ชายทะเล กั๊กไว้เป็นที่วิ่ง พาร์ค ถนนให้ความสุขแก่ชาวบ้าน ผมขออนุญาตออกนอกเรื่อง เกี่ยวกับการออกำลังกาย เมื่อวานได้รับจดหมายจาก “ไกรเซอร์” อดคิดส่งเงินให้แล้ว คงไม่เขียนทวง เปิดอ่านจดหมาย ช่วงนี้โควิด 19 อย่าเพิ่งไว้ใจ อยู่กับบ้านควรออกกำลังกาย เอาง่าย นั่งดูทีวี ลุกยืนตัวตรง นั่งลงให้หลังตรง ทำอย่างนี้หลายครั้ง ครับถึงไม่บอก ยืดเส้น ขา หลัง ระบบของโรงพยาบาลโดยความเป็นปกติ ไม่อย่างให้คนป่วย ถึงจะได้เงินรักษา เป็นสูตรความเจริญของสังคม ปกติโรงพยาบาลอยากเห็นประชาชน สุขภาพสมบูรณ์ ไม่เจ็บป่วย จะมาโรงพยาบาล เพื่อมาเช็ค หาโรคอาจเกิดได้

ที่ออกนอกเรื่องจะเป็นที่ริมทะเล หรือโรงพยาบาล ทั้งคู่นึกถึงประชาชน อยากให้สุขภาพดี

ทุกวันไปส่งหลาน ถ้าขึ้นฟรีเวย์ก็ 2-3 ไมล์เท่านั้น ผ่านเต้นท์คนไร้บ้านเยอะ ข้างบนถนนยูนิเวอร์ซิตี้ ครับพอออกจะเลี้ยวขวามือที่สะพาน โคนสะพานขวาและซ้าย มีเต้นท์ของพวก Homeless โดยเฉพาะทางซ้ายมือเยอะ เกือบ 10 วัน ไฟไหม้ พวกไม่มีบ้านจะอยู่เต้นท์ รัฐบาลทำก๊อกอาบน้ำ ครับเหลือเชื่อสมบัติขนมาจากที่อื่น ทิ้งเกลื่อน มากมายเศษสิ่งของเกลื่อน อดคิดสมบัติมากมายยังหลงชอบพอ

ครับชีวิตคนเราเคยเรียน เลือกหนทางชีวิตได้ เกิดมาถ้าขยัน อดทน มานะ ชีวิตอดอยาก ไร้ที่อยู่อาศัย ชีวิตปลดระวาง คงถึงจะมีก็น้อย ผมสังเกตพลเมืองนอนตามริมถนนมากขึ้น ผมรู้แต่ว่าคนเหล่านี้ลำบาก ชีวิตคนต้องกินอาหาร อาบน้ำ แปรงฟัน เข้าห้องน้ำ สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน พวกเขานอนตามที่สาธรารณะ อย่างดีมีเต้นท์ ไม่เคยมีไฟฟ้า ผมคิดเริ่มจนแต้ม เหมือนหมากรุก ถูกรุกฆาตถึงไม่แพ้ก็เสียกำลังอย่างเรือ ม้า โคนไป ส่วนตัวผมต้องเข้าห้องน้ำบ่อย จะเบา หรือหนัก พวกไร้บ้านเวลาปวดหนัก ไม่รู้ว่าส้วมที่ใช้ ไม่เคยเห็นมี ประหลาดและมหัศจรรย์ สำหรับตัวผม อาจเหมือนหลานชายคนอายุ 10 ขวบ ระหว่างเล่นซ็อกเกอร์ ปวดฉี่ พุ่มไม้ หรือที่ลับตาย่อมเป็นที่สมยอม

ที่โคนสะพานทางขวามือ มีกองเศษ สิ่งของตอนแรกรัฐบาลเอาตู้เหล็กใส่ขยะมาให้ แต่ไม่มีคนใยดี ยังชอบทิ้งข้างๆ ครับความงามหรือความไม่งามของคนแตกต่างกัน ชาวบ้านทั่วไปจิตสำนึกนำสิ่งหมดคุณค่า ปล่อยทิ้งน่ารังเกียจ จะนิยมใส่ในถังปิดฝา กันสัตว์และกลิ่น แต่ที่ผมเห็นผ่านทุกวัน สิ่งของมากมายถูกทิ้งรอบเต้นท์

ครับพลเมืองไร้บ้านแถบเมืองเบิร์คเล่ย์ และเมืองโอ๊คแลนด์ น่าจะเพิ่มขึ้น ครับซิตี้ผ่อนผันมีเมตตา คงจะยึดหลักคนที่กล้ากางเต้นท์อยู่รอบสิ่งของที่หมดคุณค่า รกจิตใจที่นำมาเอง เขาอยู่ได้อย่างไร เดือดร้อนกับความไร้ค่าของสิ่งของและกลิ่นล่ะ เข้าห้องน้ำ อาบน้ำ เวลาหนาวสารพัดปัญหา ถ้าชีวิตอดทน อดคิด ความอดทนย่อมมีมาก ถ้าชีวิตยืนอีกฟากทำงาน ความอดทนของพวกเขาเวลาผ่าน ความงดงามในการสร้างครอบครัวย่อมเห็นเป็นรูปธรรมได้ มีบ้าน มีรถ มีงาน ก้าวหน้าทางอาชีพ มีลูกหลาน ทุกขั้นของอายุลูกหลานมีแผนชีวิต ทำงาน ส่งให้เรียน ให้เล่นกีฬา ดูแลให้มีกิจกรรมของสังคม ครับพอถึงจุดนี้ ปล่อยจิตสำนึกทำงาน แทนความคิด คนย่อมแตกต่าง ต่างเดินตามความหวัง ถึงปลายทางเร็วหรือช้า หรือสุดท้ายต้องพึ่งความเมตตา