ความจริงหรือความคิด
ไพฑูรย์ สุขสิขารมย์
10 สิงหาคม 2016 ตอนที่ 10

บ่นกับตัวเอง หลายคนตำหนิท่าจะบ้า โดยความเป็นไปของชีวิต บ่นคนเดียวเท่ากับได้พูดความคับข้อง อัดอยู่ในใจ ถูกคายออกไม่นานความรู้สึกดีๆ เข้ามาแทน โล่งอก เหตุที่บ่นโลกที่ผมยืน นั่ง นอน มีวัตถุใหม่ๆ ถูกทลักออกมายั่วยวนความชอบพอ ถ้าตามทันความคิดของพุทธศาสนา ในความหมายที่ว่า ถ้าเราตามก็อาจจะไม่ทัน เพราะทุกสิ่งที่เป็นวัตถุถูกผลิตยั่วความอยากได้ เป็นเจ้าของ ศาสนาบอกว่าหยุดเถอะทำใจให้ว่างจากตัวตน และเมื่อไม่มีกิเลส มากสิ่งถึงจะเห็นวุ่นวาย เราก็อาจไม่เกิดความอยากมี ไม่อยากเป็นเจ้าของ น่าจะตรงกับคำว่าจิตว่าง

หลายคนเย้า ผมคงจะบ้าจริง โลกของคนที่ต้องทำงาน ต้องกิน มีลูกเมีย ความรู้สึกยังพอใจในกิเลส และตัณหา ถ้าจะหลุดได้คงต้องอาศัยเวลา ค่อยฝึกการมีสติ ตายแล้วเกิด เกิดแล้วตาย คงต้องการเวียนว่าย ตายเกิดหลายครั้ง และหวังว่าถ้าชีวิตเกิดใหม่ มีบุญบารมีในการเลิกละ อาจถึงจุดของความปลอดโปร่ง

เรื่องอุปกรณ์ชีวิต ผมเคยเข้าคอสของผู้สูงวัย ชีวิตถึงจะผ่านการมีลูกหลาน และถ้าลูกหลานเสนอช่วยเหลือ แต่หลักของชีวิตก็ยังต้องพึ่งพาตัวเอง จะเดินทำกิจวัตรของชีวิต ปรุงอาหาร แม้แต่ออกไปช็อปของจำเป็น บทสนทนาของผู้สูงอายุ บางครั้งเราต้องสมยอม เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ อย่างคอมพิวเตอร์ เท็กซ์และส่งข้อความในโทรศัพท์ เพราะโลกปัจจุบันจะรอให้คนติดต่อ ส่งข่าวสารโดยโทรศัพท์ กำลังจะ “ล้าสมัย” จะส่งเป็นข้อความลงในโทรศัพท์จะเปิดอ่านเมื่อไหร่ย่อมได้ เหมือนวันก่อนโน้น คนทำหน้าที่ประชาสัมพันธ์ จะโทรศัพท์มาบอกบุญ บอกกิจกรรม แต่ปัจจุบันกาลเวลาเปลี่ยน เลิกโทร เพียงส่งข้อความเป็นเนื้อความในโทรศัพท์ ไม่เสียเงิน ผมพูดกับตัว แล้วเราไม่มีโทรศัพท์ประเภทรับงานได้ จะทำอย่างไร คำตอบช่วยไม่ได้

ก่อนวันพุธที่ 19 ตุลาคม 2016 แมว (เพ็ญวิภา) ส่งข้อความเข้าโทรศัพท์แม่บ้าน สภาวัฒนธรรมของวัดพุทธานุสรณ์ เป็นเจ้าภาพ สวดถวายพระพรพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในพระบรมโกศ ครับหลายวัดในเบย์แอเรีย จะมีการสวดทุกวัน ถวายพระพรเป็นเวลา 1 เดือน ส่วนมากวันจันทร์-ศุกร์ อย่างวัดพุทธานุสรณ์ เมืองฟรีมอนต์ สวด 7:00 PM เสาร์-อาทิตย์อาจเปลี่ยนเวลา วัดมงคลรัตนาราม เมืองเบิร์คเล่ย์ จันทร์-ศุกร์ 7:00 PM เสาร์-อาทิตย์เปลี่ยนเป็นเวลาอื่น แมวโพสต์ข้อความ มีข้าวมันไก่เลี้ยง คนปรุงเป็นกรรมการวัฒนธรรม ชื่อแอน ฝีมืออาหารหลายอย่างไม่เคยเป็นรอง โดยเฉพาะข้าวมันไก่

ครับชีวิตคนปัจจุบัน กิจกรรมต้นๆ ของการมีชีวิต คือต้องรู้จักช่วยตัวเอง ทำอาหารกินเป็น การทำอาหารไม่ผูกขาดเฉพาะแม่บ้าน ปัจจุบันใครมีเวลา ย่อมไปจ่ายตลาด เข้าครัว ผู้ชายเยอะที่ชีวิตรู้แต่กิน ยิ่งลูกคนมีสตังค์ที่บ้านมีคนรับใช้

ตื่นเช้าอาหารวางบนโต๊ะพร้อมนั่ง คนรับใช้จะโค้งเล็กๆ ครับก็เจ้านาย ความสุภาพ อ่อนน้อม ว่าง่าย เจ้านายคงเมตตา ถามว่าจะดื่มชา หรือกาแฟ นมสด สารพัด

ปัจจุบัน ผู้ชายก็ชอบคุ๊กอาหาร แม้แต่ผมออกบ้านตั้งแต่มัธยมหนึ่ง อยู่วัดก็ต้องช่วยตัวเอง ยิ่งโตเรียนอยู่หอบ้าง จะซื้อข้าวกินทุกวันอาจแพง หรือไม่ถูกปาก เพราะนิสัยคนไทย อาหารต้องกิน 3 มื้อ และมีของว่าง อาหารดูดีอย่างเดียวไม่พอใจหรอก ต้องรสอร่อยด้วย รู้จักทำเอง ตอนแรกๆ อาจไม่ถูกปาก นานวันปรับปรุง หาความรู้ เติมเครื่องปรุง อดโม้กับตัวเอง และเออออกับตัว ข้าก็ทำอาหารอร่อยไม่เป็นรองใคร ถ้าอาหารประเภทเดียวมีหลายเจ้า คงไม่เป็นที่โหล่ 5:30 PM ออกจากบ้านแล้ว เพราะช่วงนี้รถติดทุกถนน ช่วงคนเลิกงาน วันนี้ขับทางลัด อ้อมไปถนนหลังมหาวิทยาลัยเบิร์คเล่ย์ ผมขับบ่อย ผ่านสนามกีฬา ตึกนักเรียนต่างชาติ และหอมากมาย ผ่านขึ้นเขา มหาวิทยาลัย มีสวนต้นไม้ สำหรับพวกวนศาสตร์ ขึ้นเขาเรื่อยๆ มหาวิทยาลัยสร้าง The Lawrence Hall of Science เป็นห้องวิทยาศาสตร์ให้เด็กๆ หรือผู้ใหญ่มาหาความรู้ มากสิ่งเด็กสัมผัสโดยเป็นผู้ประดิษฐ์ ข้างหน้ามีรูปหล่อปลาวาฬด้วยไฟเบอร์ สีและขนาดเท่าของจริง หลานผม 3 ชาย ชอบปลาวาฬ ปีน วิ่ง ไล่ บางครั้งตกบ้าน เด็กพฤติกรรมในการเล่น ซน วุ่นวาย คือการเรียนรู้ ผู้ใหญ่คอยดูแล จะห้ามก็เมื่อเห็นอันตราย ถ้าเป็นเรื่องท้าทายต้องอาศัยความพยายาม อย่าห้ามเลยนะครับ ให้คำแนะนำ คอยกำกับ เด็กกล้าจะเรียนรู้ และเป็นพื้นฐานไม่ท้อเรื่องลำบากและยาก จะเป็นปัจจุบันกาลของชีวิตเด็ก

สำหรับผม ซ้ำบัตรสมาชิกตลอดปี มีเวลาไป ครับมากสิ่ง ย่อมเหมาะต่อการรับรู้ของผู้ใหญ่ เพื่อกักตุนเป็นต้นทุนสอนลูกหลาน แต่ไม่ผ่านสวนไม้ และห้องวิทยาศาสตร์ หลังแคมปัส ของมหาวิทยาลัย มีต้นไม้มากมายแก่ และยืนต้น มีต้นหนึ่งโคนต้นไม้แยกต้น 6 ต้นจากรากเดียวกัน อายุคงยืนยาว กิ่ง ก้าน ใบ เป็นส่วนประกอบสมบูรณ์ ครับต้นไม้มากประเภทยืนต้น คุ้มครองต้นไม้เล็ก สัตว์ พืช

ช่วงเกือบ 6:00 PM นักศึกษาเดินขวักไขว่ มีคนเดียว เป็นกลุ่ม มากคนวิ่ง ครับชีวิตคนที่ได้เล่าเรียนขั้นมหาวิทยาลัย ชีวิตถือได้ว่า เปิดโอกาสดีๆ ให้กับชีวิต จบไฮสคูล เข้ามหาวิทยาลัยอายุอยู่ระหว่างจะเป็นอิสระกับไม่อิสระ เลือกเรียนวิชาที่ตัวชอบเพื่อทำมาหากินให้กับชีวิต มหาวิทยาลัยกิจกรรมมีชีวิตมากมาย มหาวิทยาลัยมีกีฬาดี ได้ดู ได้เชีย ครับชีวิตวัยนี้ การมีคนรัก ย่อมเปิดโอกาส อิสระ พึ่งพาการเรียน ช่วยติว เป็นห่วงใย คลาสเลิกมืดค่ำไปรอรับ อยู่ปี 3 ปี 4 อายุเกิน 21 จะมีปาร์ตี้ ดื่มเบียร์เย็น เต้นรำ ปล่อยความรู้สึกการมีเจ้าของกับคนรักใคร่ บ๊ะไม่ใช่เรื่องแปลกปลอม

นักค้นคว้าเกี่ยวกับความรักใคร่ พูดเป็นทางเดียวกัน ความรักคือการเรียนรู้การใช้ชีวิตคู่ ยิ่งตอนเรียน พึ่งพา ห่วงใย คุณคงไม่ปฏิเสธ ความรักชอบพอคือ ความเสริมต่อส่วนบกพร่องให้เติมเต็ม ความรักคือยาที่เติมเสริมต่อความสุขระหว่างหญิง-ชาย หลายคนบอกว่าความรัก ความห่วงใย ชอบพอ ล้นใจมีไหม ผมเป็นความสำนึกในคำตอบ พูดเหมือนเป็นจำเลย อยู่ต่อหน้าโจทย์ ผู้พิพากษาพูดจากใจ ความรู้สึกต่อคนรัก ต่างดูแลแก่กัน พึ่งพา เวลาหิว แซนวิชอันเดียว ไม่แบ่ง เพียงผลัดกันกัด เคี้ยวกลืน หลายครั้งเครื่องเคียง แคชช็อปหรือมาโยเนส เลอะปาก ถูกช่วยเช็ด เพียงกำมือ ประสานสายตา ความอ่อนโยน รักใคร่ ใจปรารถนา ถ่ายทอด แต่อดกลั้น

ครับบ่อยครั้ง การเดินทางทั้งๆ ที่จุดเริ่ม จุดปลายทางเดียวกัน แต่การใช้เส้นทางเปลี่ยน ครับมากสิ่งที่หลายคนเรียก Back Road นอกจากสายตาจะสัมผัสสิ่งใหม่ๆ ใจยังพองและฟู สิ่งที่พบใหม่ สายตา ความรู้สึก ส่งผ่านจิต จิตได้รับการปรับปรุง ตัวปรับปรุงเหมือนคนขับรถ แต่สิ่งที่ควบคุมจิต เรียก เจตสิก สิ่งที่น่าสนใจ และไม่สนใจ ส่งผ่านเก็บกับตุนภายใต้จิตสำนึก คราใดที่นึกถึงสถานที่หรือเหตุการณ์ต้องการใช้บริการ จิตสำนึกส่งผ่านมายังจิต

ครับรถติดบ้าง คล่องตัวบ้าง ถ้าไม่กระวนใจ เวลายังมี ใจก็สามารถสงบได้ เมื่อคิดว่าย่อมถึงวัดไม่เลยเวลา ยิ้มให้กับตัวเหลือเชื่อความสุขก็เผลอหน้ายิ้มในเงา