จันทร์ - ศุกร์ ต้องไปออกกำลังที่ วายเอ็มซีเอ ครับเป็นศูนย์กลางออกกำลัง คนไปเล่นส่วนมากจะเป็นวัยผ่านเกษียณ ทำงานให้ชีวิตมาหลายปี พูดถึงเรื่องงาน ครับเป็นส่วนสำคัญของชีวิต เพราะทุกชีวิตไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ สัตว์ คน ต่างมีลมหายใจ เติบโต ช่วงชีวิตการเติบโตของชีวิต ต้องอาศัยปัจจัยให้ร่างกายเติบโต มีอาชีพ และสำคัญรู้จักถนอมปัจจัยของชีวิต

ผมมองลอดหน้าต่าง จะมีรถยนต์ขึ้นลงบนถนนตลอดเวลา รถคือสิ่งมีชีวิต เพราะพัฒนาตัวเองให้ดูดีตลอดเวลาไม่ได้ อาหารของรถคือน้ำมัน รถวิ่งได้ไม่สามารถหาน้ำมันเองได้ ซึ่งผิดกับต้นไม้ ที่ผมกำลังสัมผัส ตรงทางบริเวณบ้านผม หน้ากระจกด้านซ้ายมีต้นมะกรูดสูง อาจเกิน 10 ฟุต ใบเขียวดก ออกลูก แปลก ปกติฝนจะตก น้ำคือต้นมะกรูดต้องการ อากาศหายใจ ช่วงตอนมะกรูดยังเด็ก ผมจะดูแล พรวนดิน เก็บวัชพืชข้างๆ ทิ้ง และรดน้ำ ครับวันนี้ผมจะรดน้ำปีหนึ่งไม่เกิน 10 ครั้ง การรดน้ำทำโดยบังเอิญเป็นส่วนมาก คือรดน้ำต้นดอกไม้ ต้นมะกรูดเลยพลอยรับอนิสงค์ ได้รับน้ำไปด้วย

ถึงไม่รดน้ำ สิ่งมีชีวิตก็เสาะแสวงหากินเองได้ สิ่งมีชีวิตที่มีการเคลื่อนไหวตัว คือ “เดิน” ตอนเล็กอย่างคน สัตว์ จะมีพ่อแม่ดูแล ตอนเป็นเด็กอยู่ประถมที่อยุธยาจะมีสุนัข 2-3 ตัว ทุกเช้าเย็นจะให้อาหาร ครับอาหารสัตว์ ไม่ยุ่งยาก พวกเรากินข้าว มีกับข้าว ของที่เหลือใส่รวมในชามเปล เพิ่มข้าวลงไป คลุกแล้วนำไปให้สุนัข สิ่งที่มีชีวิตในตัวสุนัข คือรู้จักบุญคุณ เฝ้าบ้าน เห็นคนแปลกหน้าเห่า สุนัขหากินเองได้ไหม โดยปกติไม่หากินเอง นอกจากจะขโมย อย่างปลาตากเค็ม ขโมยกิน นี่คือเหตุผลประหลาด ความคิดของสิ่งมีชีวิตอย่างอื่น แตกต่างกับคน คนสามารถแยกดีและเลว

ครับสำหรับคน ตอนเล็กพ่อแม่ดูแลให้อาหารเพื่อความเติบโต อาหารอีกอย่างจำเป็นมากสำหรับคน คือการศึกษา จะพัฒนาสติปัญญา พัฒนาร่างกาย คือการไปออกกำลัง เหมือนผมไปวายเอ็มซีเอชอบคลาสการออกกำลัง ผมเลือก 2 คลาส นั่งเก้าอี้ แล้วออกกำลัง เริ่มต้นทุกเช้าจะซอยเท้าขา และแกว่งแขน สรุปว่าการนั่งเก้าอี้ออกกำลัง จะยกแขน ขา และมีช่วงลุกจากเก้าอี้ ออกกำลังแขนขา

ส่วนอีกรายการที่ออกกำลังที่ผมเล่นประจำ คือโยคะ ส่วนมากจะนั่งหรือนอนราบบนยาง ครับรายการโยคะ รายการหนักกว่านั่งเก้าอี้

ทุกวันผมจะไปก่อนเวลา อย่างน้อยครึ่งชั่วโมง จากบ้านผมไมล์กว่านิด แต่การไปก่อนเวลาคือหาที่จอดรถ นิสัยโดยปกติของคนอายุ 84 อย่างผม ชอบหาที่จอดใกล้ๆ กับที่ออกกำลัง บ่อยครั้งวนหาที่นานเวลามีไม่บ่อย ครับที่จอดรถคนจะเข้าออกไปออกกำลัง ไปซื้อกาแฟมีบ้าง ตรงที่จอดรถผม มีร้านตัดผมและร้านตัดขนสุนัข ทุกวันร้านตัดขนสุนัข จะได้รับการบริการตลอดเวลา

ชีวิตของคนปัจจุบัน นิยมเลี้ยงสุนัข ระหว่างเขียนหนังสือพักสายตา หยิบแก้วกาแฟ หมดความร้อน แต่ยังอุ่น โดยปกติกาแฟร้อน เพิ่มรสชาติ แต่สำหรับผมไม่สนใจ จะร้อน อุ่น หรือเย็น เพียงรับรู้ว่ากาแฟคือส่วนหนึ่งของชีวิต ช่วงตื่นแต่เช้า ทุกวันจะตื่นประมาณตี 5 หลังจากทำธุระในหน้าที่กับตัวเอง แปรงฟัน ล้างหน้า ลูบตัว มีบ้างโกนหนวดเครา ครับช่วงหลายสิบปีเคยไว้หนวดเครา เพื่อนๆ เห็นต่างชม “เอ็งมีหนวดเคราหน้าคล้ายพวกโจร” ผมยิ้มเป็นการติชม หลายปีผ่าน หมดมานะ ต้องดูแล หนวด เคราโกนทิ้ง ความรับรู้ เหมือนถอนหายใจ “เออสิ้นเวรกรรม” หมดเวลาดูแล

ปกติผมไม่สนใจตัวเองมากนัก เหมือนผมวันนี้และหลายปีถอยหลัง ไม่เคยเสียเงินตัดผม ที่บ้านมีที่ตัดผม ผมนิยมตัดข้างๆ ออก เล็มข้างบน ข้างหลังไม่สามารถช่วยตัวเองได้ แม่บ้านดูคงรำคาญ นั่งลงบนโต๊ะ ไปหยิบผ้ามาคลุมไหล่ เล็ม ตัดผมข้างหลังให้ มีบ้างดุอยู่เฉยๆ บ้างได้ไหม ผมยิ้ม ทำตาม

หยิบมะละกอ สุก ตักใส่ถ้วยมาด้วย ใช้ไม้จิ้มฟัน จิ้มใส่ปาก รสหวานเย็น ครับหวานไม่มาก ความคิดภายใน โต้ตอบออกมา รสไม่หวานมากนะดีแล้ว ขืนทานหวานมากๆ ปกติชอบของหวานอยู่แล้ว เมื่อไม่หวาน “จะได้ไม่เป็นโรคเบาหวาน” เดี๋ยวนี้คนกลัวโรคเบาหวาน ตอนผมเป็นเด็กคนชอบขนมโรคคงพัฒนา ผมเงยหน้ามองไกล เห็นตัวซานฟรานซิสโก ครับชอบมองดูตึก สูง ต่ำ ชั้นมากมาย ส่วนตัวชอบอยู่ชั้นสูงๆ เหตุผล ช่วงเย็นจะรินไวน์เย็นๆ ติดมือมา จานฮ็อทด็อกตัดเข้าเตา พอสุก ก่อนนำมานั่งลิ้มรส เอาชีสโรยข้างหน้า เข้าเตาอีกนิด ครับหลังจากละลาย อร่อยใช้ซส้อมจิ้ม เข้าปากเคี้ยว ทุกเข้าเย็นบนถนน จะมีคนเดินคุย ช่วงเช้าพอมีเด็กนักเรียนมัธยม เดิน 2-3 คน ครับหมู่บ้านผม เด็กน้อย คนอยู่อาศัยต่างวัย สูงอายุ เหมือนผมกับแม่บ้าน อยู่ที่นี่เกิน 40 ปี

ผมโชคดีเรื่องบ้านอยู่อาศัย แม่บ้านเป็นคนคิดเรื่องนี้ จะหาซื้อบ้านเอง ผมเป็นเพียงผู้สนับสนุน แต่สำคัญอย่าลืมหยิบเงินจ่ายด้วย ผมกับแม่บ้านคนละกระเป๋า ใครได้จากทำงาน พอเกษียณเงินที่ได้ กระเป๋าใครกระเป๋ามัน แต่เงินของผมต้องจ่ายภาษี น้ำ ไฟ ประกัน แม้แต่ค่าซื้อ ครับพอปลายเดือน เงินอยากเก็บออมน้อยมาก แต่ถ้าไม่เดือดร้อนก็ต้องปฏิบัติตาม ลูกสาวให้คาร์ดไว้ใช้ แต่ผมไม่รบกวน ยิ่งหลายปีมา แม่บ้านชอบไปครูซ อีก 3 เดือน ไปครูซ ญี่ปุ่น ไทย ฮ่องกง ผมพยายามอดออม ถึงกินอยู่ในเรือฟรี แต่สิ่งที่ผมต้องดึงเงินออกมา คือ เสี่ยงโชค มีโต๊ะแบล็คแจ็ค และห้องสล็อตแมชชีน ผมสาบานไม่ได้เขียนให้เพื่อนๆ แบบยุยงให้เล่นการพนัน

คำพูดว่า การพนัน “มีแต่จน” เป็นคำพูดที่จริงแท้ ผมอยู่ประถม พ่อแม่ค้าขาย มีเรือนแพ หลายปีผ่านมา พ่อแม่ เป็นเจ้ามือกินรวบ ครับคำพูดที่ว่าการพนันไม่มีใครร่ำรวย สู่ขยันทำมาหากิน วันหนึ่งชีวิตปลายทาง “เกษียณ” ย่อมไม่เดือดร้อน

ครับหลังจากออกจาก วายเอ็มซีเอ เดินไปรถ ผ่านที่ขายของเก่า แวะเดินดู ครับวันนี้ของที่เห็น หมดความอยากได้ จะใช้หรือหวงแหน เก็บ หมก เป็นสมบัติ จะมีความหวังว่าจะเก็บไว้ให้ลูก ให้หลาน พวกเขาไม่ต้องการมัน สมบัติ สิ่งของ ต่างเวลา วัยของคน ความนิยม และความ “ไร้ค่า” แตกต่าง สิ่งที่ผมเจตนาเก็บไว้ให้ในสายตาพวกหลาน (Junk) ถ้าดอลล่าร์แบมือยิ้ม

เหมือนที่จอดรถของบ้าน มีรถ “โวลโว่” เคยใช้มานานปี วันนี้จอดหมดความสนใจ ลูกๆ ลูกสาว และลูกชาย บอกว่าเอาไปบริจาคเถอะ ใจผมลึกๆ ยังเสียดาย อาจขายได้เงิน แต่แท้จริงแล้วเกะกะ หลายปีมาลูกสาวให้รถฟอร์ด เอ็กซ์โพเลอร์ ยังอยู่ เดี๋ยวนี้ววัย 84 ขับ หมุนพวงมาลัย รู้สึกหนัก ปีกว่าลูกสาวซื้อ เชฟวี่ รถไฟฟ้ามาให้ใหม่ ครับเบาสะดวกสบาย ชีวิตหมดการเดินทางไกล อดขอบคุณลูกสาว ลูกชายดูแลและห่วงใยพ่อแม่

วันนี้อดขอบใจลูกสาว หมอสุภัคร์ กับลูกชาย ด็อกเตอร์พหล เป็นเด็กขยันเรียน ดูแลพ่อแม่ ผมอดภูมิใจกับตัว ลูกๆ ไม่ได้เหมือนแม่พ่อผม หลังจากจบมหาวิทยาลัย ผมเตรียมตัวมาเรียนต่อมหาวิทยาลัย ออริกอน ปี 1968 พ่อแม่ดีใจ ส่งเงินเก็บออม ให้ขยันเรียนนะลูก แต่ประสบการณ์จำเป็นนะ

ครับชีวิตผมกับแม่บ้านยังชอบเดินทาง เรายังจะไปครูซกันอีก 3 เดือนข้างหน้า การท่องเที่ยว เพิ่มพลังทางความคิด ให้ตื่นตัว ทำให้ชีวิตพัฒนากายและใจ